Συνταρακτική επιστολή αναγνώστη που τα λέει χύμα, χωρίς … κώδικες δεοντολογίας!

Η παρακάτω ανάλυση αφορά την πραγματικότητα που βιώνει αυτός ο τόπος στις μέρες μας. Δεν έχει σκοπό ούτε να πείσει κάποιον, ούτε να επικοινωνήσει κάποιο μήνυμα.

Και επειδή όλοι μας είμαστε ίσοι ενώπιον του νόμου και του Θεού, δεν το κάνω ούτε για να ξεχωρίσω, ούτε για να το παίξω. Έτσι αν η γλώσσα και το στυλ της γραφής που θα ακολουθήσει, χωρίς κώδικες συμπεριφοράς ! το τονίζω, θεωρεί ότι προσβάλει την αισθητική, την νοημοσύνη ή τον προσωπικό πολιτισμό και κουλτούρα που διαθέτει ο καθένας μας, τότε εγκαταλείψετε την ανάγνωση του. Έχω υποχρέωση να σας προειδοποιήσω.

Που είναι όλοι αυτοί που πονούν, πεινάνε και δυστυχούν;…
Ένα βράδυ στο Κολωνάκι, εβρισκόμενος με μια μικρή παρέα ανθρώπων με γερά πορτοφόλια με ρώτησαν. Που είναι όλοι αυτοί που πονούν, πεινάνε και δυστυχούν; Δεν τους βλέπουμε. Τους απάντησα με ένα περιστατικό που μου συνέβη πέρσι.

Σταματώ με τη μηχανή σε φανάρι στο κέντρο της Αθήνας. Δίπλα υπάρχει στάση λεωφορείου. Με πλησιάσει μια κοπελιά, όμορφη, από τη στάση και με ρωτά. Προς τα πού πηγαίνεις; Εσύ που πας τις λέω; Αφού μου λέει, τις λέω να ανέβει στη μηχανή να την πάω. Στη διαδρομή τα γνωστά. Πως σε λένε και τέτοια. Την αφήνω στο σπίτι της και αλλάζουμε τηλ. Θα σε πάρω το βραδάκι μου λέει. Μου στέλνει μνμ κατά τις 9.30 που έλεγε τα εξής:Έλα σπίτι να τα πούμε. Κάνε μου μια χάρη. Φέρε να φάμε κάνα σουβλάκι πατάτες αναψυκτικό, να τσιμπήσουμε. Μην ξεχάσεις να μου πάρεις καπνό χαρτάκια και μια κάρτα για το κινητό. Θα σου δώσω τα χρήματα. Σε περιμένω.

Ως καλός deliveras φτάνω στο σπίτι της. Ανεβαίνω επάνω. Η κοπελιά 30 ετών εργαζόταν σε εταιρία. Μεγάλου βεληνεκούς. Επιστήμονας. Θετικής κατεύθυνσης. Απολυμένη εδώ και τρία χρόνια. Το ψυγείο της ήταν άδειο! Είχε μόνο ένα μπουκάλι νερό!!! Οι γονείς φτωχοί στο χωριό.

Στην κυριολεξία δεν είχε να φάει. Ενοίκια απλήρωτα. Κατά τις 11.30 ετοιμάζομαι να φύγω. Εκεί σπάει και με κλάμα ψυχής μου λέει.

Δεν μπορώ άλλο, να με πηδάνε οι Αλβανοί για ένα σουβλάκι. Έχω κάνει τρεις απόπειρες αυτοκτονίας. Μείνε σε παρακαλώ !!!

Την καθησύχασα, ηρέμησε και έφυγα. Τις υποσχέθηκα να πάμε μαζί στη πρόνοια με τα χαρτιά της. Ο Θεός είναι μεγάλος της είπα. Στη επιστροφή μονολογούσα επάνω στη μηχανή από το σοκ. Ένας ταξιτζής με ρωτάει. Είσαι εντάξει παλικάρι; Εκεί συνήρθα λίγο.

Και να σκεφτείτε ότι το 20 ευρώ που ξόδεψα τότε, τα είχα για να την βγάλω εγώ για 3 μέρες!!!

Γαμημένα αρχίδια της εξουσίας, ξέρετε πόσες χιλιάδες τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα;

Ξέρετε πόσα αγόρια και κορίτσια κάτω των 30 δεν έχουν σήμερα το 2014 να φάνε; Η παραπάνω περίπτωση αφορούσε έναν άνθρωπο που είχε και Πανεπιστημιακή μόρφωση. Οι υπόλοιποι τι να πουν;

Να διαμαρτυρηθούν ποιοι; Οι πεινασμένοι; Και με ποιον ηγέτη να τους εμπνεύσει; Ποιον;

Ξέρετε ότι υπάρχουν Έλληνες που μαζεύουν τα 10 λεπτα και κάνουν προϋπολογισμό για μακαρόνια και τσιγάρα;

Ξέρετε ότι υπάρχουν Έλληνες που την βγάζουν δεξιά και αριστερά ένα βήμα πριν από την τρέλα, μέσα στην απόγνωση τους;

Αν είσαι αρχηγός κόμματος και φραγκάτος μπορείς και κάνεις επέμβαση στην καρδιά. Αν είσαι Έλληνας ψοφάς γιατί δεν έδωσες φακελάκι στον πούστη που έχει δώσει όρκο.

Κλείνω εδώ. Θα επανέρθω. Το κάνω για να μην «ξεφτιλίσουμε» την δυστυχία μας.

Όπως το κάνει αγκαλιασμένο το σύστημα που κλαίει και οδύρεται για τα θύματα στο Ισραήλ στην Ουκρανία στα αεροπλάνα που πέφτουν και ότι άλλο θέλετε. Για τους πραγματικούς αλλά και μελλοντικούς νεκρούς αυτού του τόπου δεν υπάρχει ρεπορτάζ. Δεν υπάρχει πολιτικός. Υπάρχουν μόνο, αυτοί που πονούν, πεινάνε και δυστυχούν !!!

Πηγή