«Τώρα ξέρω». Το μόνο όπλο απέναντι στην κατάθλιψη είναι αυτό και μόνο αυτό

Η επιστολή που έστειλε το μοντέλο Cara Delevigne για το Time’s Motto και μιλούσε για την κατάθλιψη από την οποία υπέφερε.

Αρθρογράφος: Ελένη Σολταρίδου

Αισθανόμουν σαν να χρειάζομαι επιβεβαίωση από όλους. Συνέπεια αυτού ήταν να σταματήσω να βλέπω τον εαυτό μου και τι σήμαινε να είσαι ευτυχισμένος, τι σήμαινε να είσαι επιτυχημένος. Νομίζω πως όλα πήγαζαν από μία βαθιά επιθυμία μου να αρέσω στους άλλους και να με αγαπούν.

Όταν κάνεις ό,τι μπορείς για να κάνεις τους ανθρώπους ευτυχισμένους με τη δουλειά σου αλλά υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν είναι, αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι έχεις κάνει τα πάντα, ότι έσπρωξες τον εαυτό σου χαμηλά και υπάρχει και αυτή η στιγμή που σταματάς και λες τι προσπαθώ να κάνω, για ποιον το κάνω;

…Με τον καιρό άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι η δουλειά και το να παίρνω την έγκριση των άλλων δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Φυσικά και ήμουν περήφανη για τα επιτεύγματά μου, αλλά δεν ήμουν αυθεντικά ευτυχισμένη.

Πήρε καιρό, αλλά τώρα αναγνωρίζω ότι η δουλειά δεν είναι το παν και η ευτυχία έρχεται με πολλές μορφές. Άνοιξα το μυαλό μου και τώρα αγκαλιάζω νέα πράγματα με μία παιδική περιέργεια. Περνάω περισσότερο χρόνο κάνοντας πράγματα που αγαπώ και είμαι ικανή να κάνω καλύτερη δουλειά εξαιτίας αυτού. Έχω ακόμα τόσα πολλά να μάθω, αλλά αντιλήφθηκα ότι το να χτυπάω τον εαυτό μου, το να νιώθω ένοχη και να μετανιώνω για παρελθοντικά λάθη με κρατάει πίσω.

Εξάλλου, ανεξάρτητα από το σε πόσους ανθρώπους αρέσεις εσύ και η δουλειά σου, δεν αξίζει εάν δεν αρέσεις εσύ στον εαυτό σου».

Αυτή ήταν η επιστολή που έστειλε το μοντέλο Cara Delevigne για το Time’s Motto και μιλούσε για την κατάθλιψη από την οποία υπέφερε και την  προσπάθεια που κατέβαλε για να γίνει αποδεκτή από τον κόσμο της μόδας και για να αρέσει στους άλλους.

Ουσιαστικά λοιπόν μιλάει για το πως βλέπουμε οι ίδιοι τα επιτεύγματά μας, μιλάει για τις προτεραιότητές μας, για τον σκοπό της ζωής μας, για τις ενοχές μας και για τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τον εαυτό μας.

Σε μία άλλη της συνέντευξη στο online διαδικτυακό περιοδικό The Edit ανέφερε ότι αν αποτύχει σε κάτι, είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο γιατί δεν συγχωρεί ποτέ τον εαυτό της. «Ποτέ δεν ένιωθα ότι ήμουν αρκετά καλή. Το γεγονός ότι δεν μπορούσα να τα πάω τόσο καλά όσο οι άλλοι άνθρωποι με έκανε να μισώ τον εαυτό μου. Μακάρι να μπορούσα να κάνω στον εαυτό μου μία αγκαλιά».

Συχνά η καθημερινότητα είναι μία εναγώνια προσπάθειά μας να αρέσουμε στους άλλους, με αποτέλεσμα όμως να ξεχνούμε το πλέον βασικό: τον εαυτό μας.

Έτσι καταλήγουμε να κάνουμε μόνιμες συγκρίσεις με τους άλλους, να θεωρούμε τον εαυτό μας υποδεέστερο και ουσιαστικά να ξεχνάμε τις προτεραιότητές μας. Καταλήγουμε να μην μας αρέσει ο εαυτός μας γιατί μπορεί να μην αρέσουμε στους άλλους ή γιατί δεχόμαστε μόνιμα κριτική.

Ας σκεφτούμε όμως μερικά πρακτικά παραδείγματα για να δούμε με ποιους τρόπους μπορούμε να ξεχάσουμε τον εαυτό μας, παραδείγματα  που δεν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας, που δεν εμπιστευόμαστε την κρίση μας, που χρειαζόμαστε την έγκριση των άλλων για να συνεχίσουμε αυτό που κάνουμε.

• Μπορεί λοιπόν να αγοράσουμε ρούχα και να ζητήσουμε την επιβεβαίωση από αυτόν που μας συντροφεύει στα ψώνια,
• Mπορεί να θέλουμε να στείλουμε ένα επαγγελματικό email και να σκεφτόμαστε όλα τα αρνητικά σενάρια και να ζητάμε το τελικό οκ από τον συνάδελφό μας,
• Mπορεί να ετοιμαζόμαστε για να βγούμε με τον/την σύντροφό μας και να ζητάμε την επιβεβαίωσή του με την κλασσική ερώτηση για τους περισσότερους «πως σου φαίνομαι;»,
• Mπορεί να μας κατηγορήσει μία φίλη μας για τη στάση μας ότι δεν την υποστηρίξαμε αρκετά ενώ εμείς δίνουμε πάντα το 100% και εμείς κατευθείαν να αμφισβητήσουμε τον εαυτό μας και την κρίση μας.

Και εάν σε όλα αυτά υπάρχει μία αρνητική απάντηση ή ένα αρνητικό σχόλιο, εμείς  γινόμαστε πιο εσωστρεφείς, απογοητευόμαστε και ουσιαστικά αποδεχόμαστε την εικόνα που έχουν οι άλλοι για εμάς, νιώθουμε ενοχές και εμπλεκόμαστε σε έναν φαύλο κύκλο.

Είμαστε όμως τελικά με αυτό τον τρόπο ευτυχισμένοι; Μήπως χάνουμε την αυτοεκτίμησή μας και την αυτοπεποίθησή μας; Μήπως τελικά ενστερνιζόμαστε την άποψη που έχουν οι άλλοι για εμάς και καταλήγουμε να χάνουμε την πραγματική εικόνα του εαυτού μας;

Μία διαστρεβλωμένη εικόνα για τον εαυτό μας, η χαμηλή αυτοπεποίθηση, το αίσθημα της αναξιότητας, το αίσθημα του «ποτέ δεν είμαι αρκετά καλός/ή», το αίσθημα του ανικανοποίητου και η επικέντρωση στα θέλω των άλλων είναι παράγοντες που μπορούν να συσχετιστούν με την κατάθλιψη.

Αυτό που πρέπει λοιπόν όλοι να κάνουμε είναι να θέσουμε έναν στόχο για εμάς τους ίδιους όπως είπε και η Cara Delevigne.. Να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας. Να αρέσουμε στον εαυτό μας.. Να επενδύσουμε στον εαυτό μας.. Να αναζητήσουμε τα πραγματικά μας θέλω.. Να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και να αντιληφθούμε ότι αξίζουμε το καλύτερο..

Γιατί εάν εμείς δεν πιστέψουμε σε εμάς τους ίδιους, δεν θα το κάνει κανένας άλλος…

[womantoc.gr]