«Τι συνειδητοποίησα όταν έχασα το μωρό μου…»

«Έφυγα από το γραφείο του γιατρού προσπαθώντας να κρατήσω τα δάκρυά γιατί δεν ήθελα να τρομάξω τις έγκυες γυναίκες που βρισκόταν στην αίθουσα αναμονής. Δεν ήθελα να καταλάβουν πώς έχασα το μωρό μου.  Για πάρα πολλές μέρες ένιωθα ότι το σώμα μου ήταν ένα άδειο κουφάρι. Η λύπη μου ήταν τόσο μεγάλη και άγρια που την ένιωθα να μου τρίζει τα δόντια και εγώ ήμουν τόσο αδύναμη.

Ρώτησα τον εαυτό μου χιλιάδες φορές γιατί συνέβη. Για ποιο λόγο; Με ποιο σκοπό; Υπήρχε κάποιος λόγος; Γιατί;Γιατί Γιατί;

Μου πήρε αρκετό χρόνο για να συνειδητοποιήσω πως τώρα είμαι ευγνώμων για την αποβολή μου.Εννοείται πως δεν είναι μια εμπειρία που θα επέλεγα να την ζήσω. .Αλλά  μέσα από τον πόνο και την λύπη μου, βλέπω πόσα κέρδισα από αυτό που έχασα.»

Ορίστε γιατί:

Η αποβολή μου με έκανε πιο συμπονετική: Μόλις διηγήθηκα την ιστορία μου έλαβα εκατομμύρια e-mail από άλλες γυναίκες που μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους σχετικά με μια αποβολή. Τα μηνύματα αυτά με έκαναν να νιώθω μια αμέριστη κατανόηση η οποία δεν ήξερα πως υπήρχε μέσα μου πριν. Τώρα προσπαθώ να θυμάμαι όλους τους ανθρώπους που υποφέρουν γύρω μου και αμέτρητους λόγους και πολλές φορές αυτός ο πόνος δεν φαίνεται. Για αυτό θα πρέπει να είμαι πιο συμπονετική.

Με έφερε πιο κοντά με τον σύζυγό μου. Υπήρχαν ημέρες που ένιωθε τόσο πληγωμένος και στεναχωρημένος που εγώ δεν είχα την ικανότητα να τον παρηγορήσω. Υπήρχαν μέρες που εγώ ένιωθα τόσο πόνο μέσα μου που η αγάπη του δεν ήταν αρκετή για να μου γεμίσει το κενό που ένιωθα μέσα μου.  Όταν οι μέρες του πόνου άρχισαν να περνάνε σιγά σιγά , ήρθαμε πιο κοντά. Είχαμε ένα κοινό  πόνο τον οποίο έπρεπε να μοιραστούμε και να τον κάνουμε να περάσει.

Μου επιβεβαίωσε πόσο πολύ ήθελα ένα μωρό. Πριν την αποβολή είχα μερικές αμφιβολίες σχετικά με το αν ήθελα να γίνω μητέρα. Η αποβολή μου έδωσε την βεβαιότητα για το πόσο απόλυτα αφοσιωμένη θα ήμουν σε αυτό το παιδί.

Με έκανε να καταλάβω πόσο εύθραυστη ήταν η ζωή. Σε ένα υπερηχογράφημα η καρδιά του μωρού είναι σαν το φως μιας πυγολαμπίδας. Σαν μια πολύ αχνή αχτίδα φωτός. Είναι τόσο εύθραυστη που η γέννηση είναι το πιο απίστευτο πράγμα που μπορεί να συμβεί.

Έκανε τις δύσκολες μέρες να μοιάζουν λίγο πιο εύκολες. Έχω έναν γιο πέντε μηνών ο οποίος βγάζει δόντια αυτό το διάστημα. Είναι γκρινιάρης και απέκτησε την κακιά συνήθεια να με ξυπνάει στις 5 το πρωί. Είναι εξαντλητικό και νιώθω σαν να περπατάω καθημερινά σε ένα τεντωμένο σχοινί. Νιώθω πως χάνω το μυαλό μου μερικές φορές αλλά μόλις τον κρατάω κοντά μου και ακούω την ανάσα του δίπλα μου νιώθω ευγνωμοσύνη και τον κρατάω ακόμη πιο σφιχτά…

Κατερίνα Z.

Πηγή