Τον αναγνωρίζετε; Ποιος παίκτης του Survivor είναι το αγοράκι της φωτογραφίας; Το άλμπουμ της παιδικής του ηλικίας

Κι όμως… το παιδάκι της φωτογραφίας είναι από τους πιο δυνατούς παίκτες στο ριάλιτι επιβίωσης…

Το Youweekly.gr εξασφάλισε για εσάς φωτογραφίες από την παιδική ηλικία, πριν αποφασίσει να ταράξει τον Άγιο Δομίνικο! Ποιος είναι όμως; Ποιος παίκτης είναι το αγοράκι της φωτογραφίας;

Ο λόγος για τον Μάριο Ιωαννίδη, από την ομάδα των «Μαχητών»….Η μητέρα του Λία μιλάει στο Youweekly.gr για τα άγνωστα περιστατικά που έχουν συμβεί με τον γιο της, τη σχέση τους αλλά και για τον φόβο και την αγωνία που έχει περάσει στο παρελθόν και που περνάει κάθε φορά που τον βλέπει στην τηλεόραση…

Το Πρίαμος είναι το όνομα του πατέρα του και το χρησιμοποιεί τιμητικά για να τον έχει μαζί του συνεχώς, ακόμα και μέσα στο παιχνίδι… Ο Μάριος –μαχητής και στη ζωή– έχει ήδη εξελιχτεί σε μία από τις πιο δημοφιλείς συμμετοχές τόσο ανάμεσα στους συμπαίκτες του όσο και στο τηλεοπτικό κοινό και δικαιολογημένα…

«Έχω τρία αγόρια. Ο Μάριος είναι ο μεσαίος. Ο μεγάλος είναι ο Δημήτρης και ο μικρότερος ο Γιώργος-Αλέξανδρος. Δεν μπορώ να πω ότι έχω ιδιαίτερη αδυναμία σε κάποιο από τα τρία, αλλά συνήθως τον γονιό τον απασχολεί περισσότερο το πιο ζωηρό, στην προκειμένη περίπτωση ο Μάριος. Εκείνο έχει περισσότερη ανάγκη από φροντίδα, από επίβλεψη. Όπως λένε και οι ψυχολόγοι: “Συνήθως τα μεσαία παιδιά πιέζονται ανάμεσα στην πρωτιά του πρώτου και στη χαριτωμένη ηλικία του τελευταίου”».

Πώς ήταν τα παιδικά χρόνια του Μάριου;

Δεν ήταν ήσυχο παιδί που όταν το πήγαινες επίσκεψη θα καθόταν φρόνιμα, ήταν αρκετά ζωηρός. Είχε ένα «γιατί», ένα «πώς», ένα «πότε» στο στόμα. Ήταν δύσκολο να του απαντάς πάντα, γιατί κάποτε οι ερωτήσεις του ήταν πολύ διερευνητικές, μας έφερναν πολλές φορές σε δύσκολη θέση. Μας ρωτούσε τα πάντα. Από τα πιο απλά πράγματα μέχρι εκείνα που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. Είχε μια αντίληψη πολύ καλή σε σχέση με την ηλικία του, θα έλεγα «δύσκολο παιδάκι».

Του άρεσαν τα αθλήματα από μικρό;

Εγώ είμαι γυμνάστρια και ο μπαμπάς τους γυμναστής. Είχαμε καθημερινά τα παιδιά μαζί μας στα γήπεδα, είτε κάναμε διαιτησίες είτε γραμματείες στους αγώνες, είτε ήμασταν στο σχολείο – τα απογευματινά μαθήματα στην Κύπρο λέγονται «αθλητικό απόγευμα». Ξεκίνησε να κάνει ποδήλατο από μικρή ηλικία όπως όλα τα παιδάκια, στη συνέχεια έκανε χάντμπολ και βόλεϊ, το οποίο ήταν το άθλημά του –ο σύζυγός μου ήταν προπονητής της εθνικής ομάδας–, έκανε όμως και extreme sports, όπως bungee jumping στη Θεσσαλονίκη, ενώ στα ΤΕΦΑΑ ήταν στην ομάδα τραμπολίνο της σχολής. Ακόμα είναι επαγγελματίας στις καταδύσεις, έχει κάνει αρκετά χρόνια σπουδές κι έχει αποκτήσει αρκετή εμπειρία, γιατί ασχολιόταν και ο μπαμπάς του 35 χρόνια. Όλη η οικογένεια καταδυόμαστε, τα παιδιά μου καταδύονται από 8 χρόνων.

Ήταν δημοφιλής στο σχολείο;

Ναι, έδειχνε πάντα ότι μπορούσε να παίρνει αποφάσεις ακόμα και για τους άλλους, να βοηθήσει, να στηρίξει, να βγει μπροστά. Στις ομάδες ποδοσφαίρου στο σχολείο, συνήθως αναλάμβανε τερματοφύλακας ή έβαζε τα γκολ στην ομάδα.

