Ανορεξική γυναίκα που έφτασε μια ανάσα πριν το θάνατο δείχνει το νέο της σώμα αφού νίκησε την θανατηφόρα ασθένεια
Μια γυναίκα που έμεινε τόσο αδύναμη κατά τη διάρκεια του αγώνα της με την ανορεξία που δεν μπορούσε να ανέβει τις σκάλες είναι πλέον υπερήφανη που έχει αποκαταστήσει την εικόνα του σώματός της.
Η συγγραφέας και υποστηρικτής ψυχικής υγείας Amanda Martin, από το Mount Vernon της Νέας Υόρκης, ένιωθε δυσαρεστημένη με το σώμα της όταν ήταν μόλις επτά χρονών.
Μέχρι τα 17 της χρόνια, η 21χρονη σήμερα Amanda είχε μια σοβαρή περίπτωση ανορεξίας, η οποία την έκανε να ασκείται καθημερινά, να μετράει κάθε θερμίδα που καταναλώνει και να ακολουθεί δίαιτες βασισμένες στα υγρά.
Σύντομα, η Amanda απομακρυνόταν από τους φίλους της και έπαψε να πηγαίνει στο σχολείο. Έφτασε να ζυγίζει 50 κιλά και το νούμερό της ήταν το XS.
“Από την ηλικία των 17 ετών μέχρι τα 21 μου χρόνια, δηλαδή περίπου πέντε χρόνια,” είπε, “ένιωθα ότι δεν είχε κανένα νόημα η ζωή μου και είχα πολύ άγχος.”
“Σκέφτηκα επειδή δεν μπορούσα να ελέγξω οποιαδήποτε πτυχή της ζωής μου σε εκείνο το σημείο μπορούσα να ελέγξω τι τρώω ή δεν έτρωγα καθόλου. Η ζωή μου άλλαξε για πάντα την ημέρα που αποφάσισα να μην τρώω.”
“Ενώ έπασχα από ανορεξία ένιωθα δυνατή. Ήταν σαν να έπαιρνα ναρκωτικά και το να αφήνω τον εαυτό μου να λιμοκτονεί ήταν η λύτρωσή μου. Μόλις εξοικειώθηκα με τους πόνους της πείνας και άλλες ανεπιθύμητες ενέργειες, ένιωθα καλά. Αλλά καθώς περνούσε ο καιρός, αυτό άλλαξε.”
“Άρχισα να αισθάνομαι απομονωμένη. Σταμάτησα να βγαίνω έξω με τους φίλους μου και σταμάτησα να πηγαίνω στο σχολείο επειδή φαινόμουν άρρωστη. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, παρατήρησα πως η κατάστασή μου άρχισε να επηρεάζει τη μητέρα και τον αδερφό μου και αυτό με έκανε να στεναχωριέμαι.”
“Φυσικά, στην αρχή, όταν κάποιος προσπαθούσε να με βοηθήσει, του φώναζα και έλεγα ότι δεν καταλαβαίνω τι λέει. Τότε δεν ένιωθα πλέον τον έλεγχο, τον είχε η ανορεξία.”
“Αυτό που με έκανε να αποφασίσω να θέλω να ξεπεράσω την ανορεξία μου ήταν απλά το γεγονός ότι ήρθα τόσο κοντά στο θάνατο. Όταν ήμουν 17 μπήκα στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση και ξανά στα 19, πέρασα λίγο καιρό στο νοσοκομείο και τέσσερις μήνες σε μια μονάδα θεραπείας, κι αυτό επειδή ήξερα ότι αν δεν το έκανα, θα πέθαινα.”
“Όλοι γύρω μου έλεγαν ότι η θέλησή μου να ζήσω ήταν ισχυρότερη από μένα, τόσο που ξεπέρασα την ανορεξία μου.”
Η Amanda είναι πλέον υγιής και ζυγίζει 63 κιλά.
“Μετά από μήνες προσπαθειών, νιώθω πιο υγιής και πιο ευτυχισμένη. Αλλά κάθε μέρα είναι ακόμα μια μάχη γιατί δεν είναι κάτι που ξεπερνάς αμέσως, απλά μαθαίνεις πώς να αντιμετωπίζεις τη ζωή με μια διατροφική διαταραχή.”
Η Amanda είπε ότι η αποκατάσταση του βάρους ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι της ανάκαμψης.
“Έκλαψα τόσο πολύ για το φαγητό και για το βάρος μου που ήθελα απλά να σταματήσω και να πάω σπίτι, αλλά ήξερα ότι αν το έκανα θα πέθαινα,” είπε.
“Το στομάχι μου είχε συρρικνωθεί τόσο πολύ που χρειάστηκε περισσότερους από έξι μήνες ώστε το φαγητό να μη μου προκαλεί φούσκωμα και πόνο. Έχουν προκληθεί και άλλα πεπτικά θέματα από αυτό. Το να βλέπω τα κιλά να ανεβαίνουν στην ζυγαριά με έκανε να κλαίω, αλλά ήξερα ότι έτσι έπρεπε να γίνει.”
“Η αντιμετώπιση της ανορεξίας έχει αλλάξει τη ζωή μου με πολλούς τρόπους. Είμαι τυχερή που είμαι ζωντανή και που πήρα μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.”
“Μπορεί να έχω κάνει ζημιά στο σώμα μου μετά από τόσα χρόνια ανορεξίας, αλλά είμαι ζωντανή. Η περιπέτειά μου με έκανε να δω πόσο σύντομη είναι η ζωή και πώς μπορώ να ξεπεράσω οτιδήποτε αν το θελήσω πραγματικά.”
“Η μαμά μου τώρα με αγκαλιάζει, ενώ πριν δεν το έκανε γιατί το μόνο που ένιωθε ήταν τα πλευρά και τα κόκαλά μου και αυτό την αναστάτωνε. Ο αδελφός μου είναι τόσο χαρούμενος όσο και οι φίλοι μου,” είπε.
“Η καλύτερη συμβουλή που θα έδινα σε κάποιον που βρίσκεται στην ίδια κατάσταση με μένα είναι να μιλήσει σε έναν δικό του άνθρωπο.”
“Μην νομίζετε ότι μπορείτε να το «ελέγξετε» αυτό γιατί δεν μπορείτε.”
“Επίσης, ξεκινήστε θεραπείες το συντομότερο δυνατό για να σώσετε τη ζωή σας.”
“Όλοι είμαστε όμορφοι και δυνατοί και μπορούμε να ξεπεράσουμε τα πάντα αν το θελήσουμε.”
