Της ζήλιας τα καμώματα…

Της Στεύης Τσούτση.

Δείξε μου έναν άνθρωπο που κατάφερε να χαλιναγωγήσει τη ζήλια. Που ερωτεύτηκε – αλήθινά κι όχι μουσαντένια- και κατάφερε να το ελέγξει.
Δε σου είπα να στρώσεις ολόκληρο κατασκοπικό σχέδιο για να παρακολουθείς το αντικείμενο του πόθου σου. Ούτε να ελέγχεις κινητά κι ό,τι κινείται ή δεν κινείται σε απόσταση αναπνοής από τον έρωτα σου.
Όλα αυτά είναι μικρότητες και κατινιές που εσένα δε σου ταιριάζουν.
Εσύ τρως τα ρούχα σου με αξιοπρέπεια.
Η αξιοπρέπεια μας μάρανε, γαμώτο…
Είναι εκείνο το αίσθημα πως μια αόρατη θηλιά έρχεται και σου σφίγγει τα σωθικά. Το στομάχι σου γίνεται κόμπος και μια παγωνιά διαπερνά τη ραχοκοκκαλιά σου. Σαν ένα εκνευριστικό παγάκι να διαπερνά το σώμα σου, σκορπίζοντας ρίγη.
Κι απελπισία. Που δε θέλεις να νιώσεις κι όμως αυτή έρχεται.
Που τη διώχνεις μια στιγμή κι εκείνη γυρίζει ισχυρότερη.
Ζήλια.
Ποιος στα κομμάτια την ανακάλυψε για να κάνει δύσκολη τη ζωή των ερωτευμένων;
Να τους κάνει σκηνοθέτες και σεναριογράφους φανταστικών ιστοριών και να μην τους αφήνει σε ησυχία.

Δε θέλεις να ζηλεύεις. Αλλά δε γίνεται γιατί αγαπάς.
Κι ας μη σου ταιριάζει αυτή η κατάσταση. Ας σε υποτιμά, ας σε γεμίζει ανασφάλειες και σκέψεις που δεν είσαι εσύ.
Ζηλεύεις! Το παραδέχεσαι.
Και τους καλείς να σε λιθοβολήσει πρώτος εκείνος που δεν ένιωσε ποτέ το πράσινο ανθρωπάκι να στέκει στον ώμο του και να του ψιθυρίζει στο αυτί.
Καλείς να σε λιθοβολήσουν καθώς θα πονέσει λιγότερο από τις στιγμές που το κορμί διπλώνεται στα δύο και το μυαλό παίρνει φωτιά.
Αλλά εσύ κυρία. Να προσπαθείς τουλάχιστον. Γιατί όπως τον ξέρεις εσύ τον έρωτα σου, έτσι σε ξέρει κι αυτός. Και δεν μπορείς να του κρυφτείς.
Έχει μάθει να καταλαβαίνει την αλλαγή στο ύφος, στον τόνο, ακόμη και στις ανάσες σου.
Παραδέξου το.
Σε ξέρει και δεν μπορείς να τον ξεγελάσεις. Καταλαβαίνει κι ας νομίζεις εσύ πως κατά καιρούς είναι στην κοσμάρα του.
Άλλωστε αυτός είναι κι ένας από τους λόγους που τον αγαπάς.
Η ζήλια μάτια μου είναι κακό πράγμα. Είναι φίδι που τρέφεις στον κόρφο σου και δεν καταλαβαίνει μήτε από αξιοπρέπειες, μήτε από ανωτερότητες. Σε πετά στη λάσπη και σε αφήνει να κυλιέσαι.
Ωμά. Πρωτόγονα.
Κοινώς βοήθεια μας.
Δεν ξέρω τι να πω για να σε βοηθήσω.
Δεν ξέρω καν κι αν αυτό μπορεί να καταπολεμηθεί.
Χάπι, πάντως, δεν υπάρχει, αυτό είναι σίγουρο.
Να πάρεις τη σούπερ ενισχυμένη δοσολογία και να ελπίσεις πως με καμια δεκαριά κουτιά κι ίσως και μερικά ηλεκτροσόκ θα σταματήσεις να νιώθεις έτοιμη να χιμήξεις στην οποιαδήποτε θηλυκιά βρεθεί κοντά του.
Αυτό ξέχνα το.
Ούτε να τον αγαπάς λιγότερο γίνεται.
Κι ούτε και το σκέφτεσαι σαν προοπτική, μη λέμε χαζομάρες.
Ατάραχη σε θέλω.
Και με εμπιστοσύνη.
Θα μου πεις έχεις. Απόκτησε κι άλλη.
Η εμπιστοσύνη ποτέ δεν είναι αρκετή. Ολοένα και λείπει. Ολοένα και συμπληρώνουμε με καινούρια για να αποφεύγουμε γκρίνιες και σκοτούρες.
Και πίστεψε και λίγο παραπάνω στον εαυτό σου.
Είσαι μαζί του και τον αγαπάς.
Αλλά είναι κι αυτός μαζί σου. Και παραμένει. Κι αυτός ίσως και να σημαίνει κάτι.
Ίσως πάλι να σημαίνει και πολλά.
Μη δηλητηριάζεις τη ζωή σου. Μην αναλώνεσαι σε σκέψεις και λύπες που δεν αξίζουν σε κανέναν.
Σε τελική, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει.
Ρουλέτα οι σχέσεις κι εσύ ποντάρεις. Κι όσο κι αν θέλεις το κόκκινο του πάθους, τιθάσευσε λίγο το φλογερό ζηλιάρικο ταπεραμέντο σου.
Παίζει και το μαύρο στο τραπέζι κι εσύ από πάντα σου το αγαπούσες…
Γι’αυτό κόψε τις ζήλιες…
Αλλά μην κόβεις και τα νύχια σου. Όσο κυρία κι αν γίνεις, μπορεί να τα χρειαστείς…
Βλέπεις, όσο ταλαίπωρα ζηλιάρικο μυαλό κι αν έχεις, υπάρχουν κάτι γυναικάκια εκεί έξω που έχουν όντως μεγάλο θράσος…

διαφορετικό