Ζωή τη λες κι ελπίζεις να σου δείξει το όμορφό της πρόσωπο.

Της Στεύης Τσούτση.

Ζωή τη λες και σε παίζει στα δάχτυλά της.
Σε γυρνά μια ορθά και τρεις φορές ανάποδα. Σε ξαφνιάζει, σε ανεβάζει, σε ρίχνει, σε πετά μια σε γκρεμούς και μια στα σύννεφα.
Ζωή τη λες και δεν προβλέπεται.
Θα ήθελες να ξέρεις τι σου έχει φυλαγμένο αλλά τέτοιο χατήρι δε σου κάνει. Σε αφήνει να ψάχνεσαι, χαίρεται να αναρωτιέσαι.
Ζωή τη λες κι είναι πολύτιμη.
Κι είναι αυτά τα ξαφνικά της, ευχάριστα ή δυσάρεστα που σε κάνουν να την εκτιμάς. Σε κάνουν να λες “ευχαριστώ”, “συγνώμη”, “σ’αγαπώ¨. Τώρα τα λες κι όχι μετά. Γιατί μπορεί με μια σκουντιά της να σε κάνει να καταλάβεις πως δεν υπάρχει το μετά. Μόνο το τώρα της κι οφείλεις να το αξιοποιείς.
Ζωή τη λες και τώρα είναι και την αμέσως επόμενη στιγμή δεν υπάρχει.
Μια που φυσάει ο αέρας και μια που σβήνει το κεράκι. Κι ας έκανες το παν να το προστατεύσεις. Ας έχτισες τείχη να το φυλάξεις. Μέσα από τη χαραμάδα περνά μια απλή πνοή και στο σβήνει. Και παύει να υπάρχει.
Ζωή τη λες και σε πάει όπου θέλει αυτή.
Σε γέλια, σε κλάματα, σε γεννήσεις και θανάτους.
Θεατής νιώθεις στις βουλές της. Μα δεν είσαι. Ήσουν και θα είσαι πρωταγωνιστής. Μόνο που το ποιος γράφει το σενάριο δε θα βρεθεί κανείς να στο απαντήσει. Κάποιος θα πει εσύ, με τις επιλογές, με τις σκέψεις, τις λέξεις και τις πράξεις σου. Είναι όμως πάντα έτσι; Σίγουρος δεν είσαι. Κυρίως γιατί πληθαίνουν οι αδικίες, τα δύσκολα, τα ξαφνικά σε ανθρώπους που δεν πείραξαν ποτέ κανέναν.
Ζωή τη λες κι αποφασίζει αυτή τι στροφές, τι ανηφόρες, τι γκρεμούς θα βγάλει στο δρόμο σου.
Το τι θα διαλέξεις να διαβείς και κυρίως το πως, όμως, το αποφασίζεις εσύ. Και πορεύεσαι. Και την ευχαριστείς στην πορεία που υπάρχει. Και την αναθεματίζεις όταν τα άδικά της σε χτυπούν κατάστηθα, όταν σου στερούν στιγμές κι ανθρώπους.
Ζωή τη λες και φίλη δεν πιάνεται.
Πολύ θα το ήθελες να την έχεις κολλητή και να σου κάμει τα χατήρια αλλά δε γίνεται τίποτα… Λες την ορίζεις μα σε ένα γύρισμά της σου δείχνει πόσο ανήμπορος είσαι να την κάνεις κουμάντο. Κι έτσι δε σου απομένει τίποτα άλλο από να την εκτιμήσεις και να την καλοπιάσεις. Να της φερθείς με την πλήρη συναίσθηση του πόσο πολύτιμη είναι. Να την προστατεύσεις από κακοτοπιές που φτιάχνουν οι επιλογές σου και να ελπίζεις.
Να προσεύχεσαι πως θα σταθεί γενναιόδωρη μαζί σου και θα σου δείξει το πιο όμορφό της πρόσωπο…
Σε αυτό ακριβώς ελπίζεις, στο όμορφό της πρόσωπο.

Της Ελενίτσας μου για την απώλειά της…
Του κ. Δημήτρη που φέτος στη γιορτή του, τόσο άδικα, δε θα είναι πια εδώ…

διαφορετικό