Δε θα σου πω «αντίο» παππού, θα υπάρχεις στις αναμνήσεις μου, θα υπάρχεις στα βήματά μου

Δεν είχα ξαναδεί τον μπαμπά μου να λυγίζει, να σπάει, να κλαίει. Περίεργο, πρωτόγνωρο συναίσθημα. Τον παρατηρούσα κι έβλεπα την προσπάθεια που έκανε να κρυφτεί, με καμία όμως επιτυχία. Πήγα δίπλα του και τον αγκάλιασα σφιχτά, όσο μέχρι σήμερα δε μου είχε δοθεί η ευκαιρία να το κάνω.

«Ξέσπασε, μπαμπά μου, αν αυτό σε βοηθάει, δε χρειάζεται να σκουπίζεις τα δάκρυα, άσ’ τα να κυλήσουν, να φύγει η τόση ένταση που νιώθεις. Εγώ, μπαμπά, θυμάμαι τα τελευταία λόγια του παππού∙ μου είπε ότι θέλει να φύγει, να ξεκουραστεί, κι έτσι δε θέλω να κλάψω. Πάντα ήταν μαχητής ο παππούς κι ακόμα κι αυτή τη στιγμή βρήκε τον τρόπο να κάνει αυτό που τον έκανε να νιώσει καλύτερα. Είμαι περήφανη για τον παππού μου, μπαμπά, όπως είμαι και για σένα.»

Τους βλέπω όλους να κλαίνε και πιάνω τον εαυτό μου να φέρνει την εικόνα του παππού μπροστά μου και να χαμογελάει. Όμως δε θέλω να κρυφτώ –όπως προσπαθεί ο μπαμπάς–, ο παππούς πάντα μου έλεγε να μην κρύβομαι και με δεχόταν όπως ήθελα εγώ να ‘μαι. Πόσα σου χρωστάω, παππού μου, να ‘ξερες! Αλλά γιατί λέω «να ‘ξερες», είμαι βέβαιη πως ξέρεις!

Θυμάμαι τις ιστορίες που μου ‘λεγες για το Πάσχα που περάσαμε μαζί, που κατέβηκα στον κήπο κι έσπασα όλα τα αβγά, χωρίς να με προλάβει κάποιος, κι η μαμά κι ο μπαμπάς φώναζαν. Έκλαιγα μετά και με πήρες να μου εξηγήσεις γιατί θύμωσαν όλοι. Θυμάμαι μετά να βάφεις αβγά στην κουζίνα και να με ‘χεις εκεί για βοηθό. Πόσα μαθήματα πήρα απ’ την υπομονή σου και τον τρόπο σου, παππού.

Πόσο σημαντική ήταν αυτή η σχέση μας! Ίσως γιατί ήθελα να σπάω τους κανόνες και τους περιορισμούς κι εσύ απ’ τη μία με άφηνες κι απ’ την άλλη με έναν δικό σου τρόπο με μάθαινες την αξία αυτών των κανόνων. Μ’ έμαθες ν’ αναγνωρίζω γιατί η μαμά κι ο μπαμπάς βάζουν περιορισμούς και κανόνες και πως κι εσύ έβαζες ως γονιός. Ήταν η ευθύνη του ρόλου, μου έλεγες, πόσο δίκιο είχες.

Θυμάμαι τα βράδια που ερχόσουν στο δωμάτιό μου και συζητούσαμε. Θα μου λείψουν αυτές μας οι συζητήσεις, όμως έχω τόσα να θυμάμαι από σένα, που μόνο να χαμογελάσω μπορώ όταν σε φέρνω στο μυαλό μου.

Δε θα ξεχάσω τους καβγάδες για το διάβασμα όταν ήμουν στην εφηβεία, και πόσο αφιέρωνες χρόνο πολύτιμο για να μου εξηγήσεις τι θα κερδίσω με το να διαβάσω. Τόση περηφάνια όταν πέρασα στη σχολή που ήθελα∙ νομίζω ούτε εγώ η ίδια δεν ένιωσα έτσι.

Ακόμα και για την απώλεια, παππού, με προετοίμασες. Τα λόγια σου θυμάμαι: «Καμία απώλεια δεν είναι εύκολη. Όσο μεγάλος και να φύγει κάποιος πάντα θα ‘ναι δύσκολο, όμως να θυμάσαι ότι ο καθένας φεύγει για κάποιο λόγο, όταν φτάσει εκείνη η ώρα σκέψου τα όμορφα μαζί του, φέρε αναμνήσεις χαράς και μη σταθείς στο θάνατο. Ο θάνατος είναι φυσική εξέλιξη του ανθρώπου.»

Ποτέ δεν υπάρχει σωστή στιγμή να φύγει κάποιος, ειδικά κάποιος αγαπημένος, πάντα θα θέλουμε κι άλλες στιγμές μαζί του, όμως, παππού μου, μου έδωσες τόσες εικόνες κι εμπειρίες, τόσους όμορφους λόγους να σε θυμάμαι, που πιάνω τον εαυτό μου να φέρνει τη σκέψη του σ’ εσένα και να χαμογελάει.

Δε θα σου πω «αντίο», παππού. Θα υπάρχεις στις αναμνήσεις μου, θα υπάρχεις στα βήματά μου.

Σ’ αγαπώ, παππού μου.

Συντάκτης: Ελένη Τουρλούκη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

[pillowfights.gr]