Ζωή θα πει να ακολουθείς την κατεύθυνση των ονείρων σου…

Της Στεύης Τσούτση.

Εσείς πιστεύετε στα παραμύθια; Σε εκείνες τις όμορφες ιστορίες που ο καλός πάντα ανταμείβεται και το κακό τιμωρείται;
Πιστεύετε σε νεράιδες και ξωτικά; Στην ομορφιά ενός κόσμου που όλοι μας λένε καθημερινά πως είναι άσχημος;
Με λίγα λόγια, πόσο έχετε κρατήσει προστατευμένο το παιδί μέσα σας; Ή μήπως σε κάποια στροφή της στεγνής πραγματικότητας το ξεχάσατε;

Αυτά τα παιδιά είναι το άλας της γης μας. Είναι η ζωντανή απόδειξη της ύπαρξης της μαγείας στο Σύμπαν. Γιατί όσα πιστεύουν με την ευγενική καρδούλα τους, κάνουν τον κόσμο μας ομορφότερο… Κι όσοι μεγάλοι κατάφεραν με το ανελέητο πέρασμα των χρόνων να κρατήσουν ζωντανό το παιδί μέσα τους, κέρδισαν.
Κέρδισαν μια θέση σε αστραφτερά όνειρα.
Κέρδισαν την ομορφιά που οι μεγάλοι διώχνουν, αλλά εκείνη γυρνά πεισματικά δυνατότερη…
Γιατί τίποτα δε συγκρίνεται με τη θέληση των παιδιών. Και τη λαχτάρα τους να βγουν τα παραμύθια αληθινά… Όχι για να παντρευτεί η πριγκίπισσα τον ιππότη. Αλλά για να βρει στέγη και τροφή ένας άστεγος, οικογένεια ένας εγκαταλειμμένος και υγεία ένας καταδικασμένος…

«Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μεγαλούπολη του κόσμου, βρέθηκε μια νεράιδα του παραμυθιού. Μοναδική της αποστολή, η πραγματοποίηση μίας και μόνο ευχής. Ήταν αποφασισμένη να χαρίσει σε ένα και μοναδικό πλάσμα αυτής της πλευράς του κόσμου, ότι επιθυμούσε περισσότερο, αρκεί να την έπειθε για τη σπουδαιότητα αυτού που ζητούσε.

Περιπλανήθηκε απογοητευμένη για μέρες ολόκληρες. Αυτά που συναντούσε, που άκουγε να της ζητούν, την έκαναν να νοσταλγεί τόσο πολύ τον κόσμο της. Άλλοι την κοιτούσαν λες κι ήταν κανένα τέρας και βιαζόταν να την προσπεράσουν, άλλοι πάλι κοιτούσαν καχύποπτα δεξιά κι αριστερά για το ενδεχόμενο κάποιος να τους κάνει πλάκα.

Μα η νεράιδα δεν ήταν ούτε ηρωίδα στημένης φάρσας, ούτε μεταμφιεσμένη διαφημιστικής καμπάνιας. Ήταν ένα πλάσμα βγαλμένο από την παιδική ηλικία όσων τη συναντούσαν, από τα πιο τρυφερά τους χρόνια, τα οποία βουτηγμένοι στα άγχη, τις φοβίες και τις λαμπερές επιθυμίες τους είχαν από χρόνια λησμονήσει. Όταν πάλι κάποιοι γκρέμιζαν τις άμυνες της ρεαλιστικής ζωής τους και τη δεχόταν, αράδιαζαν επιθυμίες που την έκαναν να μελαγχολεί και να αμφιβάλλει για τη σημαντικότητα της αποστολής της.

Χρήματα, σπίτια, ταξίδια, γυναίκες, αυτοκίνητα, πλούτη αμύθητα μα κενά, επιθυμίες ειπωμένες με πλεονεξία κι ανυπομονησία να καθρεφτίζεται στα μάτια, τον καθρέφτη της ψυχής.

