Αν δεν «πεθάνεις» από καψούρα έστω για μια φορά, δύσκολα βρίσκεις τον άνθρωπό σου

Ακούγεται οξύμωρο αλλά δεν είναι. Αν δεν πάθεις, δεν θα μάθεις. Αν δεν ζήσεις το «ανεκπλήρωτο» (σε εισαγωγικά γιατί μια χαρά εκπληρώνεται, αλλά η καψούρα σε κάνει να τα βλέπεις όλα ημιτελή), αν δεν ρίξεις ουίσκι στον καφέ από τις 11 το πρωί, αν δεν οδηγήσεις με τέρμα το ράδιο και ανοιχτά παράθυρα Γενάρη μήνα, αν δεν χτυπηθείς στα μάρμαρα και δεν σκάσεις στο σχολείο του παιδιού με τα γυαλιά ηλίου για να μην φαίνεται το μάτι το πρησμένο από το κλάμα, δεν θα βρεις τον άνθρωπό σου.

Γιατί μπορεί να περάσει από δίπλα σου (ή το timeline σου :p ) και να μην γυρίσεις καν να τον κοιτάξεις. Ή να τον κοιτάξεις, αλλά να μην είσαι (ακόμα) σε θέση να τον δεις.

Από τη Κυριακή Χαριτάκη

Έχω περάσει ένα μήνα ολόκληρο με αφαγία και ουίσκι.
Έχω μείνει άυπνη 36 ώρες σερί.
Έχω κλάψει 6 μήνες συνεχόμενα, πρωί – μεσημέρι -βράδυ.
Έχω κάνει τα Ζαντάκ για το στομάχι, καραμέλες.
Μ’ έχει πάρει ο ύπνος απ’ το κλάμα στο πάτωμα και έχω ξυπνήσει εκεί. Στο πάτωμα…
Έχω καπνίσει δύο πακέτα την ημέρα κάθε μέρα, μετά από 5 χρόνια αποχή.
Έχω βάλει το αγαπημένο του μου τραγούδι στο τέρμα 4 το πρωί με τη μπαλκονόπορτα ανοιχτή.

Έχω βγει στην Εθνική και έχω οδηγήσει με παράθυρα ανοιχτά Γενάρη μήνα και πρόσωπο να καίει από τα δάκρυα, στον παγωμένο αέρα.
Έχω μείνει άλουστη και νηστική για μέρες.
Έχω κυκλοφορήσει βδομάδες ολόκληρες με μια φόρμα και μια τρύπια μπλούζα.
Έχω χαμογελάσει σε άπειρες φωτό ενώ πεθαίνω μέσα μου.

Έχω ρωτήσει άπειρα γιατί και απάντηση δεν πήρα.
Ούτε θα πάρω ποτέ.
Γιατί δεν υπάρχει γιατί.
Η μόνη απάντηση είναι «γιατί έτσι».

Έτσι…για να φτάσεις σήμερα όλα αυτά να τα θυμάσαι και να γελάς.
Γλυκόπικρα, αλλά να γελάς.
Με καινούριες ρυτίδες γύρω από τα μάτια, με λίγες παραπάνω άσπρες τρίχες στο κεφάλι, με ένα στομάχι ευαίσθητο και στο νερό, με χιλιάδες εξηγήσεις που δεν δόθηκαν και δεν σε νοιάζει πια να πάρεις, με μια καχυποψία που ρίζωσε μέσα σου και δεν βγαίνει ούτε με τανάλια, αλλά να γελάς.

Παρέα με έναν άνθρωπο που πέρασε τα ίδια, ίσως και χειρότερα.
Παρέα με έναν άνθρωπο που είναι πάντοτε μια ανάσα πίσω σου, μήπως τον χρειαστείς.
Παρέα με έναν άνθρωπο που σε χαϊδεύει, σε φιλάει, σε κοιτάει με όλη του την αγάπη, σου λέει πόσο όμορφη είσαι, αγγίζει με τα πόδια του τα δικά σου κάτω απ’ τα σκεπάσματα, σου κόβει τριαντάφυλλα από τον κήπο του κι όταν «μαλώνετε», βουρκώνουν τα πράσινά του μάτια.
Παρέα με έναν άνθρωπο που δεν έχει ιδέα ότι κάθε μέρα που περνάει, κάθε ώρα και λεπτό, η αγάπη του και το χέρι του στο δικό σου, σε πάνε ένα βήμα πιο κοντά στην αμνησία.

Παρέα με έναν άνθρωπο που αν δεν «πέθαινες» από καψούρα έστω για μια φορά στη ζωή σου, δεν θα μπορούσες να «αναστηθείς» και να τον συναντήσεις.
Παρέα με έναν άνθρωπο που…ποιός ξέρει;
Ίσως και να΄ναι το τυχερό σου.
Ο άνθρωπός σου…

[singleparent.gr]