Το συγκινητικό ευχαριστήριο γράμμα ενός άντρα στους γιατρούς που φρόντισαν την ετοιμοθάνατη σύζυγο του λίγες ώρες πριν πεθάνει.

Όταν πρόκειται για τη θεραπεία ασθενών, το ιατρικό προσωπικό δουλεύει ακούραστα για να βεβαιωθεί ότι οι ασθενείς θα νιώσουν όσο πιο άνετα γίνεται.

Όμως, πολλές φορές, η δουλειά τους είναι πολύ πιο σκληρή απ’ ότι μια απλή ιατρική διαδικασία.

Οι ασθενείς και οι οικογένειές τους βιώνουν πολλές συγκινητικές στιγμές, όταν υποβάλλονται σε κάποια θεραπεία, πράγμα που σημαίνει ότι οι γιατροί τους και οι νοσοκόμες χρησιμεύουν ως ένα σύστημα υποστήριξης, εκτός από το να παρέχουν φροντίδα.

Κάτι τέτοιο έγινε γνωστό μετά τη νοσηλεία της συζύγου του Peter DeMarco, της Laura Levis, η οποία απεβίωσε στο CHA Cambridge Hospital της Βοστώνης μετά από μια σοβαρή κρίση άσθματος.

Αν και ο DeMarco υπέστη μια τεράστια απώλεια, ήταν απίστευτα ευγνώμων σε όλο το προσωπικό του νοσοκομείου που αντιμετώπιζε την κατάσταση της συζύγου του με σεβασμό και αξιοπρέπεια.

Σε μια ηλεκτρονική επιστολή που έχει αναδημοσιευθεί στο New York Times, ο DeMarco αναφέρει λεπτομέρειες για όλους τους καταπληκτικούς τρόπους με τους οποίους οι γιατροί, οι νοσηλευτές και το προσωπικό έκαναν την απίστευτα σκληρή αυτή κατάσταση λίγο πιο υποφερτή για το ζευγάρι.

Δείτε παρακάτω το συγκινητικό του αφιέρωμα.

Από τότε που η σύζυγός του, η 34χρονη Laura Levis, απεβίωσε λόγω μιας κρίσης άσθματος, ο Peter DeMarco έχει γράψει ένα συγκινητικό αφιερώματα στη μνήμη της.

Σε ένα από αυτά τα συγκινητικά posts ευχαριστεί όλους τους υπαλλήλους του CHA Cambridge Hospital της Βοστώνης, που βοήθησαν στη θεραπεία της, το οποίο αναδημοσιεύθηκε στους New York Times.

Διαβάστε παρακάτω την απίστευτη επιστολή του προς το προσωπικό, που περιγράφει τη συμπόνια και τη φροντίδα που έδειξαν στη γυναίκα του.

“Τις επτά ημέρες που νοσηλευόταν η γυναίκα μου, η Laura Levis, στο ιατρικό κέντρο, οι άνθρωποι που την εξυπηρετούσαν με συγκίνησαν αρκετά. Είχα πει στους φίλους μου και στην οικογένειά μου ότι τα ονόματά τους δεν πρόκειται να τα ξεχάσω ποτέ.”

Οι γιατροί, οι νοσοκόμες, οι κοινωνικοί λειτουργοί… ακόμη και οι καθαρίστριες νοιαζόταν γι’ αυτήν.

“Πώς μπορείς να θυμάσαι τα ονόματα όλων;” ρωτούν.

“‘Πώς θα μπορούσα να μην τα θυμάμαι;,’ απαντώ.”

“Κάθε ένας από εσάς φρόντισε τη Laura με ευγένεια και τέτοιο επαγγελματισμό που την κάνατε να νιώθει άνετα.

Όταν χρειαζόταν ένεση, της ζητούσατε συγγνώμη και της λέγατε ότι μπορεί να πονέσει λίγο, ακόμα κι όταν δεν μπορούσε να σας ακούσει.

Όταν ακούγατε την καρδιά και τους πνεύμονες της με τα στηθοσκόπια σας, και το φόρεμά της άρχισε να γλιστράει, το τραβούσατε μέχρι να την καλύψετε καλά, κι αυτό δείχνει σεβασμό.

Τη σκεπάζατε με την κουβέρτα, όχι μόνο για να ρυθμίσετε τη θερμοκρασία του σώματός της, αλλά και όταν το δωμάτιο ήταν λίγο κρύο, γιατί σκεφτόσασταν ότι έτσι ίσως να κοιμόταν πιο άνετα.”

“Νοιαζόσασταν, επίσης, και για τους γονείς της, βοηθώντας τους να ξαπλώσουν στη δύσκολη καρέκλα του δωματίου, να παίρνουν φρέσκο νερό όλη την ώρα, και απαντούσατε σε κάθε μία από τις ιατρικές ερωτήσεις τους με απίστευτη υπομονή.

