Ζήτησε από τη γυναίκα του να χωρίσουν αλλα η σύζυγος του είχε άλλα στο μυαλό της.

Αυτή η ιστορία κυκλοφορεί στο διαδίκτυο για περίπου 10 χρόνια. Φημολογείται ότι πρώτα δημοσιεύθηκε σε ένα site ειδήσεων στη Μαλαισία, αλλά ο συγγραφέας της, ακόμη και τώρα, παραμένει ανώνυμος.

Μεταφέροντας για 30 μέρες τη γυναίκα μου.

Πήγα στο σπίτι ένα βράδυ και, όπως η γυναίκα μου σέρβιρε το δείπνο, έπιασα το χέρι της και της είπα, “θέλω διαζύγιο.” Εκείνη δεν φάνηκε να ενοχλείται από τα λόγια μου. Αντ’ αυτού, με ρώτησε απλά γιατί. Απέφυγα την ερώτηση, και αυτό τη θύμωσε. Έριξε κάτω τα μαχαιροπίρουνα και φώναξε, “Δεν είσαι άντρας!” Δεν μιλήσαμε ξανά εκείνο το βράδυ. Εκείνη όλη τη νύχτα έκλαιγε. Ήξερα ότι ήθελε να ανακαλύψει τι είχε συμβεί στο γάμο μας, αλλά εγώ δεν θα μπορούσα να της δώσω μια ικανοποιητική απάντηση: η Jane είχε κλέψει την καρδιά μου. Δεν την αγαπούσα πια. Απλά την λυπόμουν!

Με μια βαθιά αίσθηση ενοχής, συνέταξα ένα συμφωνητικό διαζυγίου δηλώνοντας ότι εκείνη θα κρατούσε το σπίτι, το αυτοκίνητο, και το 30% της εταιρείας μου. Του έριξε μια ματιά και το έκανε  κομμάτια. Η γυναίκα που είχε περάσει δέκα χρόνια της ζωής της μαζί μου είχε γίνει μια ξένη. Λυπήθηκα για το χαμένο χρόνο, τους κόπους και την ενέργειά της, αλλά δεν μπορούσα να πάρω πίσω αυτό που είχα πει. Τελικά ξέσπασε σε δυνατά κλάματα μπροστά μου, κάτι που περίμενα από την αρχή, και η ιδέα του διαζυγίου έμοιαζε τώρα πιο πραγματική.

Την επόμενη μέρα γύρισα αργά στο σπίτι, και τη βρήκα να γράφει κάτι στο τραπέζι. Δεν έκατσα για δείπνο, απλά πήγα κατ’ ευθείαν στο κρεβάτι και κοιμήθηκα.

Το πρωί μου παρουσίασε τους όρους της για το διαζύγιο: δεν ήθελε τίποτα από μένα, αλλά ζήτησε για τον επόμενο μήνα και οι δύο μας να προσπαθήσουμε να ζήσουμε όσο γίνεται μια φυσιολογική ζωή. Οι λόγοι της ήταν απλοί: ο γιος μας είχε τις εξετάσεις του σε ένα μήνα, και δεν ήθελε να τον επηρεάσουμε με έναν διαλυμένο γάμο.

Ήθελε, επίσης, να ζήσουμε όπως τα πρώτα χρόνια του γάμου μας, που την έπαιρνα αγκαλιά και την κουβαλούσα προς το δωμάτιο. Όλα αυτά για ένα μήνα. Στην αρχή πίστευα ότι τρελάθηκε αλλά τελικά δέχτηκα το παράξενο αίτημά της.

Ήμασταν και οι δύο πολύ αδέξιοι την πρώτη ημέρα, αλλά ο γιος μας ήταν χαρούμενος και χτυπούσε από πίσω μας παλαμάκια λέγοντας, “Ο μπαμπάς κρατάει τη μαμά στην αγκαλιά του!” Τα λόγια του με πόνεσαν. Την μετέφερα από το υπνοδωμάτιο στο σαλόνι, και στη συνέχεια εκείνη μου είπε, “Μην πεις τίποτα στο γιο μας για το διαζύγιο.” Έγνεψα καταφατικά και έφυγα…

Την δεύτερη μέρα τα πάντα ήταν πολύ πιο εύκολα. Όταν την πήρα αγκαλιά, ακούμπησε το κεφάλι της στο στήθος μου. Συνειδητοποίησα ότι δεν την είχα προσέξει εδώ και πολύ καιρό. Δεν ήταν πια τόσο νέα όπως τότε που παντρευτήκαμε. Είχε κάποιες ρυτίδες στο πρόσωπο της και τα μαλλιά της είχαν γκριζάρει. Ο γάμος μας δεν την είχε αφήσει ανεπηρέαστη. Και για ένα λεπτό αναρωτήθηκα τί είχα κάνει εγώ γι’ αυτήν.

