Τα πρωτότοκα παιδιά κουβαλούν το αίσθημα της ευθύνης

Αποδεδειγμένα, ο καρπός του έρωτα ενός ζευγαριού. Το πρώτο πραγματικά μεγάλο βήμα στην κοινή ζωή δύο ανθρώπων. Αυτό που οι γονείς ανυπομονούν να κρατήσουν στην αγκαλιά τους και να του προσφέρουν την απεριόριστη προσοχή κι αγάπη, είναι το πρώτο παιδί της οικογένειας.

Ο ερχομός του συνοδεύεται με το άγχος της πρώτης φοράς, σε εκστατικό βαθμό βεβαίως, καθώς πρόκειται για την ανατροφή ενός ανθρώπου, χωρίς τη βοήθεια κάποιου manual εκτός των συμβουλών των γιαγιάδων και των παππούδων ή των φίλων και γνωστών που  συμπαραστέκονται στο ζευγάρι με τις δικές τους εμπειρίες. Κουβαλάει από μια σταλιά ένα κάρο προσδοκίες κι όνειρα και για του λόγου το αληθές είναι απολύτως λογικό.

Εμείς  τα πρώτα παιδιά, μεγαλώνουμε σε έναν κλοιό μεγάλης αγάπης και προσοχής. Είμαστε το πρώτο δημιούργημά τους και στα πρώτα μας βήματα  τους χαρίζουμε εκείνες τις στιγμές στις οποίες οι άνθρωποι πιστεύουν στα θαύματα. Όταν αρρωσταίνουμε χάνουν τον κόσμο κι όταν ακούν για πρώτη φορά στη ζωή τους εκείνα τα «μαμά» και «μπαμπά» λάμπουν από ευτυχία.

Διηγούνται τα κατορθώματά μας στους συγγενείς και τους φίλους με καμάρι, ακόμα κι αν αυτά περιλαμβάνουν πράγματα συνηθισμένα για μωρό. Για παράδειγμα, πως όταν ακούμε μουσική χορεύουμε και χτυπάμε παλαμάκια ή ότι χαιρετάμε όλο νάζι και στέλνουμε φιλιά στην ευγενική  γειτόνισσα. Φυσικά, η διήγηση περιλαμβάνει και την ανάλογη αναπαράσταση. Ε, έτσι ζούμε αυτό το κομμάτι της μοναδικότητάς μας κι απολαμβάνουμε τη λατρεία, τον θαυμασμό και τη φροντίδα των γύρω μας.

Ώσπου, οι γονείς μας ανάμεσα στα αναρίθμητα δώρα που μας γεμίζουν αδιάκοπα, μας κάνουν το μεγαλύτερο. Το πρώτο μας αδερφάκι μας. Ανησυχούν μήπως νιώσουμε την απόρριψη αφού δε θα είμαστε πια το κέντρο του σύμπαντος. Διαβάζουν βιβλία επί του θέματος και ζητάνε συμβουλές ειδικών για το πώς να μας κάνουν να αποδεχτούμε ομαλά το νεοσύλλεκτο μικροσκοπικό καραφλό πλασματάκι, που την περισσότερη ώρα την περνάει κλαίγοντας ή νυσταγμένο αποκοιμιέται είτε σε κάποια αγκαλιά είτε στο παραδεισένιο κρεβατάκι του.

Η αλήθεια είναι πως όσο το νέο μας αδερφάκι ήταν μωρό, ζηλέψαμε λιγάκι. Ή που θα σκαρφαλώναμε στην αγκαλιά της μαμάς παριστάνοντας το μωρό , γιατί όπως εντοπίζαμε αυτό ήταν το κλειδί για να μας «αγαπούν » όπως πριν ή που θα κάναμε γκάφες για να τρομάξουμε τον μπαμπά και να ασχοληθεί μαζί μας. Ευτυχώς αυτή η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά εξαφανίστηκε τη μέρα που συνειδητοποιήσαμε πως αποκτήσαμε έναν σύμμαχο στις σκανταλιές και κάποιον να μοιραζόμαστε επιτέλους τα παιχνίδια μας.

