Το μεγάλο ταξίδι της Σοφίας στην Αιθιοπία για να φέρει μαζί της τoν γιο της που λέγεται Τζιρίνια

Η Σοφία δεν είναι άλλη μια γυναίκα που αναζήτησε, έπειτα από πολλές αποβολές, τη χαρά της μητρότητας στη διακρατική υιοθεσία. Είναι μια γυναίκα που έδωσε έναν αγώνα 22 μηνών, με όσα απίστευτα της συνέβησαν, για να πάρει τον Τζιρίνια, το πρώτο της παιδί από την Αιθιοπία.

Διανύοντας την τέταρτη 10ετία της ζωής της και έπειτα από πολλές προσπάθειες να αποκτήσει δικό της παιδί, η Σοφία Παριανού, αποφασίζει να υιοθετήσει ένα παιδί από την Αιθιοπία. Με τον σύζυγό της καταθέτουν τα χαρτιά και η διαδικασία ξεκινά μέσω της Διεθνούς Κοινωνικής Υπηρεσίας, με υπεύθυνη την κοινωνική λειτουργό κυρία Κοντογιάννη η οποία υπήρξε βράχος δίπλα της από την αρχή μεχρι το τέλος. Έχει βρεθεί ο μικρός Τζιρίνια που θα μεγαλώσει την οικογένειά της. Όμως, κάπου στα μισά, η Σοφία μένει μόνη της. Με ένα διαζύγιο, εκ νέου χαρτιά και άγχος να προλάβει τις ημερομηνίες. Ως μονογονεϊκή οικογένεια πλέον κινεί πάλι τις διαδικασίες. Στο διάστημα αυτό, ο έρωτας θα μπει ξανά στη ζωή της και η Σοφία θα μείνει έγκυος. Ωστόσο, η δέσμευση στον Τζιρίνια είναι μεγάλη. Στον 6ο μήνα, και ενώ οι γιατροί της τόνισαν ότι πρέπει να μείνει στο κρεβάτι, η Σοφία «μάζεψε τα μπογαλάκια και την κοιλιά της και πήγε να πάρει τον Τζιρίνια».

Της ζητήσαμε να μας πει την ιστορία της.

«Είχα κάποιες αποβολές κι επειδή πάντα ήθελα να υιοθετήσω ένα παιδάκι, αποφάσισα να το κάνω. Μέσω μιας φίλης ήρθα σε επαφή με την υπηρεσία, έκανα ένα ραντεβού, μου εξήγησαν κάποια πράγματα και ξεκίνησα. Όταν ξεκίνησα, το έκανα μαζί με τον τότε σύζυγό μου. Κάναμε όλες τις διαδικασίες, περάσαμε από συνεντεύξεις, φτιάξαμε το φάκελό μας, τον στείλαμε στην Αιθιοπία, στον δικηγόρο μας και περιμέναμε το matching. Μόλις έγινε το matching, δηλαδή, μας βρήκε ο δικηγόρος το παιδί, μάς έστειλε τα στοιχεία του και κάποιες ιατρικές εξετάσεις που είχε κάνει. Έτσι πήγα για πρώτη φορά στην Αιθιοπία για να μπουν οι υπογραφές, ώστε να μην μπορεί το ορφανοτροφείο να δώσει το παιδί σε κάποιον άλλο. Εκεί έμεινα 10 μέρες, κάναμε επιπλέον εξετάσεις, υπογράψαμε και ξεκίνησε η διαδικασία».

«Όταν έφτασα, ήρθε ο δικηγόρος, με πήρε και πήγαμε στο Ορφανοτροφείο. Ήταν περίεργο. Και για τους δύο. Και για μένα αλλά και για τον Τζιρίνια, που τα είχε λίγο χαμένα. Είδε μια γυναίκα που τον πήρε αγκαλιά και άρχισε να τον ταϊζει. Χάρηκε. Ήμασταν πολύ ψύχραιμοι νομίζω τελικά και όλο αυτό ήρθε πολύ φυσικά. Ήμασταν και οι δύο πολύ χαρούμενοι κι από εκείνη την ώρα ήμασταν συνέχεια μαζί. Κάθε μέρα επί 10 μέρες που ήμουν εκεί, πήγαινα το πρωί κι έφευγα το απόγευμα. Αυτό που κάναμε ήταν να παίζουμε, να τον ταΐζω και να με ταΐζει, να κάνουμε αγκαλιές και να παίζουμε με τα μεγαλα, κατα κύριο λογω, παιδιά του ορφανοτροφείου. Ο Τζιρίνια είναι ένα πολύ κοινωνικό πλάσμα. Δεν ήταν ένα μωρό που έκλαιγε..κι έτσι η διαδικασία, έγινε πιο απλή. Η επιστροφή ήταν δύσκολη. Όπως και να το κάνεις, δένεσαι.

