15
oC
Της Στεύης Τσούτση. Κι έρχεται η ώρα που λες ως εδώ. Ως εδώ με το φιλότιμο, ως εδώ με την υπομονή, ως εδώ με το πάτημα στον κάλο. Πονάει να σε πατάνε, πώς να το κάνουμε. Πονάει να μη σε υπολογίζουν όπως σου πρέπει. Έχεις αξία, ξέρεις. Κι αυτό δεν είναι εγωιστικό. Εγωιστικό θα ήταν […]
Της Στεύης Τσούτση. Πήξαμε στα απωθημένα. Γεμίσαμε αξόδευτους θυμούς και παρεξηγήσεις. Ξεχειλίσαμε από ανομολόγητα παράπονα. Γιατί, μου λες; Γιατί κλειστήκαμε έτσι οι άνθρωποι; Γιατί προτιμάμε να δαγκώνουμε με λύσσα τα χείλη, να σφίγγουμε τα δόντια και να σωπαίνουμε; Πότε έγινε η σιωπή καλύτερη από τις λέξεις; Από πότε την προτιμούμε; Δεν αντέχεται το βάρος της […]
Της Στεύης Τσούτση. Είναι κάτι άντρες που δύσκολα τους αντιστέκεσαι. Σε κερδίζουν με το πρώτο βλέμμα, με το πρώτο χαμόγελο, την πρώτη λέξη. Είναι γοητευτικοί με την πιο κλασική έννοια του όρου. Δεν είναι απαραίτητα όμορφοι. Είναι όμως μοναδικοί. Ξέρουν να σε κερδίσουν χωρίς να κοπιάσουν καθόλου. Έχει ζεστασιά το βλέμμα τους και οικειότητα ο […]
Της Στεύης Τσούτση. 23 Σεπτεμβρίου ή αλλιώς η τελευταία μέρα του κόσμου. Αν και μεταξύ μας, από το μιλένιουμ και δώθε, ιδέα δεν έχω πόσες τέτοιες τελευταίες μέρες έχουμε ζήσει. Όπως και να έχει, μια τέτοια σημαδιακή μέρα δεν μπορεί κανείς παρά να πάρει σημαντικές αποφάσεις στη ζωή του. Θα φάω, είπε μια φίλη πρωί […]
Της Στεύης Τσούτση. Φταίει το ζαβό το ριζικό μας, έγραψε κάποτε ο Βάρναλης. Για να το απογειώσει κάποιους στίχους παρακάτω, δηλώνοντας ότι φταίει το κεφάλι το κακό μας. Κι όντως φταίει, είναι επιβεβαιωμένο πλέον. Δεν ξέρω τι μας πιάνει. Κάποιος διάολος το πιθανότερο να μας καβαλάει κι εμείς με τη σειρά μας καβαλάμε ένα καλάμι […]
Της Στεύης Τσούτση. Φοβάμαι. Είναι πολλά αυτά που φοβάμαι και δεν τα κρύβω. Με τρομάζουν πράγματα, υποθετικά και πραγματικά σενάρια. Ξέρω, μη μου πεις. Ο φόβος είναι γέννημα του μυαλού κι εκεί μέσα οφείλει να παλεύεται. Θα μου πεις για απειροστή φορά ότι τους φόβους μου πρέπει να τους νικήσω, πρέπει να παλέψω για να […]
Της Στεύης Τσούτση. Υπάρχουν ρε παιδί μου κάτι γυναίκες, που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο από το να τις καμαρώνεις. Δεν είναι πλούσιες, δεν είναι επιτυχημένες με την κοινή έννοια. Είναι όμως όμορφοι άνθρωποι. Θα σου χαμογελάσουν και θα φωτίσει ο κόσμος. Θα σε αγγίξουν και θα νιώσεις εμπιστοσύνη. Είναι εκεί και είναι αυτό […]
Της Στεύης Τσούτση. Σε γνωρίζει, του αρέσεις, σε πολιορκεί. Είτε από κοντά, είτε από social, ξέρει πώς να σε διεκδικήσει. Είναι ζεστός, μιλάει πολύ και όμορφα, είναι διαχυτικός και προστατευτικός. Κοινώς είναι αυτός που εσύ, που έχεις περάσει τόσα και τόσα, ζητάς. Λέει πολλά. Μιλάει για το μέλλον, κάνει σχέδια, μιλάει για αισθήματα, για πράγματα […]