Οι γονείς σε μαθαίνουν να προσέχεις το μικρότερο αδερφάκι σου κι επαναλαμβάνουν σε εκείνο να σε ακούει. Έχεις λοιπόν την ευθύνη να του μάθεις ότι δεν πρέπει να τρώει τις πέτρες στην παραλία κι αργότερα να μην τρέχει πολύ με το ποδήλατο. Του παραχωρείς τα παιχνίδια σου όταν θέλει να παίξει με αυτά και μαθαίνεις ο ίδιος πώς να συμπεριφέρεσαι σαν «καλό παιδί» ώστε να ακολουθήσει κι αυτό τα βήματά σου.

Μεγαλώνοντας κι άλλο, σηκώνεις ολοένα και περισσότερο εκείνο το βάρος των προσδοκιών των γονιών σου. Αφού, πρώτα εσύ, αναπόφευκτα θα πας για πρώτη φορά σχολείο φέρνοντας σπίτι τους βαθμούς που τόσο επιθυμούν κι από εσένα θα δουν τις πρώτες επιδόσεις στα χόμπι. Θα σε περικυκλώσουν με έναν τόνο ανασφάλειες φοβούμενοι πως ο κόσμος των μεγάλων είναι πολύ κοντά κι εσύ πρέπει να είσαι έτοιμος να ανταπεξέλθεις σε αυτόν. Εκεί είναι που νιώσαμε ότι αυτή η υπερπροστατευτικότητα που μας άρεσε πολύ όταν ήμασταν πιο μικροί, τώρα μας πνίγει.

Φτάνοντας στην εφηβεία, νιώθουμε ότι θα εκραγούμε. Δε βρίσκουμε κανέναν να μας καταλαβαίνει, εφόσον τα αδέρφια μας ζουν ακόμα σε μια περισσότερο παιδική ηλικία. Εδώ, σκεφτόμασταν ότι ιδανικά θα μπορούσαμε να έχουμε έναν μεγαλύτερο αδερφό, να μας συνοδεύει στα πάρτι και τις εξόδους για να μη φτάνουμε τους γονείς μας σε υστερία όταν τους ζητάμε να ακολουθήσουμε τους φίλους μας σε κάποια μάζωξη. Εκείνοι ανησυχούν και δικαίως, δεν έχουν ξαναχάσει τα παιδιά τους απ’ τα μάτια τους.

Όταν καταφέρνουμε και παίρνουμε την άδειά τους να χαρούμε τον ελεύθερό μας χρόνο με άλλους ανθρώπους εκτός του οικογενειακού κλοιού μας βάζουν το τεράστιο εμπόδιο της «εμπιστοσύνης» την οποία πρέπει να κερδίσουμε με πολλά τηλέφωνα και πολλές επιστροφές από πάρτι στις 12.00 το βράδυ ακριβώς. Στις εισαγωγικές εξετάσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, δε, περάσαμε το άγχος το δικό μας κι ολόκληρης της οικογένειας μαζί.

Έπρεπε να τους βγάλουμε όλους ασπροπρόσωπους κι ενώ συνέβαιναν όλα αυτά σε μια απ’ τις πιο χαοτικές δοκιμασίες της ζωής μας, κάπου αναρωτηθήκαμε αν προσπαθούμε για να πετύχουμε τα όνειρά μας ή τελικά τα όνειρα των γονιών μας, ενώ πρέπει παράλληλα να συμπληρώσουμε την εικόνα του θαυμαστού προτύπου για τα αδέρφια μας. Όταν βγήκαμε αλώβητοι από αυτή τη διαδικασία, συνειδητοποιήσαμε πως αναπτύξαμε από μικρά παιδιά ένα τεράστιο αίσθημα ευθύνης, ενώ τα «πρέπει» για εμάς δεν αποτελούσαν απλώς λέξεις.

Τα πρώτα παιδιά είμαστε τα παιδιά των «πρέπει» . Έχουμε έναν δεύτερο ρόλο που θυμίζει λίγο εκείνο των γονιών μας. Προστατεύουμε πάντοτε τα αδέρφια μας και γενικά όλους όσους αγαπάμε. Είμαστε πάντα ένα βήμα πίσω από τους πολύτιμούς μας , δε μας πολυνοιάζει η δόξα, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να βρουν ένα στήριγμα αν κάνουν πως πέφτουν.

Συντάκτης: Μαρίνα Τριανταφύλλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή:   pillowfights.gr