Στη ζωή θέλει μαγκιά για να αρνηθείς της σιγουριάς τα κυβικά…

Της Στεύης Τσούτση.

Είναι κι αυτή η ζωή γεμάτη διλήμματα.
Όλο αποφάσεις που πρέπει να πάρεις για πράγματα που δεν είσαι σίγουρος κι ούτε πρόκειται να είσαι και ποτέ.
Έρωτας, φιλίες, φιλοδοξίες, όνειρα.
Όλα ζητούν από σένα να αποφασίσεις.
Κι εσύ απομένεις να μετράς μέσα σου τα υπέρ και τα κατά. Να υπολογίζεις, να συνδυάζεις, να αναρωτιέσαι.
Και τέλος να διαλέγεις.
Δρόμοι ανοίγονται μπροστά σου κι εσύ στέκεις εκεί που διασταυρώνονται.
Άλλος θα σε πάει στον έρωτα που πιστεύεις πως είναι της ζωής σου, μα το μυαλό σου αντιστέκεται.
Αλλος σε οδηγεί μακριά από ένα φίλο που ενώ σου στάθηκε για μια ζωή κάτι έτρεξε και σε πούλησε.
Άλλος καταλήγει σε μια δουλειά που θα πρέπει να κάνεις αν θέλεις να ζήσεις αξιοπρεπώς. Δίχως χρέη και προβλήματα.
Πρέπει και θέλω.
Άλλα ασφαλτοστρωμένα κι ομαλά κι άλλα χωμάτινα κι ανώμαλα.
Με το μυαλό να σε καθοδηγεί στην ηρεμία ενός καλοφτιαγμένου δρόμου και την καρδιά να σου ζητά να περπατήσεις ξυπόλητος στις κοτρόνες ενός δύσβατου μονοπατιού.
Κι εσύ τι κάνεις;
Τι κάνεις άλλο από το να στέκεις δειλός και μουδιασμένος μπροστά στους δρόμους που ανοίγονται μπροστά σου;
Δύσκολες αποφάσεις.
Από τη μία λένε μάγκα όποιον κυνήγησε τη βολή και την έκανε δική του.
Από την άλλη, λένε μάγκα αυτόν που ξεβολεύτηκε για ένα όνειρο, όσο τρελό κι αν ήταν.
Εσύ τελικά τι μάγκας θέλεις να είσαι; Από τους παπουτσωμένους ή τους άλλους, τους ξυπόλητους;
Από εκείνους που φορούν το κουστουμάκι τους, έχουν τη σταθερή δουλίτσα τους και κάνουν τετράγωνα όνειρα; Ή από εκείνους που κοιμούνται σε ξέσκεπο καλύβι και τα όνειρα τους είναι γεμάτα χρώματα;

Τι είναι τελικά καλό να κάνει κανείς;
Τι πρέπει να ακολουθεί; Αβεβαιότητα ή σιγουριά;
Τι είναι αυτό που σε φέρνει πιο κοντά στην ευτυχία; Όσα καταφέρνεις με κόπο και δυσκολίες ή η σιγουριά πως δεν απέτυχες ποτέ; Βέβαια δεν απέτυχες γιατί δεν τόλμησες, αλλά αυτό είναι αμελητέα ποσότητα….Ή τουλάχιστον έτσι σου είπαν…

Ας υπήρχε ένας χάρτης. Ένα μοναδικό κομμάτι στραπατσαρισμένου χαρτιού που να μπορούσε να σε καθοδηγήσει. Να σου δώσει ένα στίγμα, μια πορεία και να σου πει:
“Τράβα τώρα. Κατά ‘κει είναι καλά”.
Αμφιβολίες.
Δειλίες.
Πισωγυρίσματα.

Άτιμο πράγμα η βολή του ανθρώπου. Τον κάνει να ξεχνάει κι όνειρα και προσδοκίες και υποσχέσεις. Τον κάνει άλλον από ότι πίστεψε ποτέ πως θα γίνει.
Μην τον κατηγορείς.
Ίσως κι εσύ να διάλεγες στη θέση του το ίδιο.
Ένα βολικό ζευγάρι παπούτσια από τους κάλους ενός γυμνού ποδιού.
Αλλά εσύ δεν μπόρεσες να διώξεις ποτέ από πάνω σου το χωριατόπαιδο των καλοκαιριών σου. Κι η απόλαυση των γυμνών ποδιών, ακόμη κι όταν πατούν χώμα, πέτρες κι αγκάθια, δε συγκρίνεται με κανένα καλοβαλμένο, πανάκριβο λουστρίνι.
Γι’αυτό διαλέγεις χώμα κι ανώμαλο έδαφος. Διαλέγεις τα δύσκολα που μπορεί να κάνουν αλήθεια και τα πιο τρελά σου όνειρα.
Τι νόημα έχει, άλλωστε, να ονειρευόμαστε αν δεν παλεύουμε μετά να κάνουμε τα όνειρα αλήθεια;

διαφορετικό