Της Στεύης Τσούτση. Κοίτα με καλά καραγκιοζάκο. Τόλμα να σηκώσεις τα θρασύδειλα τα μάτια σου και να με κοιτάξεις. Με ξέρεις; Με έχεις συναναστραφεί; Όχι, δε με ξέρεις κι ας εκφράζεις γνώμη. Ας κάνεις ό,τι μπορείς για να με πατήσεις κάτω. Κάνε ό,τι νομίζεις ανθρωπάκι, δεν έχω την ανάγκη σου. Εμένα που αρνείσαι να με […]
Της Στεύης Τσούτση. Έρωτας μετά από καιρό. Μετά από πολύ καιρό, για να είσαι ειλικρινής. Έρωτας από εκεί που είχες πάψει πια να περιμένεις, από εκεί που είχες δεχτεί ότι μπορεί να έρθει, μπορεί και όχι. Έρωτας ξεσηκωτικός, έρωτας σαρωτικός, έρωτας που δεν αφήνει μυαλό και καρδιά στη θέση τους. Κουβαλά πάνω του τη φρεσκάδα […]
Της Στεύης Τσούτση. Είναι και κάποιες στιγμές που φουσκώνεις από περηφάνεια. Όχι για τους άλλους, αλλά για σένα. Εγωιστικό μπορεί να ακουστεί, ίσως και δείγμα ψωνισμού. Για τους άλλους, όχι για σένα. Εσύ ξέρεις τι πέρασες και πώς. Ξέρεις εκείνα τα ατέλειωτα μερόνυχτα που βουτηγμένος στα σκατά αναρωτιόσουν αν υπάρχει εν τέλει πάτος ή αν […]
Της Στεύης Τσούτση. Τους αγαπώ τους ανθρώπους. Κοινότυπο θα μου πεις αλλά έτσι είναι. Τους αγαπώ με τα καλά και τα άσχημά τους. Τους αγαπώ στις δυνατές κι αδύναμες στιγμές τους. Μ’αρέσουν ακόμη και τα κουσούρια τους -κι ας με ενοχλούν καμιά φορά- γιατί απλούστατα μου θυμίζουν τα δικά μου. Άνθρωποι φίλε. Καθένας διαφορετικός κι […]
Της Στεύης Τσούτση. Ένας στο γραφείο κι άλλος στο σαλόνι. Κι ανάμεσα τοίχοι και σιωπή. Είναι περασμένη η ώρα κι όμως κανείς δεν αποφασίζει να πάει να κοιμηθεί. Δε θέλει να δει τα μούτρα ο ένας του άλλου. Καυγάς. Από εκείνους τους άσχημους που δεν έχουν λέξεις. Έχουν μόνο τη γλώσσα του σώματος να βγάζει […]
Της Στεύης Τσούτση. Είναι και κάποιοι άνθρωποι που τους έχεις πάντα για δεδομένους. Στέκουν εκεί να σε ακούσουν, να σε στηρίξουν, να σε συμβουλεύσουν. Είναι αυτοί που θα σε κρατήσουν να μην πέσεις, θα σε βοηθήσουν να μη βουλιάξεις. Πάντα εκεί, πάντα δυνατοί για τις αδύνατες στιγμές σου. Πάντα οι κυματοθραύστες σου στα ζόρια, τα […]
Της Στεύης Τσούτση. Αν κοιτάξεις την πλάτη μου θα τη δεις γεμάτη χαρακιές. Άλλες μεγάλες, άλλες μικρές, αλλά όλες πονεμένες. Τις έχω ξεχάσει πια, είναι η αλήθεια, αλλά κάποτε έλεγα ότι δε θα σταματούσαν ποτέ να πονούν. Και πονούσαν πολύ οι ρημάδες τότε… Μη θυμηθώ και τα δάκρυα. Ποτάμια έτρεχαν και τίποτα δεν μπορούσε να […]
Της Στεύης Τσούτση. Σε κοιτώ και πια δε σε γνωρίζω. Εσύ είσαι; Εσύ είσαι ο άντρας που ονομάτισα κάποτε άλλο μου μισό; Κι αν ναι, γιατί τώρα νιώθω εγώ μισή, χωρίς εσένα; Τι πήγε λάθος; Τι κάναμε στραβά και χάσαμε αυτό που είχαμε; Πια με ενοχλεί να με κρατάς από το χέρι ενώ κάποτε το […]
Της Στεύης Τσούτση. Μια θάλασσα μπλε στα πόδια σου. Τριγύρω βράχια που κάποτε, λένε οι ιστορίες των παλιών, φύλαγαν το χωριό από τους πειρατές. Δυο τούφες πρασινάδες κι ένα σωρό άσπρα σπίτια με μπλε παράθυρα κι αυλές. Φωτεινές αυλές, φωτεινοί άνθρωποι. Φυσάει λιγάκι και η θάλασσα στο βάθος της αφρίζει. Το ιστιοφόρο που ξεκουράζεται στον […]
