«Δεν ντρέπομαι για τα κιλά μου, νιώθω περήφανη για την ψυχή μου»

«Δεν ντρέπομαι για τα κιλά μου, νιώθω περήφανη για την ψυχή μου»

Η εξωτερική εμφάνιση, καλώς η κακώς, είναι αυτό που βλέπουν αρχικά οι άλλοι. Είναι η βιτρίνα που προκαλεί τις πρώτες εντυπώσεις. Πολλές φορές, ασυνείδητα, τείνουμε να συμπαθήσουμε περισσότερο μία ευπαρουσίαστη και γλυκιά κοπέλα παρά μία με πιο ασυνήθιστη ομορφιά. Συχνά, μάλιστα, γίνεται λόγος και για ευνοϊκότερη μεταχείριση των πιο εμφανίσιμων ανθρώπων σε επαγγελματικές ή κοινωνικές ευκαιρίες.

Η αλήθεια όμως είναι πως αυτό που αφήνει την τελική επίγευση στους ανθρώπους γύρω μας δεν είναι ούτε τα γαλανά μάτια, ούτε το καλλίγραμμο κορμί . Αυτό που κερδίζει τις εντυπώσεις είναι η ενέργεια που εκπέμπουμε, ο δυναμισμός και η καλοσύνη μας. Για όσους, λοιπόν, μας κρίνουν για τα χαρακτηριστικά του προσώπου μας ή για τα παραπανίσια κιλά μας, το παρακάτω κείμενο, γραμμένο από μία υπέρβαρη μαμά,  τους απαντά με τον καλύτερο τρόπο.

«Φορούσα ένα μαύρο φόρεμα και ένα ροζ πουλόβερ, συνδυασμένα με μαύρες μπαλαρίνες. Το μακιγιάζ μου ήταν ελαφρύ και το είχα από νωρίς το πρωί. Το σώμα μου, παρά τα παραπανίσια μου κιλά, δεν με έκανε να νιώθω άσχημα και αισθανόμουν υπέροχα.

Ήμουν όμορφη.

Έπειτα από μία υπέροχη μέρα με την οικογένειά μου, σε μια πόλη που δεν επισκέπτομαι συχνά, ήμουν χαρούμενη και χαμογελαστή. Κάναμε βόλτες, παίξαμε, ψωνίσαμε, γελάσαμε και κουραστήκαμε. Τελευταία μας στάση, πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, υπήρξε ένα μικρό εστιατόριο για το δείπνο της ημέρας.

Καθόμασταν στο τραπέζι και κουβεντιάζαμε. Μπροστά μας βρισκόταν ένα πιάτο με καλαμαράκια και περιμέναμε την υπόλοιπη παραγγελία μας. Ο γιος μου ζωγράφισε ένα αστείο καβούρι στο πίσω μέρος του μενού ενώ ο άντρας μου, γελώντας με τα κατορθώματα του μικρού, με αγκάλιασε μηχανικά και έμπλεξε τα δάχτυλά του στα μαλλιά μου.

Ήταν μία από εκείνες τις ημέρες που σου αφήνουν μια όμορφη γεύση και τις θυμάσαι για καιρό. Η διάθεσή μας ήταν καλή και οι στιγμές που μοιραστήκαμε υπέροχες. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που, όσα ακολούθησαν, ήταν σαν μια γροθιά στο στομάχι που δύσκολα θα ξεχάσω.

Δυο γυναίκες που καθόντουσαν στο διπλανό τραπέζι με κοίταζαν αδιάκριτα και προκλητικά. Χειρονομούσαν έντονα και ήταν εμφανές πως μιλούσαν για μένα. Σχολίαζαν τα κιλά μου απροκάλυπτα, χωρίς την παραμικρή διάθεση να το κρύψουν – έστω από ευγένεια!

Μάλιστα, δεν τους πτόησε ούτε το επίμονο βλέμμα του άντρα μου, ούτε η άβολη κατάσταση στην οποία με είχαν φέρει. Δεν ένιωθαν καμία ντροπή που με πρόσβαλλαν – λες και τα παραπανίσια μου κιλά τους έδιναν το δικαίωμα όχι μόνο  να λένε ό,τι θέλουν, αλλά και να δικαιολογούν την σκληρότητά τους.