Οι συνθήκες στο ορφανοτροφείο δεν ήταν κακές. Αν και ο χώρος ήταν σαν ένα μεγάλο άδειο δωμάτιο, οι κυρίες που πρόσεχαν τα παιδιά ήταν πάρα πολύ καλές. Μπορεί να μην είχαν την αγάπη της μαμάς τα παιδιά, αλλά αυτές οι γλυκές και γελαστές γυναίκες έκαναν τη ζωή τους ωραία. Δεν είχαν σεντόνια, κοιμούνταν στα στρώματα και δεν φορούσαν πάνες, με αποτέλεσμα οι γυναίκες στο ορφανοτροφείο να πλένουν όλη μέρα. Δεν έχω δει πουθενά αλλού τόσο μεγάλες μπουγάδες. Με σχοινιά από τη μία άκρη του κτιρίου στην άλλη. Κι όταν τέλειωναν τα σχοινιά, άπλωναν τα ρούχα πάνω σε κούνιες. Δεν ήταν πολύ καθαρά αλλά δεν ήταν και όσο άσχημα το παρουσιάζουν κάποιοι».

«Όσοι ερχόμασταν από την Ελλάδα είχαμε ουσιαστικά χωριστεί σε δύο ορφανοτροφεία στην Αιθιοπία. Και όταν πήγαιναν οι μελλοντικοί γονείς του ενός παιδιού, έβλεπαν και τα παιδιά των άλλων. Τα πήγαιναν στο γιατρό αν ήταν άρρωστα, έβγαζαν φωτογραφίες, είχαμε συνεχή επαφή με τα παιδιά έτσι. Θελω να τους ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου που έπαιξαν με το παιδι μου, ασχολήθηκαν και βεβαίως που με ενημέρωσαν γραπτώς και μέσω φωτογραφιών για την υγεία του και την καθημερινότητα του.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα κι ενώ έχουν περάσει λίγοι μήνες, ο (πρώην) σύζυγός μου αποφασίζει ότι δεν θέλει να συνεχίσει τη διαδικασία και… νίπτει τας χείρας του. Και ενώ μπαίνουμε σε διαδικασία διαζυγίου, εγώ πρέπει να κάνω πάλι τα χαρτιά μου από την αρχή ως μονογονεϊκή πια οικογένεια. Έπρεπε να επισπεύσω τώρα τις διαδικασίες για να πάρω το παιδί. Δεν μπορούσα να τον αφήσω να περιμένει. Έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου και ευτυχώς τα κατάφερα. Στην Αιθιοπία επιτρέπεται η υιοθεσία από μονογονεϊκή οικογένεια».

«Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας του διαζυγίου εγώ ξαναπήγα στην Αιθιοπία. Επειδή το παιδί ήταν μεγάλο (2,5 χρονών), δεν ήθελα να αισθάνεται ότι το έχω αφήσει. Πήγα για να του πω «Εδώ είμαι. Δεν σε άφησα, μην στενοχωριέσαι». Το 2017, λόγω κάποιων ενδοκυβερνητικών προβλημάτων σταμάτησαν για ένα μεγάλο διάστημα οι υιοθεσίες κι έτσι η μόνη που προχώρησε για εκείνη τη χρονιά ήταν η δική μου, επειδή όλα τα χαρτιά του παιδιού ήταν έτοιμα.