Την τέταρτη ημέρα, όταν την σήκωσα, ένιωσα ξανά την αίσθηση της οικειότητας. Αυτή ήταν η γυναίκα που είχε δώσει δέκα χρόνια της ζωής της σε μένα. Την πέμπτη και την έκτη ημέρα, συνειδητοποίησα ότι το αίσθημα της οικειότητας μεγάλωνε ακόμα περισσότερο. Όσο ο καιρός περνούσε, τόσο πιο εύκολα την μετέφερα, όταν ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι είχε αδυνατίσει πολύ.

Αυτό το θέαμα μου ράγισε την καρδιά. Τόση πίκρα και τόσο πόνο έβλεπα στα μάτια της που ένιωθα την ανάγκη να της χαϊδέψω τα μαλλιά…Και το έκανα. Εκείνη τη στιγμή ο γιος μας μπήκε στο δωμάτιο και μου είπε, “Μπαμπά, ήρθε η ώρα να πάρεις την μαμά αγκαλιά!”

Γι’ αυτόν, το να βλέπει τον πατέρα του να μεταφέρει τη μητέρα του στην αγκαλιά του έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς του. Η γυναίκα μου έκανε νόημα στον γιο μας να έρθει πιο κοντά, και τον αγκάλιασε σφιχτά. Γύρισα το πρόσωπό μου, γιατί φοβόμουν μήπως άρχιζε να αλλάζει το μυαλό μου. Την μετέφερα στην αγκαλιά μου, και το χέρι της το είχε τυλιγμένο γύρω από το λαιμό μου. Κράτησα το σώμα της σφιχτά, ακριβώς όπως την ημέρα του γάμου μας.

Την τελευταία ημέρα που την κράτησα στην αγκαλιά μου, δυσκολεύτηκα να κάνω βήμα. Ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Πήγα στην Jane και της είπα: “Λυπάμαι, Jane, αλλά δεν θέλω πια να χωρίσω με τη γυναίκα μου”.

Όλα ξεκαθάρισαν μέσα μου. Πήγα σε ένα ανθοπωλείο. Πήρα τα αγαπημένα λουλούδια της γυναίκας μου με μια κάρτα που έγραφε: “Θα σε κουβαλάω κάθε μέρα αγκαλιά μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος!”

Πήγα το σπίτι, με τα λουλούδια στα χέρια, και ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Αλλά η γυναίκα μου είχε πεθάνει στον ύπνο της όσο εγώ έλειπα. Τους τελευταίους μήνες πάλευε για την ζωή της. Είχε καρκίνο. Και εγώ ασχολήθηκα τόσο πολύ με την Jane που δεν το κατάλαβα. Ήξερε ότι θα πεθάνει σύντομα και ήθελε να αλλάξει τα αρνητικά συναισθήματα που θα ένιωθε ο γιος μας για μένα. Τουλάχιστον στα μάτια του γιου μου, έμεινα ο τρυφερός σύζυγος και πατέρας που κουβαλούσε με αγάπη κάθε μέρα τη γυναίκα του.

Οι μικρές λεπτομέρειες της ζωής μας, που εγώ αρχικά νόμιζα ότι ήταν βαρετές και άνευ σημασίας, είναι αυτές που πραγματικά έχουν σημασία σε μια σχέση. Δεν είναι το σπίτι, το αυτοκίνητο, η προσωπική περιουσία ή τα χρήματα στην τράπεζα. Αυτά τα πράγματα μπορούν να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον ευνοϊκό για την ευτυχία, αλλά δεν μπορούν να προσφέρουν την ευτυχία από μόνα τους.

Γι’ αυτό αφιερώστε αρκετό χρόνο για το σύντροφό σας. Οι λεπτομέρειες είναι αυτές που μας κάνουν χαρούμενους σε μια σχέση!

διαφορετικό