Τον τιμωρούσαν επειδή ήταν ζωηρός;

Με αποβολές στα σχολεία δεν είχαμε πρόβλημα. Αντίθετα, είχα συναδέλφους που μου τον περιέγραφαν με πολύ κολακευτικά λόγια. Είμαι κι εγώ εκπαιδευτικός και με ενδιέφερε η πορεία του, η εικόνα του, ο χαρακτήρας του, τι έβγαζε εκτός σπιτιού. Συζητώντας με τους δασκάλους του, δεν είχα παράπονο για παραβατική συμπεριφορά. Για ζωηράδα, ναι, μου έλεγαν: «Δεν μπορεί να κάτσει ακίνητος ούτε στο θρανίο».

Μέσα στο σπίτι τον είχατε τιμωρήσει;

Όχι, δεν είμαστε άνθρωποι που τιμωρούμε αυστηρά τα παιδιά μας, μόνο τους απαγορεύαμε όταν έκαναν κάποια αταξία και τους στερούσαμε κάποια πράγματα που αγαπούσαν.

Σας είχε λαχταρήσει ποτέ;

Άπειρες φορές. Έκανε ό,τι επικίνδυνο και ακραίο μπορούσε να σκεφτεί το μυαλουδάκι του και μας λαχταρούσε. Κλειδωνόταν στο δωμάτιο, τράβαγε το κλειδί, και είχαμε αναγκαστεί να σπάσουμε την πόρτα, είχε πηδήξει από το παράθυρό του
–ήμασταν στον 4ο όροφο– και είχε περάσει στο μπαλκόνι της κουζίνας χωρίς προστατευτικό, για να κάνει σάλτο στις πισίνες… Φοβερά πράγματα και επικίνδυνα… Δεν είχε και δεν έχει την αίσθηση του φόβου ο Μάριος. Δεν τον έχω δει να φοβάται μέχρι τώρα και μακάρι να μην τον δω ποτέ.

Εσείς όταν τον βλέπατε να κάνει αυτά, πως αντιδρούσατε;

Έτρεμε η ψυχή μου, όπως κάθε γονιού που φοβάται για την ασφάλεια του παιδιού του. Εμείς μεγαλώσαμε τα παιδιά μας με πολλή ελευθερία, δίνοντάς τους τα φόντα να έχουν την ευθύνη των πράξεών τους. Να ξέρουν ότι «αν κάνω αυτό, θα έχω αυτή την επίπτωση», πάντα μιλώντας μαζί τους. Όχι τιμωρώντας τους, αλλά απαγορεύοντάς τους πράγματα.

Πώς σας ανακοίνωσε ότι θα μπει στο «Survivor»;

Είχε αναφέρει ότι θα γινόταν μία οντισιόν στην Κύπρο – κάτι που δεν το ήξερα κιόλας. Ήταν από τους λίγους που πέρασαν στην επόμενη φάση. Έκανε μετά ένα ταξίδι στην Ελλάδα και μας είπε: «Επιλέχθηκα και θα πάω».

Είχατε αντιρρήσεις;

Όχι, είναι ενήλικας. Τις αποφάσεις στη ζωή του τις παίρνει μόνος του. Εμείς τον συμβουλεύουμε, είμαστε δίπλα του, αλλά δεν μπορούμε να του απαγορεύσουμε κάτι. Επειδή δεν έχω ξαναδεί reality, δεν ήξερα ακριβώς τι είναι το «Survivor», ούτε τις δοκιμασίες ούτε το επίπεδο δυσκολίας. Όταν τον ρώτησα πόσο θα διαρκέσει αυτό, μου είχε πει 2-3 μήνες, εξαρτάται.

Έξω από το παιχνίδι με τι ασχολείται;

Αγαπάει πολύ τη θάλασσα. Τα καλοκαίρια ασχολείται με ένα καταδυτικό κέντρο που έχει μαζί με τον πατέρα του και τον χειμώνα εργάζεται στις δημόσιες σχέσεις ενός πολύ γνωστού μαγαζιού στη Λευκωσία. Μάλιστα, όταν ήθελε να γίνει μπάρμαν και έπρεπε να μάθει κάποιες κινήσεις που κάνουν πίσω από το μπαρ, είχε πάρει μία φιάλη εξάσκησης. Όταν η γιαγιά πήγε να τον δει στο σπίτι τού είπε: «Αυτό το μπουκάλι είναι άδειο, για πέταμα» και του το πέταξε. Ο Μάριος αναγκάστηκε ύστερα και το ξαναπαρήγγειλε…

Βλέπετε το παιχνίδι όλοι μαζί;

Ο μικρός μου γιος είναι φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, ο μεγάλος έχει την οικογένειά του και ζει σε άλλη πόλη στην Κύπρο. Στο σπίτι είμαστε εγώ, ο σύζυγός μου και ο σκύλος του ο Δίας, η αδυναμία του. Βραδιές «Survivor» δεν κάνουμε, απλώς περνάμε πολύ χρόνο του 24ώρου μιλώντας με γνωστούς και αγνώστους που μας εύχονται για τον Μάριο και μας εκφράζουν τον θαυμασμό τους και την αγάπη τους. Αυτό για μας είναι ικανοποίηση, να νιώθουμε ότι έχει στήριξη. Χθες, μάλιστα, τηλεφώνησε στον σύζυγό μου ένας παλιός του παίκτης –πιλότος είναι το παιδί– και του είπε: «Κύριε Πρίαμε, και στη Νέα Υόρκη βλέπουμε τον Μάριο!»

Πηγή