Την 3η φορά μου στέλνει e-mail ο δικηγόρος ότι προχωράμε. Θα έπαιρνε τις ημερομηνίες για τα 2  δικαστήρια (στο πρώτο δεν χρειαζόταν να είμαι εκεί, μόνο στο δεύτερο). Ήταν Ιούνιος και ήξερα ότι στην Αιθιοπία τα δικαστήρια κλείνουν τον Αύγουστο. Ήμουν πολύ αγχωμένη ότι μπορεί και να μην προλάβαινα…Κι ενώ είχαμε μιλήσει Τρίτη, με ξανακαλεί την Πέμπτη για να με ρωτήσει πότε θα κατέβω για να γίνει το δικαστήριο…Και παρόλο που σε όλη τη διαδικασία ήμουν ψύχραιμη, όταν με πήρε και μου είπε ότι θα γινόταν τόσο άμεσα, έκλαιγα μιάμιση μέρα, έκανα διάλειμμα μόνο για να κοιμηθώ. Δεν πίστευα ότι έφτασε επιτέλους αυτή η μέρα. Μετά από τόσο αγώνα…22 μήνες στεναχώριας και πισωγυρίσματος…θα έπαιρνα επιτέλους τον Τζιρίνια».

«Με τον νέο μου σύντροφο πια, κατεβήκαμε στην Αιθιοπία για το δικαστήριο. Ο δικαστής με ρωτούσε αν υπάρχουν κοντά μας άλλα παιδιά από την Αιθιοπία και πώς θα διατηρούσα ζωντανές τις μνήμες από τη χώρα στον Τζιρίνια.. Μετά πήγαμε στο ορφανοτροφείο, χαιρετηθήκαμε και φωτογραφηθήκαμε με τις κυρίες που τον φρόντιζαν όσο καιρό βρισκόταν κοντά τους, τον διευθυντή, τους φύλακες, τα υπόλοιπα φιλαράκια μας που τόσα χρόνια παίζαμε μαζί τους και φύγαμε κλείνοντας πίσω μας την πόρτα αυτή για να ανοίξουμε μια καινούργια, στην κοινή μας ζωη.

Μείναμε 10 ημέρες για τα χαρτιά του παιδιού και φύγαμε. Ο Τζιρίνια, που δεν είχε δει τίποτα άλλο εκτός από το ορφανοτροφείο, όταν τον βάλαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε στο ξενοδοχείο τα είχε χάσει. Κόσμος, φασαρία, αυτοκίνητα. Δεν είχε ξαναδεί κάτι τέτοιο, αλλά κράτησε την ψυχραιμία του. Ήταν σαν να ήμασταν από πάντα μαζί, σαν να είχαμε πάει ένα ταξίδι. Προσαρμόστηκε τόσο γρήγορα που δεν το πιστεύαμε. Άρχισε να καταλαβαίνει αμέσως τη γλώσσα. Ο Τζιρίνια είναι εδώ έξι μήνες. Από τους πρώτους 2 μήνες μιλάει κανονικά ελληνικά και πηγαίνει στον παιδικό σταθμό. Έχει τρομερή θέληση».  

«Στο μεσοδιάστημα έμεινα έγκυος και όταν πήγα να πάρω τον Τζιρίνια, ήμουν ήδη 6 μηνών. Είχα μια πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη, ήμουν στο κρεβάτι. Αλλά όταν ήρθε το e-mail να πάμε στην Αιθιοπία, η δέσμευσή μου σ’ αυτό το παιδί ήταν τόσο μεγάλη που δεν γινόταν να μην πάω. Το ρίσκαρα. Μάζεψα λοιπόν τα μπογαλάκια και την κοιλιά μου και πήγα.

Όταν κλαίει το μωρό, του κουνάει το ρηλάξ, τώρα έχει μάθει να του βάζει και την πιπίλα και να την κρατάει, ενώ παράλληλα του λέει: «Μην κλαις, ο Τζιρίνια είναι εδώ». Είναι ένα πολύ στοργικό παιδί και αγαπάει πάρα πολύ τον αδερφό του, άλλωστε ειχε μάθει να συμβιώνει με παιδιά, και γι αυτό κάνει ό, τι κάνει στο μωρό και με βοηθάει… με το ριλαξ
Αν και μικρός αυτοεξυπηρετείται. Ντύνεται μόνος του, πάει τουαλέτα μόνος…

Οι δικοί μου είναι πολύ χαρούμενοι. Η ανησυχία τους ήταν για τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσει το παιδί εδώ. Και τις αντιξοότητες που θα συναντήσει μετά. Η υιοθεσία δεν είναι εύκολο πράγμα. Εγώ δεν μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ τα προβλήματα. Ήξερα ότι θα περνάμε καταπληκτικά, ότι θα τον αγαπάω τόσο πολύ και θα τον θωρακίσω ώστε να μην τον νοιάζει αν θα γυρίσει κάποιος να του πει ότι είναι υιοθετημένος..Ε και;»