Αλεξάντερ Καρέλιν: Το σοβιετικό πείραμα που έγινε μύθος

Η σοκαριστική μέρα που αποδείχθηκε πως ο Καρέλιν δεν είναι Θεός

 Στα οικογενειακά τραπέζια, όπως αυτό της Μέρας των Ευχαριστιών, ο Ρουλόν Γκάρντνερ έχει τον τρόπο να κερδίζει τις εντυπώσεις. Αναμφισβήτητα ισχυρό χαρτί του είναι εκείνη η ιστορία για τη φορά που έπεσε με αεροπλάνο μέσα σε λίμνη και σώθηκε κολυμπώντας για ώρα στα παγωμένα νερά. Σε ακόμη πιο απαιτητικά ακροατήρια διηγείται την περιπέτειά του στον ποταμό Σολτ, όταν βούλιαξε το σνόου μόμπιλ κι εκείνος έμεινε εγκλωβισμένος ουσιαστικά για μια ολόκληρη μέρα, χάνοντας ένα δάχτυλο από τα κρυοπαγήματα. Κι όταν θέλει πραγματικά να τραβήξει πάνω του όλα τα βλέμματα, μιλά για ένα κατόρθωμα πιο απίστευτο από οποιοδήποτε άλλο. Για τη μέρα που νίκησε το θαύμα της φύσης, τον παλαιστή που άγγιξε την τελειότητα. Τον Αλεξάντρ Καρέλιν.

Εξωπραγματική δύναμη

Η σύγκριση του Αλεξάντρ Καρέλιν με τα στοιχεία της φύσης δεν αποτελεί υπερβολή. Ο Ρώσος παλαιστής υπήρξε ένα φαινόμενο. Σαν τον κεραυνό που δεν χτυπά στο ίδιο σημείο δεύτερη φορά, έτσι και μ’ αυτόν, είναι μάλλον απίθανο να συναντήσουμε ξανά κάτι ανάλογο πάνω στα ταπί. Στο μυαλό και το κορμί του η ωμή δύναμη, η οξύνοια και η προσήλωση στην προπόνηση έδωσαν ένα σπάνιο ραντεβού και το αποτέλεσμα ήταν μια «μηχανή» φτιαγμένη για νίκες.

Μεγάλωσε στο Νοβοσιμπίρσκ της Σιβηρίας και χρειάστηκε να περάσουν 13 χρόνια για να ασχοληθεί με την ελληνορωμαϊκή πάλη. Ο ίδιος δεν επιβεβαίωσε ποτέ τον αστικό μύθο που τον ήθελε κάποτε να έχει παλέψει με… αρκούδα, είναι βέβαιο όμως πως κάπως έτσι φάνταζε στα μάτια των αντιπάλων του. Ευτυχώς δεν πραγματοποίησε το παιδικό όνειρό του να γίνει φορτηγατζής όπως ο μπαμπάς του. Αντίθετα, στα χέρια του δεύτερου πατέρα του, του προπονητή Βίκτωρ Κουζνέτσοφ που έμεινε δίπλα του καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, μετατράπηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους αθλητές όλων των εποχών.

Με ύψος λίγο κάτω από τα δύο μέτρα και σωματικό βάρος 130 κιλά σχεδόν αποκλειστικά μυϊκού όγκου, ο Καρέλιν προκαλούσε τον τρόμο. Δεν ήταν όμως μόνο η φυσική ρώμη το όπλο του. Κάποτε, όταν ήταν μόλις 15 ετών, αγωνίστηκε και νίκησε έχοντας υποστεί κάταγμα. Αποδεικνύοντας ότι η δύναμη της ψυχής του συναγωνιζόταν στα ίσια εκείνη του κορμιού του.

The Karelin lift

Ένας αθλητής με 30 χρυσά και 1 ασημένιο μετάλλιο (εκείνη η ήττα από τον Γκάρντνερ που λέγαμε στην αρχή), με ρεκόρ 33-1 σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα και Ολυμπιακούς Αγώνες και 887-2 (!) συνολικά στη ζωή του, δεν θα μπορούσε παρά να έχει τη δική του κίνηση σήμα-κατατεθέν. Εκείνη τη λαβή που κάθε αντίπαλός του απλά προσευχόταν να αποφύγει. Αλλά με μαθηματική ακρίβεια και σχεδιασμό ο Καρέλιν την έβγαζε περίπου σε κάθε αγώνα, κάνοντας γίγαντες να φαντάζουν crash test dummies στα χέρια του.

Μέχρι να εμφανιστεί ο «Μέγας Αλέξανδρος» της πάλης, τη συγκεκριμένη λαβή τη συναντούσε κανείς μόνο σε κατηγορίες χαμηλού σωματικού βάρους. Το να καταφέρεις να περιστρέψεις το κορμί του αντιπάλου σου πάνω από το δικό σου και να το στείλεις να σκάσει με φόρα στο έδαφος -όταν εκείνος ζυγίζει 130 κιλά, δεν είναι εύκολο πράγμα. Εκτός κι αν λέγεσαι Καρέλιν.

