Χόρχε Μπουκάι: Η οργή και η θλίψη.

Της Στεύης Τσούτση.

Ήταν μια φορά… «μια φορά», που από το πολύ που τη διηγήθηκαν
ακούστηκε τόσες φορές που έγινε πραγματικότητα.
Μια ιστορία μας διηγείται παρακάτω  ο Χόρχε Μπουκάι. Μια ιστορία που γίνεται και πραγματικότητα μες την αλήθεια που κρύβει.
Οργή και θλίψη. Θλίψη και οργή. Δύο συναισθήματα έντονα και συγγενικά.

«Σ΄ ένα μαγεμένο βασίλειο όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να φτάσουν, ή ίσως όπου οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα χωρίς να το καταλαβαίνουν.
Σ΄ ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά .
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό μια πανέμορφη λίμνη.
Ήταν μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά, όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων, κι όπου όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς.
Σε εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα. Κι οι δυο έβγαλαν τα ρούχα τους και, γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.
Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα, κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε από το νερό .
Αλλά η οργή είναι τυφλή – ή, τέλος πάντων, δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα-.
Έτσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας από το νερό, το πρώτο ρούχο που βρήκε.
Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της αλλά της θλίψης.
Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε.
Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται, η θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και – χωρίς καμιά βιασύνη – ή, καλύτερα, χωρίς συναίσθηση του χρόνου που περνάει, τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη.
Στην αρχή συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν πια εκεί.
Όπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει καθόλου στη θλίψη, είναι να μένει γυμνή. Έτσι φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη: το φόρεμα της οργής.
Λένε ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή τυφλή, σκληρή, τρομερή, θυμωμένη.
Αλλά αν σταματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μια μεταμφίεση, κι ότι πίσω από την όψη της οργής, στην πραγματικότητα, κρύβεται η θλίψη».

Αυτή η ιστορία που μόλις διαβάσατε είναι μόνο μια πέτρα.
Πράσινη πέτρα, κίτρινη πέτρα, κόκκινη πέτρα.
Κι αυτή όπως και τόσες άλλες, γράφτηκε μόνο για να σημαδέψει  ένα σημείο ή ένα δρόμο.
Η δουλειά της ανασκαφής μέσα σε κάθε ιστορία, για να βρεθεί το διαμάντι που κρύβεται, είναι υπόθεση του καθενός από μας. Καλή τύχη.

διαφορετικό