Ξέχνα τις ταμπέλες. Μόνο γκάζια θέλει ο έρωτας μωρό μου.

Της Στεύης Τσούτση.

Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι. Και βρίσκουν νέους έρωτες ν’ αντικαταστήσουν  τους προηγούμενους, κουβαλώντας πάντοτε τις ίδιες αποσκευές.
Ίδιες ελπίδες,  προσδοκίες και φόβους. Κι είναι αυτοί οι φόβοι που όσο κι αν θέλουμε να τους αποβάλλουμε, τους κουβαλάμε σαν η χελώνα το καβούκι της. Κι όταν νιώθουμε ανασφάλεια, όμοια με εκείνη, χωνόμαστε σ’ αυτούς. Αναζητώντας τη σιγουριά που θεωρούμε πως μας δίνουν.

Στις ανθρώπινες σχέσεις το καβούκι είναι οι ταμπέλες. Εκείνες που κυνηγάμε να βάλουμε ή αντίστοιχα ν’ αποφύγουμε, στην προσπάθειά μας να «δέσουμε»  ή όχι, πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις.
Φόβος κι ανασφάλεια. Αυτά μας κάνουν να ζητάμε την επιβεβαίωση μιας επιγραφής. Λες κι εξαρτάται από τα γραφόμενά της, το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στη ζωή μας.
Γράφει «σχέση»; Τότε γλιτώσαμε το άτακτο φευγιό και την ενδεχόμενη απιστία.
Γράφει «χωρίς δεσμεύσεις»; Έχουμε ξεκαθαρίσει τη θέση μας και δε δενόμαστε με τον άλλο.
Μακάρι να ήταν όλα έτσι εύκολα στη ζωή. Να αρκούσε μια σύμβαση κι όλα να υπάκουαν στα δεδομένα που θα δίναμε. Δε γίνεται όμως έτσι. Η ζωή μας βγάζει τη γλώσσα, θυμίζοντας μας σε κάθε της στροφή, πως τίποτα δεν μπορούμε να προγραμματίσουμε. Τίποτα δεν μπορούμε να θεωρήσουμε δεδομένο. Κάθε τι που εμείς κρίνουμε και στηρίζουμε ως σημαντικό, θα έρθει το ασήμαντο, το παραπεταμένο, να το ανατρέψει. Και μαζί με αυτό και τις ισορροπίες μας. Τα θέλω, τα πρέπει και τα «δεν» μας.

Οι άνθρωποι δεν είναι κατοικίδια. Να τους φορέσεις το αναγνωριστικό λουράκι-ταυτότητα και ν’ αναγράφουν το όνομά του συντρόφου στη θέση του ιδιοκτήτη. Είναι ελεύθερα όντα που μένουν ή όχι σε μια σχέση από επιλογή κι όχι καταναγκασμό. Καμία ταμπέλα δεν μπορεί να κρατήσει έναν άνθρωπο που θέλει να φύγει. Με το ζόρι άλλωστε δεν έγινε ποτέ τίποτα.

Τα βρίσκεις με τον άλλο και σπεύδεις να ξεκαθαρίσεις τη θέση σου. «Θέλω σχέση» ή «σε θέλω μα δεν μπορώ τις δεσμεύσεις». Κρεμάς το ταμπελάκι  πάνω στον άλλο κι αποκτάς την ψευδαίσθηση πως είπες ό,τι είχες να πεις και δε φέρεις καμία ευθύνη για τυχόν παρανοήσεις και συνέπειες.

Και τι είναι δηλαδή, στην ουσία, μια σχέση; Οι στιγμές και τα συναισθήματα που μοιράζεσαι με τον άλλο. Μα πάνω απ’ όλα εκείνη η μοναδική αίσθηση της συντροφικότητας. Το δόσιμο, το μοίρασμα.
Το έχεις ανάγκη, το καταλαβαίνω. Το έψαχνες καιρό. Βαρέθηκες το αναγνωριστικό και συχνά απογοητευτικό «πέρα δώθε» και ψάχνεις κάπου ν’ αράξεις. Γι’ αυτό και βιάζεσαι να ονοματίσεις «σχέση» αυτό το όμορφο που έχετε.
Γιατί καρδιά μου; Για να εξασφαλίσεις την αποκλειστικότητα; Αν ο άλλος θελήσει να μην είναι μονογαμικός, δε θα τον κρατήσει καμία δέσμευση. Απλά επιλέγει. Εσύ το μόνο που κάνεις είναι να του φοράς μια θηλιά στο λαιμό, η οποία ολοένα τον πιέζει και συχνά φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που κυνηγάς. Είστε μαζί, περνάτε όμορφα, είναι εκεί για σένα όταν τον χρειαστείς. Αυτά έπρεπε να σου αρκούν. Τους τίτλους άφησέ τους να έρθουν μετά.  Αν έρθουν. Αβίαστα και φυσικά. Δίχως πιέσεις κι άγχη. Χαλάρωσε κι απόλαυσε τις στιγμές που σου χαρίζονται με έναν άνθρωπο που γουστάρεις.

Από την άλλη, είσαι κι εσύ που ακούς «σχέση» και φεύγεις τρεχάτος. Ορμώμενος από παλιές πληγές, από την απόλυτη ανάγκη να νιώθεις ελεύθερος. Όχι απαραίτητα για να γυρίζεις δεξιά κι αριστερά, όσο για να οριοθετήσεις τον αυστηρά προσωπικό σου χώρο. Το άδυτό σου. Είσαι καχύποπτος σε όσα ακούς και βλέπεις και οι προσδοκίες σου είναι περιορισμένες. Περνάς όμορφα με τον άλλο. Αράζεις ακόμη κι αν δε θέλεις να το παραδεχτείς. Τι στα κομμάτια τη θέλεις την ατάκα περί αλλεργιών στις δεσμεύσεις; Προσγειώνεις τον άλλο πάνω στο ντουβάρι, δίχως προστατευτικά και προειδοποιητικά σημάδια, μόνο και μόνο για να προστατεύσεις τον εαυτό σου. Φρενάρεις το δόσιμό σου, από φόβο μήπως δεθείς κι ανατραπούν οι έσω σου ισορροπίες.

Βλακείες.

Είσαι μαζί του γιατί γουστάρεις να είσαι. Δένεσαι απλά κι ανθρώπινα και μοιράζεσαι στιγμές. Δίχως πομπώδεις τίτλους περί της ύπαρξης ή μη σχέσης.
Αν θες να φύγεις, ανοίγεις την πόρτα και το κάνεις. Αν θες, πάλι, μένεις.
Μα με τον εαυτό σου χαλαρό. Δίχως δεύτερες σκέψεις, μικρά καλάθια και φρένα.
Μόνο  γκάζια είναι ο έρωτας μάτια μου. Εκεί πατάς το πόδι και τον ζεις. Μόνο και μόνο για το μαστίγωμα του κόντρα αέρα στο πρόσωπο, το καρδιοχτύπι της ταχύτητας, την αβεβαιότητα της επόμενης στροφής.
Και κράτα τις ταμπέλες μακριά από τους ανθρώπους. Μόνο στο δρόμο χρειάζονται, αν κι ακόμη και για εκεί δεν παίρνω όρκο.

διαφορετικό