Ώσπου κάποια στιγμή συνάντησε μια κοπέλα. Μια νέα κοπέλα, με δυο παμμέγιστα βαθυγάλανα μάτια, με μέλη ασθενικά και δέρμα διάφανο από την αρρώστια που τη βασάνιζε. Ήταν η πρώτη φορά που η νεράιδα δε χρειάστηκε να θυμίσει τι είναι. Η κοπέλα την αναγνώρισε αμέσως και την κάλεσε κοντά της με χαρά μικρού παιδιού. Κι όταν έφτασε η ώρα να πει την ευχή της, τη στιγμή που η νεραϊδούλα ήταν έτοιμη να της δώσει πίσω την υγεία της, σίγουρη πως αυτό θα ζητούσε η νέα της φίλη, δεν πίστευε στα αυτιά της. Δεν της ζήτησε υγεία. Κι ήταν τόσο μεγάλη η ικεσία στα μάτια της, τόσο βαθιά η επιθυμία της για την ικανοποίηση της ευχής της που η νεράιδα απόμεινε να την κοιτά απορημένη.

 «Θέλω να σημαδέψεις εσένα με το μαγικό ραβδάκι σου, να ανοίξεις την πύλη που θα σε πάρει σπίτι σου και να φύγεις όσο πιο γρήγορα μπορείς.»

Η επιθυμία είχε ειπωθεί, τυπικά η «αποστολή» είχε τελειώσει, η μαγική πύλη για την επιστροφή της στο σπίτι είχε ανοίξει ξανά μα αυτή δεν μπορούσε να φύγει. Όχι προτού μάθει γιατί η φίλη της είχε κάνει αυτή την επιλογή.

«Φύγε προτού η ασχήμια του κόσμου αυτού σε δηλητηριάσει τόσο που να μη μπορείς να γυρίσεις πίσω. Προτού περάσει στο δέρμα σου κι από εκεί στο μυαλό, την καρδιά και την ψυχή σου. Αδιαφορία, αναισθησία για το συνάνθρωπο, πλεονεξία, ψευτιά. Καταφέραμε να φτιάξουμε μέσα με τα οποία παρατηρούμε τον κόσμο, με αποτέλεσμα να πάψουμε να κοιτάμε τον κόσμο κατάματα.

Χάσαμε τον παράδεισο, πνίξαμε όνειρα και αναμνήσεις σε ατέλειωτα λάθη κι εγωισμούς. Άνοιξε τα φτερά σου και πέτα μακριά, στη Χώρα του παραμυθιού, της αγνότητας και των ηρώων. Μακριά από έναν παράλογο κόσμο που αργά μα σταθερά τρώει τα παιδιά του.

Θα μπορούσα να σου ζητήσω την υγεία μου. Μόνο εγώ ξέρω με πόση δυσκολία κρατήθηκα και δεν το έκανα. Μα το να σωθείς είναι πιο σημαντικό. Είσαι κομμάτι των ομορφότερων χρόνων της ζωής μου. Των χρόνων της αθωότητας, της μαγείας και των ονείρων και θέλω να σε προφυλάξω μαζί με την ελπίδα που κρατάω στην καρδιά μου. Αντίο μικρή νεραϊδούλα, ευχαριστώ για όσα η παρουσία σου μου θύμισε, να προσέχεις ».

Δύο βήματα τη χώριζαν από το σπίτι, η ώρα είχε φτάσει.

«Η επιθυμία σου είναι σεβαστή και θα πραγματοποιηθεί. Μα να θυμάσαι πως υπάρχουν κάποια λάθη που πρέπει να γίνονται. Αν δε χάναμε τον παράδεισο, θα χάναμε την ελπίδα να τον ξανακερδίσουμε. Ξεπέρασε τα λάθη, κατάλαβε και συγχώρησέ τα. Ο κάθε άνθρωπος επάνω στον πλανήτη είναι ένα από τα θαύματα αυτού του κόσμου.

Ο καθένας είναι ένας ήρωας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κι έχει τη δυνατότητα για εξαιρετικά κατορθώματα. Το μόνο που χρειάζεται είναι συνεχή μικρά βήματα προς την κατεύθυνση των ονείρων μας.»

Στον απόηχο των λέξεων, έκανε τα δύο μικρά βήματα προς την κατεύθυνση των δικών της ονείρων και χάθηκε με ένα πονηρό χαμόγελο κρυμμένο πίσω από το κούνημα του μαγικού ραβδιού. Η σκανταλιά είχε γίνει. Είχαν πλέον πραγματοποιηθεί δύο ευχές…

Να κρατάτε καλά φυλαγμένο το παιδί μέσα σας. Και να το ακούτε. Βλέπει την ομορφιά που εμείς κάπου στα μισά χάσαμε. Μα πάνω από όλα, ξέρει να σας καθοδηγήσει σωστά προς την κατεύθυνση των πιο όμορφων ονείρων σας…

διαφορετικό