Ο πεθερός μου, επίσης γιατρός όπως μάθατε, ένιωθε ότι συμμετείχε κι αυτός στη φροντίδα της. Δεν μπορώ να σας πω πόσο σημαντικό ήταν γι ‘αυτόν.”

“Στη συνέχεια, ήταν το πώς μου φερθήκατε.

Πώς θα είχα βρει τη δύναμη να περάσω εκείνη τη εβδομάδα χωρίς εσάς;

Πόσες φορές με βρήκατε μέσα στην αίθουσα να κλαίω με λυγμούς, με το κεφάλι μου να ακουμπά στο χέρι της, και ερχόσασταν ήσυχα να κάνετε τη δουλειά σας, σαν να ήσασταν αόρατοι;

Πόσες φορές με έχετε βοηθήσει να ρυθμίσουμε την καρέκλα της;”

“Πόσες φορές κάνατε έλεγχο για να δείτε αν χρειαζόμουν τίποτα, από φαγητό ή νερό, μέχρι ρούχα για ένα ζεστό ντους, ή για να δείτε αν χρειαζόμουν καμία διευκρίνηση, ή ερχόσασταν απλά για να μιλήσω σε κάποιον;

Πόσες φορές έκανες με αγκαλιάσατε και με παρηγορήσατε όταν ήμουν κομμάτια; Πόσες φορές  με ρωτήσατε για τη ζωή της Laura και τι άνθρωπος ήταν; Ή τότε που θέλατε να δείτε φωτογραφίες της και να διαβάσετε πράγματα που είχα γράψει γι’ αυτήν;

Πόσες φορές έχετε πει κακές ειδήσεις με συμπονετικά λόγια και θλίψη στα μάτια σας;”

“Όταν είχα ανάγκη να χρησιμοποιήσω έναν υπολογιστή για ένα μήνυμα έκτακτης ανάγκης, μου βρήκατε έναν.

Όταν λαθραία έβαλα στο νοσοκομείο έναν πολύ ιδιαίτερο επισκέπτη, τη γάτα μας, για μία τελευταία αγκαλιά με τη Laura, κάνατε ότι δεν βλέπατε τίποτα.”

“Και μια ξεχωριστή βραδιά, που μου δώσατε την άδεια να αφήσω να μπουν περισσότερα από 50 άτομα της Laura, από φίλους και συναδέλφους μέχρι συμφοιτητές από κολέγιο και μέλη της οικογένειας.

Ήταν μια μεγάλη νύχτα για εκείνη, είδε τους φίλους της, άκουσε μουσική και διασκέδασε με όλους τους ανθρώπους της ζωής της.

Ήταν η τελευταία μας νύχτα, και δεν θα είχε συμβεί χωρίς την υποστήριξή σας.”

“Υπάρχει μια άλλη στιγμή που, επίσης, δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Την τελευταία ημέρα, καθώς περιμέναμε για τη χειρουργική επέμβαση της Laura, το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι μόνος μαζί της.

Αλλά η οικογένεια και οι φίλοι συνέχισαν να έρχονται για να την αποχαιρετίσουν, και η ώρα είχε περάσει. Ήταν γύρω στις 16:00, και όλοι είχαν φύγει, και ήμουν τόσο συναισθηματικά και σωματικά εξαντλημένος, που είχα ανάγκη από ύπνο.

Γι’ αυτό και ζήτησα από τους νοσηλευτές της, Donna και Jen, αν θα μπορούσαν να με βοηθήσουν να ρυθμίσω την καρέκλα, η οποία ήταν τόσο άβολη, και να τη βάλω δίπλα στη Laura. Είχαν μια καλύτερη ιδέα.”

“Μου ζήτησαν να φύγω από το δωμάτιο για μια στιγμή, και όταν επέστρεψα, είχαν μετατοπίσει τη Laura στη δεξιά πλευρά του κρεβατιού της, αφήνοντας αρκετό χώρο για μένα, για να ξαπλώσω δίπλα της για τελευταία φορά.

Ρώτησα αν θα μπορούσαν να μας δώσουν μία ώρα χωρίς να μας διακόψει κανείς. Κούνησαν το κεφάλι τους κι έκλεισαν τις πόρτες και τα φώτα.”

“Ήταν η τελευταία μας τρυφερή στιγμή.

Θα θυμάμαι πάντα την τελευταία ώρα μαζί της για το υπόλοιπο της ζωής μου. Και πρέπει να ευχαριστήσω τη Donna και τον Jen γι’ αυτό.

Πραγματικά, σας ευχαριστώ πολύ όλους.

Με αγάπη και ευγνωμοσύνη,

Peter DeMarco”

διαφορετικό