Εκείνες οι γυναίκες που παλεύουν στη ζωή αντρίκια

Της Στεύης Τσούτση.

Μπορεί να λένε ότι ο κόσμος φτιάχτηκε για τους άντρες. Μπορεί και να έχουν δίκιο.
Μη με ρωτάς, δεν ξέρω να σου πω.
Εγώ ξέρω μόνο να σου μιλήσω για εκείνες τις γυναίκες που η ζωή τις έκανε άντρες.
Σκληρές απ’ έξω και μαχητικές και δυναμικές. Έφτιαξαν τσαγανό για να μην τις καταβροχθίσει ο μεγάλος τούτος κόσμος.  Ο κόσμος με το μεγάλο στόμα και τα κοφτερά δόντια.

Τούτες οι γυναίκες παλεύουν άλλοτε μόνες τους κι άλλοτε με παρέα. Με συνοδοιπόρους, όχι δεκανίκια, μην μπερδεύεσαι.
Παλεύουν με όσες δυνάμεις έχουν. Κι όταν αυτές δε φτάνουν, κάπου, στα βάθη της ψυχής τους, ανασύρουν κι άλλες, άγνωστες μέχρι εκείνη τη στιγμή αλλά υπάρχουσες.
Οι γυναίκες που παλεύουν παλικαρίσια έχουν να τα βάλουν με πολλούς. Αντιμετωπίζουν ζόρια, κρίσεις κι επικρίσεις και μια βαθιά μοναξιά. Πρόκειται για τη μοναξιά εκείνη του ανθρώπου που ξέρει ότι κατά βάθος δεν έχει να περιμένει τίποτα κι από πουθενά. Μόνο στα δικά του πόδια, μόνο στις δικές του δυνάμεις.
Και ξέρετε τι γίνεται κανείς όταν δεν περιμένει τίποτα κι από πουθενά; Θεριό ανήμερο. Ακονίζει τα νύχια του και τα έχει έτοιμα.

Έτσι κι αυτές. Ακονίζουν τα νύχια τους και αμύνονται. Κι όταν δεν μπορούν να το κάνουν, γιατί είπαμε, παλεύουν σαν άντρες αλλά γυναίκες είναι, τότε βυθίζουν τα νύχια στο δέρμα, βαθιά. Πονούν αλλά γι’αυτές ο πόνος δεν είναι κάτι ανοίκειο. Γνωστός τους είναι αν και θα τον ήθελαν ολότελα άγνωστο.

Αυτές οι γυναίκες που παλεύουν στη ζωή αντρίκια, είναι δυνατές και πεισματάρες. Δε δέχονται την ήττα, δεν την μουρμουρίζουν τη ζωή τους. Πέντε φάσκελα ρίχνουν προς κάθε κατεύθυνση όταν όλα πάνε στραβά κι από δω παν κι άλλοι. Περιμένουν τα επόμενα. Για την ακρίβεια τα κυνηγούν. Τα διεκδικούν με πείσμα, τα φλερτάρουν κι εν τέλει τα κατακτούν.
Δεν είναι όλα εύκολα. Αλλά μάθανε στα δύσκολα. Έμαθαν στη μοναξιά που περιστοιχίζεται από πολλούς δίπλα σου, έμαθαν στον πόνο, στην προδοσία, στα ζόρικα. Κι επιβίωσαν. Και πάντα θα το κάνουν. Γιατί έχουν πείσμα. Έχουν θέληση.
Και το κυριότερο. Ακόμη κι αν η ζωή δεν τους έδειξε το όμορφο πρόσωπό της, εκείνες υποπτεύθηκαν την ομορφιά της και την αγάπησαν. Γι’αυτή την ομορφιά που πιστεύουν πως υπάρχει αν και δεν την έχουν δει, ζουν και αναπνέουν.
Και ελπίζουν. Κάθε απλή στιγμή ελπίζουν…

Πηγή:  ewoman.gr