Δεν θέλω να θηλάσω, έχετε πρόβλημα;

«Πόσο καιρό θήλασες το πρώτο παιδί σου;», με ρώτησε η λεχώνα στο διπλανό κρεβάτι, στο μαιευτήριο. Και πριν προλάβω να απαντήσω, συνέχισε: «Εγώ το θήλασα για ένα χρόνο». «Εγώ το θήλασα για τέσσερις μήνες», τολμώ να ξεστομίσω, ξέροντας ότι δεν έχω καμιά ελπίδα σε αυτόν τον ανταγωνιστικό διάλογο περί θηλασμού που ξεκίνησε. «Μόνο;;;;»αναφωνεί εκείνη, λες και άκουσε κακούργημα. «Εεε, ναι, κόλλησε γαστρεντερίτιδα και νοσηλεύτηκε, εκεί κόπηκαν όλα», λέω μέσα απ’ τα δόντια μου, προσπαθώντας να δικαιολογηθώ. «Κρίμα, το δεύτερο να το θηλάσεις περισσότερο», προστάζει εκείνη με ύφος γερμανίδας φράου. Πού να τολμήσω να της πω ότι το δεύτερο θα το θηλάσω λιγότερο, επειδή πρέπει να επιστρέψω σύντομα στη δουλειά. Φοβάμαι ότι θα μου φέρει τη θηλή της στο κεφάλι.

Το να ομολογήσεις σήμερα ότι θα θηλάσεις λίγο ή ότι δεν θα θηλάσεις καθόλου, δεν είναι εύκολο. Υπάρχουν πολλοί σαν τη λεχώνα του διπλανού κρεβατιού που θα σε κάνουν να νιώσεις πραγματικά άσχημα. Θα σε κοιτάξουν έντρομοι και θα προσπαθήσουν να σε μεταπείσουν, κι αν δεν τα καταφέρουν θα σε κοιτάξουν με καμουφλαρισμένη περιφρόνηση, σαν να είσαι μια ανεύθυνη μητέρα που αποφάσισε να ρίξει το παιδί της στο βρεφικό γάλα του εμπορίου. Το οποίο, αν κρίνουμε από την αντίδρασή τους, ισοδυναμεί με το να ρίχνεις το παιδί σου στα ναρκωτικά.

Είναι οι λεγόμενοι lactivist, όπως έχουν ονομάσει τους οπαδούς του κινήματος lactivism, ή αλλιώς τους θερμούς υπέρμαχους του θηλασμού. Υπάρχει βέβαια κι ένας λιγότερο χαριτωμένος χαρακτηρισμός, που τους έδωσε η δημοσιογράφος Εμιλι Γουόξ-Θιμποντό, σε άρθρο της στην Washington Post: ναζιστές του θηλασμού.

Ετσι τους αποκάλεσε, περιγράφοντας τη δική της εμπειρία μαζί τους, η οποία είναι απείρως χειρότερη απ’ τη δική μου. Οταν εκείνη τόλμησε να ξεστομίσει ότι θα χρησιμοποιήσει μπιμπερό και όχι τη θηλή της, πλησίασαν απειλητικά όπως λέει το κρεβάτι της στο μαιευτήριο, για να τη συνετίσουν. Ακόμα και όταν τους είπε ότι έχει υποβληθεί σε διπλή μαστεκτομή και επανορθωτική πλαστική επέμβαση, γι’ αυτό δεν θέλει (και προφανώς δεν μπορεί) να θηλάσει, εκείνοι επέμειναν: πού ξέρεις, μπορεί να σου έχει μείνει λίγο γάλα, προσπάθησε, σφίξου, πιέσου, ο θηλασμός κάνει καλό, της είπαν.

Κανείς δεν αντιλέγει ότι ο θηλασμός είναι το ιδανικότερο που μπορείς να προσφέρεις στο παιδί σου. Κανείς δεν αρνείται ότι το μητρικό γάλα είναι το καλύτερο. Αλλά ήμαρτον κιόλας με την πίεση, την υπερβολική νουθεσία, προς μια μητέρα για να θηλάσει. Καταντά ενοχλητική. Το να αντιμετωπίζεται ο θηλασμός σαν ιερό τοτέμ που πρέπει πάση θυσία να προσκυνήσεις κι αν δεν το κάνεις να γίνεσαι το μαύρο πρόβατο της φυλής, μόνο άγχος προκαλεί. Και μετατρέπει μια διαδικασία, που κανονικά πρέπει να σου προκαλεί θετικά συναισθήματα, σε μια ψυχαναγκαστική και ψυχοφθόρα υποχρέωση, που αν δεν καταφέρεις ή δεν θέλεις να φέρεις εις πέρας, γεμίζεις ενοχές και ντροπή.

Ασε που η υπερβολή, πολλές φορές φέρνει και το αντίθετο αποτέλεσμα. Γιατί πια, δεν είναι μόνο ο ειδικός που σου πιλαλάει το μυαλό, είναι και ο κάθε άσχετος, που κάτι έχει διαβάσει στο Internet, κάτι του έχουν πει, κάτι έχει ακούσει, και παίρνει θέση συμβουλάτορα, υποδεικνύοντάς σου πόσο πρέπει να θηλάσεις. Και τελικά όλοι αυτοί, σχετικοί και άσχετοι, γίνονται μια βουή στο αφτί σου: «θήλασε, θήλασε, θήλασε, μη σταματάς.. Σταμάτησες; Ντροπή!». Είναι που είναι μανίκι από μόνος του ο θηλασμός, φαντάσου να τον συνοδεύει κι ένα τέτοιο βουητό. Πόσο θα το αντέξεις; Κάποια στιγμή, θα δώσεις μία στα ενοχλητικά μυγάκια lactivist και θα τα στείλεις από εκεί που ήρθαν. Αλλά πιθανότατα, θα είσαι πια τόσο νευριασμένη, τόσο κουρασμένη και μπουχτισμένη απ’ την πίεση, που θα δώσεις μια και στο θηλασμό και θα πεις: φτάνει, σταματώ εδώ.

Αυτά τα πράγματα είναι επιλογή. Οι γυναίκες πρέπει να επιλέγουν χωρίς πίεση τι θέλουν, τι μπορούν και τι τους ταιριάζει. Μην κάνουμε και τον θηλασμό, ψυχαναγκασμό, είναι κρίμα.

ΥΓ. ελπίζω να διαβάσει το άρθρο η λεχώνα στο διπλανό κρεβάτι, στο μαιευτήριο

Πηγή: protagon.gr