Εμάς τους ρομαντικούς, να μας προσέχετε, γιατί όταν φύγουμε, φεύγουμε οριστικά

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου

Είμαστε και εμείς οι περίεργοι τύποι, που μας κοιτάς και νομίζεις ότι δεν είμαστε από εδώ. Λίγο ονειροπόλοι, λίγο ρομαντικοί, πολύ ευαίσθητοι. Εμείς, που δεν ζητήσαμε ποτέ ρέστα από τον ταμία. Εμείς, που ζούμε με την φαντασίωση πως κάποιος μας έχει μεγάλη αδυναμία. Εμείς, που κάναμε τα τέρατα να μας χαμογελάσουν και μαζί με αυτά γέλασε και η ψυχή μας, γιατί τα καταφέραμε.

Δεν παλέψαμε μαζί τους, δεν τα φοβηθήκαμε. Τα κάναμε φίλους μας αμέσως. Και αν αυτά αρνήθηκαν και μας έδειξαν τα δόντια τους, εμείς πεισμώσαμε και δείχναμε την αγάπη μας. Κι όσο πονάγαμε κι όσο σφίγγαμε τα δόντια μας για να μην μιλήσουμε, αυτά έμπαιναν σφήνα μέσα στο μυαλό μας και προσπαθούσαν να μας καταβάλουν. Αλλά τα καταφέραμε. Τους δώσαμε αγάπη, την δέχτηκαν, τα κάναμε φίλους μας.

Εμείς, που ανεβήκαμε στο πιο ψηλό βουνό, για να φωνάξουμε δυνατά, να μην ακουστούμε, να μην μας ακούσουν οι γύρω μας και πληγωθούν. Εμείς, που φτάσαμε οριακά στον γκρεμό με το ένα πόδι κάτω, κοιτάξαμε τη θέα και φύγαμε με το κεφάλι ψηλά.

Εμείς, που αγαπήσαμε δυνατά τις ανασφάλειες κάθε παρατρεχάμενου, τις κάναμε κτήμα μας και τους βοηθήσαμε να γίνουν δυνατοί. Δεν μας είχαν ανάγκη πιο, αλλά εμείς δεν το βάλαμε κάτω, συνεχίσαμε να τους δίνουμε ό,τι είχαμε στην ψυχή μας.

Εμείς, που δώσαμε τροφή, σκέψεις γύρω από αγάπη και συναίσθημα και μας γύρισαν πίσω ψίχουλα. Παρ’ όλ’ αυτά γελάσαμε, σηκώσαμε μανίκια, μαζέψαμε τα ψίχουλα, καθαρίσαμε το πάτωμα και τρέξαμε να φτιάξουμε άλλα φαγητά.

Εμείς, που περιμέναμε πάνω από ένα τηλέφωνο για να ακούσουμε μόνο μία καλημέρα, ένα τι κάνεις, και μετά νιώθαμε ολοκληρωμένοι, δεν είχαμε απαιτήσεις, δεν δημιουργούσαμε υποχρεώσεις. Εμείς, που με το έτσι θέλω, μπήκαμε στην ψυχή σας και σας την ελαφρύναμε. Πήραμε τον πόνο με την χαρά μας και μας άρεσε κιόλας.

Εμάς, τους περίεργους, λίγο ρομαντικούς τύπους, να μας προσέχετε λίγο παραπάνω, γιατί μόλις φύγουμε, φεύγουμε οριστικά. Δεν κοιτάμε πίσω. Κλείνουμε την πόρτα, την κλειδώνουμε και πετάμε μακριά τα κλειδιά. Ξεχνάμε τις αναμνήσεις και δεν έχουμε καμία θύμηση από τις στιγμές που πέρασαν. Δεν μας μένετε ανεξίτηλοι, δεν υπάρχετε απλά στο παρόν μας ούτε στο μέλλον μας. Μπορούμε να κάνουμε το μίσος αγάπη με τέτοια ευκολία, που μπορούμε να κάνουμε την αγάπη ανάμνηση.

[loveletters.gr]