Το «πείραμα»

Το παρουσιαστικό, η καταγωγή και τα ρεκόρ του οδήγησαν σύντομα σε συνειρμούς. Στους διαδρόμους των μεγάλων διοργανώσεων πολλοί τον αποκαλούσαν το «πείραμα». Ένας σαφής υπαινιγμός για ενδεχόμενη συνεισφορά της σοβιετικής επιστήμης ως συμπλήρωμα στις όποιες ατέλειες της φύσης. Κάθε φορά που το άκουγε, ο Καρέλιν εξοργιζόταν. «Σε μια μέρα προπονούμαι περισσότερο από όσο άλλοι σε μια ολόκληρη ζωή» είχε απαντήσει κάποτε. Και η αλήθεια είναι πως ένα τέτοιο θαύμα, ένα τέτοιο φαινόμενο χρειαζόταν πολλά παραπάνω από αναβολικά για να δημιουργηθεί.

Έμεινε αήττητος από το 1982 έως το 1987. Τότε έχασε στον τελικό του πρωταθλήματος Σοβιετικής Ένωσης με 1-0 στα σημεία. Από την επόμενη μέρα άρχισε να χτίζει ένα νέο, ακόμη μεγαλύτερο σερί που κράτησε 13 ολόκληρα χρόνια. Πείραμα ή όχι, κέρδισε διαδοχικά χωρίς να χάσει αγώνα (και για χρόνια χωρίς καν να παραχωρήσει πόντο) 3 χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, 9 Παγκόσμια Πρωταθλήματα, 12 Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και 2 Παγκόσμια Κύπελλα.

Ρόκι στο… ανάποδο

Στην Ατλάντα το 1996 το σκηνικό έμοιαζε έτοιμο για την πρώτη ήττα του Καρέλιν σε μεγάλη διοργάνωση. Ένας τραυματισμός στον ώμο τον έκανε να φαίνεται πιο ευάλωτος από ποτέ. Στον τελικό θα αντιμετώπιζε τον Ματ Γκαφάρι, έναν Αμερικανό ιρανικής καταγωγής που έδειχνε ικανός να βάλει τέλος στην κυριαρχία του, μπροστά στα μάτια των συμπατριωτών του. Σαν να βλέπεις Ρόκι από την ανάποδη, πάντως, ο Ρώσος ήταν αυτή τη φορά που υποχρέωνε το κοινό να υποκλιθεί στην ανωτερότητά του…

Ε, όχι και αρκούδα

Απολύτως αναμενόμενα, ένα από τα παρατσούκλια που τον ακολουθούσαν κατά τη διάρκεια της καριέρας του ήταν «αρκούδα». Οι άνθρωποι απλά προσωποποιούσαν και περιέγραφαν αυτό που έβλεπαν. Εκείνο που δεν μπορούσαν να διαπιστώσουν από μακριά ήταν η ευγένειά του, οι καλοί τρόποι, ο συνεσταλμένος τρόπος με τον οποίο μιλούσε. Δεν μπορούσαν να φανταστούν καν την αγάπη του για την όπερα και την κλασική μουσική. Ούτε να διανοηθούν ότι έγραφε ποίηση. Πέρα, όμως, από την αθλητική και την καλλιτεχνική διάσταση της προσωπικότητάς του, υπήρχε και μία ακόμη. Η επιστημονική. Έχει αποφοιτήσει από 3 διαφορές σχολές (Ινστιτούτο Μεταφορών του Νοβοσιμπίρσκ, Ακαδημία Φυσικής Αγωγής της Σιβηρίας και το Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης).

https://www.youtube.com/watch?v=P9UgFmrF6Q0

Επιπλέον τελείωσε τη Νομική, έκανε διδακτορικό και διατριβή επί υφηγεσία, συγγράφοντας πρωτότυπες δημοσιεύσεις πάνω στο πεδίο του. Καμία αρκούδα και φυσικά κανένα πείραμα δεν θα μπορούσε να τα πετύχει όλα αυτά. Γεγονός το οποίο εκτίμησε ο Πούτιν ο οποίος τον έχει εντάξει στο στενό κύκλο των πολιτικών φίλων του…

Σαν να ήθελε πάντως να αποδείξει πως ο Νταλί είχε δίκιο όταν έκανε λόγο για την «ουτοπία της τελειότητας», ο Καρέλιν δεν είναι τέλειος. Η τρωτή φύση του που για χρόνια είχε πέσει σε ύπνο, βγήκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000. Εκείνη τη μέρα που έχασε (με απόφαση που προκάλεσε πολλές συζητήσεις) από τον Ρουλόν Γκάρντνερ, δίνοντάς του την ευκαιρία στις τόσες απίστευτες ιστορίες που μπορεί να διηγείται, να προσθέσει ακόμη μία. Την πιο απίστευτη και εντυπωσιακή από όλες. Για τη στιγμή που ο «άνθρωπος» νίκησε το «πείραμα».

[menshouse]