Της Στεύης Τσούτση. Ποια είναι η τελειότητα; Την ξέρεις; Κι αν την ξέρεις μπορείς να την πεις και σε μένα; Και κυρίως να μου πεις πού θα τη βρω… Γιατί μου τη ζήτησαν και δεν ξέρω πού να τη βρω. Πολλοί τη ζήτησαν. Πολλοί τη θέλησαν. Άλλοι την απαίτησαν. Κάποιοι άλλοι την άφησαν να εννοηθεί […]
Της Στεύης Τσούτση. Ποτέ δεν της δόθηκε τίποτα. Άπλωνε τα χέρια, δήθεν τυχαία, σφυρώντας αδιάφορα, μήπως και ξεγελαστεί κανείς και δώσει. Αλλά τα μάζευε πίσω ντροπιασμένα κι αδειανά. Δε ζήταγε λεφτά. Είχε από δαύτα αλλά και πάλι δεν τη βοηθούσαν. Αγάπη ζητούσε που να πάρει, αλλά κανείς και πουθενά δε φιλοτιμούνταν να της τη δώσει. […]
Της Στεύης Τσούτση. Κι αυτές οι στιγμές… Άτιμο πράγμα, έρχονται και φεύγουν. Τις ζεις, τις απολαμβάνεις αλλά μες τον πυρετό τους, δεν τις καταλαβαίνεις. Περνά ο χρόνος, περνούν κι αυτές. Κι εσύ απομένεις να συνειδητοποιείς τι στ’αλήθεια έγινε. Τι ήταν αυτό που έζησες; Τι ομορφιά έκρυβε μέσα του; Πόσο γρήγορα πέρασε; Κυρίως αυτή είναι η […]
Της Στεύης Τσούτση. Ξέρεις, είναι μακριά η ζωή για να μην έχεις φίλους. Κι εσύ το ήξερες αυτό και πάλευες για την ύπαρξή τους στη ζωή σου. Δεν καλοπέρασες είναι η αλήθεια… Μπορεί και να έφταιγες, μπορεί και όχι. Από ότι μπορείς να θυμηθείς ήσουν πάντα ο υποχωρητικός της παρέας. Πάντα αυτός που έκανε τα […]
Της Στεύης Τσούτση. Είναι, ρε φίλε, κάτι απογοητεύσεις που σε “ταΐζουν” οι άνθρωποι, που δε χωνεύονται με τίποτα. Σου έρχονται βαριές στο στομάχι και δεν ξέρεις ούτε πώς να αντιδράσεις, μα ούτε και πώς να ηρεμήσεις από την ταραχή που σου προσφέρουν. Ίσως να φταίει ότι δεν το περιμένεις με τίποτα. Ότι σου είναι ξαφνικό. […]
Της Στεύης Τσούτση. Συνέπεια τη λένε και δεν την έχουν όλοι. Για την ακρίβεια, σαν να σπανίζει στις μέρες μας μου φαίνεται. Ίσως να φταίει που όλοι κάναμε τη ζωή μας ένα χύμα πράγμα. Αγνοούμε τους πάντες, κοιτάμε τον εαυτό μας και στα κακώς κείμενά του έχουμε πάντα μια δικαιολογία. Μια δικαιολογία που σε μας […]
Της Στεύης Τσούτση. Πού πάει η εμπιστοσύνη όταν φεύγει και πού τη βρίσκω; Ξέρεις; Κι αν ναι, πες μου κι εμένα που όλο λέω ότι μαθαίνω από ζωή κι όλο σκοντάφτω πάνω στην άγνοιά μου. Ξέρω πόσο δύσκολα χτίζεται. Το έζησα στο πετσί μου κάθε φορά που τα λάθη μού τη στέρησαν. Ήξερα τότε τι […]
Της Στεύης Τσούτση. Υπάρχουν λογιών λογιών γυναίκες. Άλλες δυναμικές, με αυτοπεποίθηση και τσαγανό κι άλλες ολότελα ανασφαλείς. Τις πρώτες δεν τις φοβάμαι. Αντίθετα, τις θαυμάζω. Βλέπεις ακόμη κι αν φάνε τα μούτρα τους, έχουν τη μαγκιά να σηκωθούν και να προχωρήσουν σα να μην τρέχει τίποτα. Μαζεύουν τα κομμάτια τους και δε χρονοτριβούν. Τα συναρμολογούν […]
