Αν τον θυμάσαι γέρασες: Ο πηχτός χυμός που μοιραζόταν δωρεάν στο δημοτικό και έκανε θραύση

H απόσταση μεταξύ των γενεών είναι, πολλές φορές, το μέσο της μετατροπής ενός συνηθισμένου φαινομένου σε κάτι τελείως ακατανόητο.

Τα παιδιά που μεγάλωσαν την δεκαετία του ’80 για παράδειγμα είχαν ενσωματώσει στην καθημερινότητά τους συνήθειες που οι millennials θα δυσκολευόντουσαν να αντιληφθούν ως νορμάλ επειδή ο χρόνος θα τις είχε κάνει ακατανόητες στο μεταξύ.

Είναι απορίας άξιο ας πούμε πως γίνεται κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι πήγαιναν δημοτικό στις αρχές της δεκαετίας του ’80 να νοσταλγούν εκείνους τους αλλόκοτους χυμούς από ροδάκινο που μοιραζόντουσαν τότε στα δημοτικά της χώρας. Είναι απορίας άξιο πως γίνεται τα πιτσιρίκια της συγκεκριμένης εποχής να γούσταραν τόσο πολύ να πίνουν μέσα από εκείνα τα τσίγκινα κονσερβοκούτια εκείνους τους χυμούς.

Και επειδή μάλλον όποιος δεν ξέρει σε τι ακριβώς αναφερόμαστε θα θεωρεί υπερβολικό το συγκεκριμένο κείμενο και θα αναρωτιέται «δηλαδή τι περίεργο υπάρχει στο να γουστάρουν τα παιδάκια να πίνουν χυμούς ροδάκινου που τους μοίραζαν;», να σου πούμε αγαπητέ αναγνώστη πως ο συγκεκριμένος χυμός, στην πραγματικότητα δεν ήταν ακριβώς… χυμός. Ήταν ένα πηκτό μείγμα ροδάκινου και ζάχαρης που… δεν πινόταν ακριβώς.

Και για να ξέρετε όλες τις λεπτομέρειες, συσκευαζόταν μέσα σε κάτι κονσέρβες ενώ πάνω του υπήρχε και το… ξεκαθάρισμα από που προέρχονται τα ροδάκινα που αποτελούσαν το κύριο συστατικό του περιεχομένου.

«Προέρχεται από αποσυρθέντα ροδάκινα και προορίζεται για δωρεάν διανομή», έγραφε το καρτελάκι που συνόδευε τη συσκευασία για να είναι ξεκάθαρο στον καθένα ότι αυτά τα ροδάκινα είχαν ξεμείνει από την αγορά για… αδιευκρίνιστους λόγους και προκειμένου να μην πάνε χαμένα μοιραζόντουσαν στα σχολεία.

Το εν λόγω μείγμα το οποίο με πολύ μεγάλη φαντασία ονομαζόταν «χυμός» ήταν το αποτέλεσμα της συνεργασίας της τότε κυβέρνησης με τους παραγωγούς ροδάκινων. Ουσιαστικά το κράτος τους είχε κάνει τη χάρη να συνάψει μαζί τους μια σύμβαση ώστε να μην πετάνε τη σοδειά που τους περίσσευε και έτσι τα ροδάκινα που θα πήγαιναν χαμένα να καταλήγουν στα σχολεία και από εκεί στις… κοιλιές των παιδιών.

Παρά το γεγονός πάντως ότι το όλο concept δεν μοιάζει ιδιαίτερα ελκυστικό και το ότι ο μέσος άνθρωπος σήμερα θα αξίωνε να… πληρωθεί ώστε να βάλει στο στομάχι του αυτό το πράγμα, εκείνη την εποχή τα παιδιά του δημοτικού όχι μόνο γούσταραν αλλά κατανάλωναν μανιωδώς τα εν λόγω κουτιά.

Δε μπορούμε να βάλουμε το χέρι μας στη φωτιά, ο άνθρωπος εξάλλου είναι απρόβλεπτο ον, αλλά κάτι μας λέει ότι στο σήμερα μάλλον δεν θα είχε και τόσο μεγάλη πέραση ούτε και προκαλούσε τόσο μεγάλο ενθουσιασμό σε παιδιά και γονείς. Μάλλον ευτυχώς εδώ που τα λέμε…

* Οι φωτογραφίες είναι από τη σελίδα Retromaniax