Το έρωτα που μου ζητάς, εγώ φοβάμαι να τον ζήσω.

Της Στεύης Τσούτση.

Είναι πολλά αυτά που μου ζητάς.
Κι εγώ αρνούμαι πεισματικά να στα δώσω. Μη θυμώνεις και μη με παρεξηγείς. Δεν είναι ότι δε θέλω.
Είναι ότι θα πρέπει επιτέλους να κρατήσω και κάτι για μένα. Κάτι μικρό για μένα που δίνω χρόνια ασταμάτητα. Δίνω ψυχή, δίνω σώμα, δίνω πνεύμα. Δίνω, δίνω, δίνω.
Μα στέρεψα πια.
Στέρεψα χωρίς να πάρω πίσω τίποτα.
Γέμισα πληγές. Πληγές που δεν τις διάλεξα κι όμως τις φορτώθηκα. Κι εκείνες με σημάδεψαν βαθιά. Τόσο που να μην επιτρέπεται να τις ξεχάσω. Βλέπεις όσο και να θέλω, εκείνες στέκουν πάντα εκεί. Μισητές μα αγαπημένες, γιατί κι αυτές είναι κομμάτι μου σαν τα μάτια και τα χέρια.
Έδωσα.
Πολλά έδωσα.
Μα τίποτα δεν πήρα πίσω. Κι όχι πως περίμενα και πολλά.
Άλλωστε οι σχέσεις δεν πρέπει να μπαίνουν στη ζυγαριά. Τόσα δράμια αγάπης, τόσα έννοιας, τόσα φροντίδας… Αν ήταν έτσι ίσως να είχα από καιρό σωθεί. Αλλά δεν είναι.
Έκανα λάθη, δεν το αρνούμαι. Τα λάθη μου είναι οι στιγμές μου. Είναι οι άνθρωποι που αγάπησα και δόθηκα μα στάθηκαν λίγοι.
Κι ολοένα έλεγα πως τελείωσα με τα λάθη, δε θα κάνω άλλα. Έλεγα πως θα προσέχω, δε θα δίνομαι, δε θα εμπιστεύομαι τόσο απλά, τόσο εύκολα.
Μα αμέσως ξεχνούσα τις υποσχέσεις μου. Έδινα και δινόμουν, άνευ όρων και ορίων. Κι έσπαγα τα μούτρα μου.
Κι έτσι έμαθα να αμύνομαι. Με το δύσκολο τρόπο και κόντρα στη φύση μου. Τώρα οι άμυνες μου έγιναν δεύτερο δέρμα.
Τώρα που ήρθες εσύ. Εσύ που ζητάς χωρίς να το λες καθαρά. Που περιμένεις από μένα να δώσω.
Τι να δώσω; Τι μου έμεινε πια; Και πόσο τρέμω στην ιδέα…
Εσύ είσαι πολύ καλός για να είσαι αληθινός. Εγώ πάλι είμαι με την πλάτη στον τοίχο. Και να ήξερα τι μου γινόταν. Αλλά δεν ξέρω.
Δε θέλω να σου δώσω. Και την ίδια ακριβώς στιγμή, ο ρομαντικός εαυτός μου, εκείνος με τη βαθιά πίστη στον άνθρωπο, μου λέει “Μην είσαι βλάκας. Αξίζει, δεν το βλέπεις;”
Το βλέπω. Μα και πάλι φοβάμαι.
Ο εαυτός μου θέλει να σου χαρίσει τον κόσμο του.
Να σε βάλει μέσα και να μην ξαναβγείς ποτέ από εκεί. Μα φοβάμαι. Τρέμω μη δω την ψυχή μου για άλλη μια φορά διαμελισμένη.
Ναι, μπορεί και να σε αδικώ. Και μαζί με σένα να αδικώ κι εμένα. Εμένα που θέλησα τόσο πολύ ένα σύντροφο καρδιάς και που τώρα που εμφανίστηκε επιτέλους δεν είμαι σε θέση να του προσφέρω όσα ονειρεύτηκα. Δε μου έμειναν αποθέματα, καταλαβαίνεις;
Ας υπήρχε κάποιος να με πάρει από το χέρι και να μου πει τι να κάνω. Να πάρει εκείνος την απόφαση για μένα. Να είναι δικό του το ρίσκο…
Αλλά κανείς δεν τολμά. Κι εγώ απομένω μετέωρος.
Κι είναι κι αυτή η μοίρα μου που λέω πάντα πως την κυνηγώ κι αυτή με περιγελά. Όλο μου λένε ψέματα πως μου ανήκει αλλά συμβαίνει το αντίθετο. Εγώ της ανήκω και την αφήνω να με κάνει ότι θέλει. Και οι βουλές της είναι περίεργες, ακατανόητες κι άδικες κάποιες φορές.
Σε μια τέτοια της ακατανόητη απόφαση ήρθες κι εσύ.
Για να μείνεις; Για να φύγεις; Νομίζω πως μόνο ο χρόνος θα το δείξει.
Μείνε κι εγώ θα προσπαθήσω να ανοιχτώ. Μόνο βοήθησε με να νικήσω τους φόβους μου.
Ξύπνα μου την κοιμισμένη εμπιστοσύνη για τους ανθρώπους.
Βοήθησε με να ξεπεράσω όσα με πλήγωσαν στο παρελθόν.
Βρες την κερκόπορτα μου και κατάκτησε με. Κι εγώ θα σου παραδοθώ…

διαφορετικό