Το σχολείο στους ακριτικούς Αρκιούς με τον έναν μαθητή που ονειρεύεται να γίνει δάσκαλος

Τις ηλιόλουστες ημέρες φαίνονται οι ακτές της Τουρκίας. Οι Αρκοί ή Αρκιοί είναι ένα μικρό νησάκι στο νοτιοανατολικό Αιγαίο, σε απόσταση 170 μιλίων από την Αθήνα. Στην πραγματικότητα δεν είναι μόνο η γεωγραφική απόσταση, αλλά η αίσθηση ενός άλλου κόσμου, πολύ μακρινού και πολύ πιο ήρεμου.

Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του 2011, οι Αρκιοί είχαν 44 κατοίκους. Σήμερα, ο πληθυσμός έχει μειωθεί περίπου στο μισό. Μεταξύ των λιγοστών κατοίκων είναι και ο μικρότερος γιος της επταμελούς οικογένειας Καμπόσου, ο 8χρονος Χρήστος, ο μοναδικός λόγος για τον οποίον λειτουργεί το σχολείο στο νησί.

Χωρίς τον Χρήστο -και πριν από αυτόν, τα μεγαλύτερα αδέλφια και τα ξαδέλφια του- το δημοτικό σχολείο θα είχε κλείσει εδώ και χρόνια. Ωστόσο, κάθε χρόνο, το Υπουργείο Παιδείας στέλνει στους Αρκιούς δάσκαλο. Ένας δάσκαλος για έναν μαθητή. Η δασκάλα του Χρήστου από τον περασμένο Σεπτέμβριο είναι η Μαρία Τσιαλέρα.

Στην εθνική γιορτή, η δασκάλα μίλησε στον Χρήστο για το νόημα της 28ης Οκτωβρίου και συνόδευσε τον μαθητή της στην παρέλαση -για την περίσταση ο Χρήστος φόρεσε την παραδοσιακή στολή των Δωδεκανήσων. Η παρέλαση ήταν δύο «βόλτες» γύρω από την ελιά που βρίσκεται στην πλατεία του χωριού, στο παλιό λιμάνι, παρουσία της οικογένειας και των φίλων.

Το μέλλον του μικρού αυτού νησιού, που όπως όλη η Ελλάδα, παλεύει με την κρίση από το 2009, βρίσκεται κυριολεκτικά, στα χέρια του νεότερου κατοίκου του, όπως γράφει στο φωτογραφικό αφιέρωμα του το politico.eu.

Το μοναδικό πλοίο που περνάει από τους Αρκιούς είναι το «Νήσος Κάλυμνος». Δένει στο νησί δύο φορές την εβδομάδα, μεταφέροντας ανθρώπους και αγαθά κυρίως, από τα μεγαλύτερα νησιά, την Πάτμο, τους Λειψούς και τη Λέρο.

Όταν έφτασε στο σχολείο, η η Μαρία Τσιαλέρα ύψωσε καινούργια σημαία στο σχολείο. Ο προηγούμενος χειμώνας με τους θυελλώδεις ανέμους άφησε την παλιά σημαία σε κακή κατάσταση.

Κάθε πρωί, πριν από την έναρξη του μαθήματος, ο Χρήστος και η δασκάλα του, λένε την προσευχή. Η Μαρία Τσιαλέρα, γεννημένη στη Θεσσαλονίκη, έχει διδάξει επί πολλά χρόνια σε σχολεία της Λέρου και των Λειψών. Όπως λέει, οι Αρκιοί ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. «Εγώ ζήτησα να διοριστώ εδώ και δεν έχει υπάρξει στιγμή που να το έχω μετανιώσει».

…. Η δασκάλα βαθμολογεί την εργασία του Χρήστου στα μαθηματικά. «Εξαιρετικά [….] Ο Χρήστος είναι πολύ έξυπνο παιδί και αγαπά το σχολείο. Εάν για οποιονδήποτε λόγο, το σχολείο πάψει να λειτουργεί, θα νιώσει μεγάλη απογοήτευση…»

Το πρωί ο Χρήστος χτυπάει το κουδούνι. Σε οποιοδήποτε άλλο σχολείο, ο ήχος του κουδουνιού είναι ταυτισμένος με την εικόνα παιδιών που τρέχουν να μπουν στις τάξεις «αλλά εδώ είναι μία κίνηση συμβολική» εξηγεί η δασκάλα.

Ο Χρήστος αγαπάει το μπάσκετ και θα ήθελε πολύ να μην είναι ο μοναδικός μαθητής, να έχει συμμαθητές, να έχει συμπαίκτες. Κάποιες φορές, η δασκάλα του παίζει μαζί του. «Δεν είμαι τόσο καλή όσο ο Χρήστος, με κερδίζει πάντα!» λέει η Μαρία Τσιαλέρα γελώντας.

Ο Χρήστος μαζί με τα μεγαλύτερα αδέλφια και τα ξαδέλφια του -που είναι και οι καλύτεροι του φίλοι- φυτεύει λαχανικά στον κήπο της οικογένειας. Το νησί γεμίζει κόσμο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, όμως, αυτό είναι, όπως σε όλα τα μικρά νησιά προσωρινό.

Στο σχολείο τρώει το κολατσιό που του έχει ετοιμάσει η μητέρα του μόνος. Μέχρι πρότινος, είχε παρέα τον μεγάλο του αδελφό, τον Παναγιώτη. Όταν όμως, ο Παναγιώτης τελείωσε το δημοτικό, ο Χρήστος έμεινε χωρίς συντροφιά.

Οι κάτοικοι  του νησιού είναι ως επί το πλείστον βοσκοί και ψαράδες, όπως η οικογένεια του Χρήστου.

Η Μαρία Τσιαλέρα ζει σε ένα μικρό σπίτι και κάθε Παρασκευή επιστρέφει στους Λειψούς με τη βάρκα του συζύγου της. Με τον ίδιον τρόπο, πηγαίνει πάλι στους Αρκιούς νωρίς το πρωί της Δευτέρας.

Το σπίτι του Χρήστου βρίσκεται σε απόσταση περίπου ενός μιλίου από το σχολείο. Συνήθως κάνει τη διαδρομή με το ποδήλατο του. Όταν το παλιό ποδήλατο χάλασε, ένα ζευγάρι από την Αθήνα, φίλοι της δασκάλας του, του πήραν καινούργιο.

Ο Χρήστος δεν έχει πάει ποτέ στην Αθήνα. Μονάχα μέχρι τα κοντινά νησιά, για να πάει στον γιατρό ή, να επισκεφθεί συγγενείς.

Όταν τον ρωτούν τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, απαντά «δάσκαλος».

Φωτογραφίες: Δημήτριος Ιωάννου 

[tvxs]