Είναι ευλογία να συναναστρέφεσαι με παιδιά

Όλοι υπήρξαμε κάποτε παιδιά. Συχνά όταν φέρνουμε στον νου εικόνες και μνήμες από εκείνη την εποχή, ένα ελαφρύ χαμόγελο έρχεται αυθόρμητα και σχηματίζεται στο πρόσωπό μας. «Ωραία χρόνια», σκεφτόμαστε. Μα ακόμα και τώρα που έχουμε ουσιαστικά μεγαλώσει χαιρόμαστε να βρισκόμαστε γύρω από μικρά παιδιά.

Είναι ευλογία και δώρο να συναναστρέφεσαι μαζί τους. Γιατί μαζί τους κάνεις ταξίδι στο παρελθόν παρατηρώντας αυτά τα πλάσματα να χτίζουν το μέλλον. Είναι αυτή η αύρα τους κιόλας, η καθαρή που σε παρασύρει κι εσένα να γίνεις ξανά παιδί. Είναι αυτά τα μάτια γεμάτα ενθουσιασμό κι απορία που σε κοιτάνε και σε μαγνητίζουν. Σε καλούν να ανακαλύψεις τον δικό τους κόσμο.

Ένα κόσμο χωρίς κακία και φθόνο. Ένα κόσμο που το μαύρο δεν έχει ισχύ. Η παλέτα των συναισθημάτων τους έχει μόνο έντονα χρώματα για να μπορούν να ζωγραφίζουν πάνω σε οτιδήποτε γκρίζο και να του χαρίζουν φως και ζωή.

Έτσι κάνουν και με εμάς. Μας δίνουν ζωή απ’ τη ζωή τους. Η χαρά μας διπλασιάζεται με τη δική τους χαρά. Ο χρόνος μαζί τους αποκτά άλλο νόημα. Αποκτά νόημα, βασικά. Αποκτά ουσία. Τα βλέπεις να μεγαλώνουν και να καρτερούν πώς και πώς να ανακαλύψουν τα πάντα γύρω τους. Να δώσουν απαντήσεις και λύσεις σε μυστήρια που παιδεύουν το μικρό τους εγκέφαλο.

Τα παρατηρείς να παίρνουν ικανοποίηση από πράγματα απλά, ξεχασμένα για εμάς τους μεγαλύτερους και πολλές φορές ανούσια. Από ένα παζλ, για παράδειγμα, που κατάφεραν να τελειώσουν μόνα τους μετά από μέρες, ή από μια μπάλα παγωτό που έφαγαν σε έναν περίπατο. Από ένα απόγευμα ατέλειωτου παιχνιδιού με τους φίλους ή κι από ένα φιλί στο μέτωπο που τους χάρισες.

Πόσο ανόητοι είμαστε; Αντί να νιώθουμε ευγνώμονες για όσα έχουμε αποκτήσει χωρίς χρήματα, καταντάμε άπληστοι ζητώντας όλο και περισσότερα. Βλέπετε τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε εμάς και τα παιδιά; Βλέπετε το μάθημα που μας δίνουν και εμείς εθελοτυφλούμε;

Να μη μιλήσω και για τα «Σ’ αγαπώ» τους. Σου εξομολογείται ένα μικρό παιδί πως σ’ αγαπά, το ρωτάς πόσο κι αυτομάτως ανοίγει διάπλατα τα χεράκια του και σου απαντά «Μέχρι τον ουρανό»! Και τότε νιώθεις πιο τυχερός από ποτέ και θες να κλειστείς μέσα στην αγκαλιά του για να ενωθεί κάθε σπασμένο κομμάτι σου. Για να πάρεις κι εσύ λίγη δύναμη απ’ τη δύναμή του. Για να αφήσεις στο παρασκήνιο κάθε έγνοια που σε ταλαιπωρεί παίρνοντας αισιοδοξία για να αντιμετωπίσεις το αύριο που έρχεται.

Τα παιδιά, έπειτα, δε θα σε κρίνουν ποτέ για την εικόνα σου. Βλέπουν με την καρδιά κι όχι με τα μάτια. Κάτι που εμείς οι μεγάλοι –κακά τα ψέματα– δεν κάνουμε πια. Παρασυρόμαστε απ’ τα επιφανειακά ερεθίσματα χωρίς να δίνουμε ευκαιρία στους άλλους να μας δείξουν ποιοι πραγματικά είναι. Σε ένα παιδί δε θα εντοπίσεις ποτέ μια τέτοια μικροπρεπή αντίδραση. Βλέπετε τώρα; Κι άλλο μάθημα.

Να μην ξεχνάτε κάτι σημαντικό: Κάθε παιδί είναι κι ένας επίγειος παράδεισος. Αν καταφέρεις και ξεκλειδώσεις την πόρτα τους, θα σε αγαπήσουν, θα σε κάνουν να αισθάνεσαι ξεχωριστός και τελικά θα καταφέρουν να αλλάξουν την κοσμοθεωρία σου με τη δική τους. Μια κοσμοθεωρία που θα σε συνεπάρει και θα σου θυμίσει πως μοναδική πυξίδα στη ζωή είναι τα όνειρά σου. Θα μαγευτείς μαζί τους και θα αξίζει!