Για ένα δευτερόλεπτο αναρωτήθηκα αν πρέπει να ντρέπομαι για τον εαυτό μου. Αν έπρεπε να φάω μόνο σαλάτα και παγωμένο νερό για να μην προκαλώ περισσότερα σχόλια, ή αν έπρεπε να κρυφτώ κάπου που δεν θα φαινόμουν. Πριν μερικά χρόνια, ίσως και να το έκανα.

Smiling caucasian woman playing with her toddler son at a park playground

Στην πραγματικότητα, όμως, δεν θα κέρδιζα τίποτα. Η φυγή μου δεν θα με έκανε πιο λεπτή. Αντίθετα, θα έδινε πάτημα σε όλους εκείνους που με σχολιάζουν να συνεχίσουν με περισσότερη μανία. Θα με έκανε να νιώθω ένοχη κι εκείνους δικαιωμένους. Ωστόσο, και μόνο που μου πέρασε από το μυαλό η σκέψη να κρυφτώ, θύμωσα μ’ εμένα.

Έχω δουλέψει πολύ με τον εαυτό μου για να επιτρέψω σε δύο άγνωστες γυναίκες να με επηρεάσουν τόσο. Μου πήρε χρόνια για να καταφέρω να αποδεσμευτώ από τα στερεοτυπικά πρότυπα ομορφιάς και να αναγνωρίσω την αξία μου ανεξάρτητα απ’ το τι λέει η ζυγαριά μου.

Τα 34 χρόνια μου με έχουν διδάξει πως πολλοί άνθρωποι συγχέουν την καλοσύνη και την ικανότητα κάποιου με την εξωτερική του εμφάνιση. Δεν έχω όμως ούτε το χρόνο αλλά ούτε και την ενέργεια να εξηγώ σε όσους με κοιτάζουν περίεργα πως κάνουν λάθος. Συχνά, μου λένε πως επειδή είμαι υπέρβαρη, δεν είμαι και υγιής και πως ανησυχούν για την υγεία μου.

Η αλήθεια όμως είναι πως δεν γνωρίζουν τίποτα για την υγεία μου ή για τις επιλογές μου. Η καλοσύνη ενός ανθρώπου δεν σχετίζεται ούτε με την υγεία αλλά ούτε με τα κιλά του. Πριν μερικά χρόνια αποφάσισα να μην με τιμωρώ με δυστυχία και να μην υποκύπτω στην κοινωνική υποχρέωση να με μισώ γι’ αυτό που είμαι. Επέλεξα την ευτυχία και δεν γυρίζω πίσω.

Παρά τις προσπάθειες του κόσμου να μας κρίνουν και να μας κουνάν το δάχτυλο για το βάρος μας, είμαστε εξίσου σημαντικοί με εκείνους και ζούμε όπως όλοι. Σηκωνόμαστε το πρωί, πάμε στη δουλειά, είμαστε παραγωγικοί, ερωτευόμαστε, κάνουμε σεξ, ονειρευόμαστε, ντυνόμαστε όμορφα και κάνουμε οικογένεια. Οι υπέρβαροι άνθρωποι δεν ζουν άδειες και μισές ζωές – είμαστε γεμάτοι και πληθωρικοί σε όλα μας, κι αυτό είναι δύσκολο να το χωνέψουν κάποιοι.

Μακάρι να μπορούσα να σας πω ότι είμαι πάντα δυνατή και θετική, με αυτοπεποίθηση και έτοιμη να δώσω τις δικές μου μάχες. Εάν το έκανα θα ήταν ψέμα. Μερικές φορές νιώθω ανασφαλής ή απροστάτευτη όπως όλοι οι άνθρωποι. Μέσα μου, όμως, έχω πολλή καλοσύνη και αγάπη για όλους!

Και ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να ντρέπομαι για το σώμα μου και για τα κιλά μου αφού νιώθω τόσο περήφανη για την ψυχή μου και για όσα έχω καταφέρει μέχρι σήμερα.»

Πηγή