Πότε έγινες βατράχι πριγκίπισσά μου;

Της Στεύης Τσούτση.

Είναι κάτι γυναίκες σκέτες πριγκήπισσες.
Τις ερωτεύεται ένας άντρας και βάζει σκοπό της ζωής του να τις κατακτήσει. Δεν ξέρει αν είναι δύσκολες ή αν το παίζουν έτσι, βάσει στρατηγικής ή απλά χαρακτήρα.
Ξέρει μόνο, πως θα κάνει κάθε απαραίτητη συνωμοσιολογία με το σύμπαν ώστε να τις κερδίσει.
Ο καιρός περνά με στενή πολιορκία, προτάσεις, τηλέφωνα και κρούσεις. Ώσπου κάποια στιγμή, ως μεγαλοπρεπής πολέμαρχος, κερδίζει την πολιορκία κι ανοίγει πανηγυρικά τις πύλες προς την καρδιά της αγαπημένης.
Μιας αγαπημένης που εφάρμοσε καθ’όλη τη διάρκεια του αγώνα, την απλή μα πανούργα λογική του σοφού λαού.
Φτύνω και κολλάς. Αδιαφορώ κι επιμένεις. Στα γυρίζω και ζορίζεσαι.
Τόσο πετυχημένα που είναι να απορείς, ποιός είναι εν τέλει ο νικητής, ο πολιορκητής ή ο πολιορκημένος; Αλλά δεν το ψάχνει και κανείς. Το κάστρο του ανήκει, η πριγκήπισσα το ίδιο.
Χερουβείμ ψάλλουν στ’αυτιά του και η περίοδος του μέλητος ξεκινά.
Καψούρα μάτια μου, βαριά κι ασήκωτη. Μέλια και σιρόπια.
Κι είναι τούτο το θηλυκό, ο παράδεισος κάθε άντρα. Μπορεί μικρός να μη διάβαζε παραμύθια με πριγκήπισσες, αλλά αν διάβαζε, σίγουρα η καλή του θα ήταν η ανυπέρβλητη πρωταγωνίστρια.
Τούτη εδώ η γυναίκα, το αντικείμενο του πόθου του, είναι απλά υπέροχη.
Καταρχάς είναι κούκλα ζωγραφιστή. Να φοβάσαι να τη βγάλεις από το κουτί, μην τυχόν και σκονιστεί. Μην τυχόν και χάσει την πολύτιμη γυαλάδα της. Αλλά όσο κι αν καμαρώνει πως έχει το ομορφότερο θηλυκό του βασιλείου, δεν αρκεί.
Ως γνήσιος αστραφτερός ιππότης, γνωρίζει πως την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια. Η αγαπημένη του είναι απαράμιλλου χαρακτήρα. Γλυκιά και καταδεκτική. Με παιδεία και κλάση. Καθόλου επικριτική, καταπιεστική και ζηλιάρα. Και κυρίως χαλαρή.
Αυτό το τελευταίο το εκτιμά περισσότερο απ’όλα.Βλέπεις αν έχει συνηθίσει κανείς καιρό μόνος, χρειάζεται ζωτικό χώρο. Χρειάζεται ανάσες, αέρα καθαρό. Κι εκείνη του παραχωρεί ό,τι χρειάζεται.
Επίσης, δεν είναι αναγκασμένος να έχει το κινητό σκουλαρίκι. Έχοντας περάσει από σχέσεις που δεν του έφταναν οι 24 ώρες της μέρας ν’απαντάει σε κλήσεις και μηνύματα, σε ανακριτικές ερωτήσεις και ακατάπαυστα γλυκόλογα, το να την ψάχνει αυτός πρώτος στο τηλέφωνο, ήταν ανέλπιστο.
Οι βραδιές με τους φίλους του παραμένουν ως έχουν, δίχως να λούζεται γκρίνιες, ζήλιες κι ανασφάλειες. Που ήσουν; Τι ώρα γύρισες; Γιατί δε με πήρες μαζί;
Ούτε για το γήπεδο γκρινιάζει. Γιατί καλοί οι έρωτες, αλλά η ομάδα είναι θρησκεία, μην τρελλαθούμε τελείως.
Πως να μην τη λατρεύει λοιπόν, όταν ομορφαίνει τη ζωή του χωρίς όμως να την αλλάζει;
Γιατί την ομορφαίνει με το να υπάρχει.Με το να μην του λέει όχι. Με το να τον δέχεται όπως είναι.
Για να μην αγγίξει καν το θέμα σεξ, όπου του βγάζει όλα τα γούστα. Εκεί πια, τον έχει αλυσοδέσει.
Και η περίοδος της επιφυλακής του, εκείνης της προσαρμοστικής περιόδου που κάθε άντρας δίνει σε μια νέα σχέση, από το φόβο όσων έχει κακοπεράσει στο παρελθόν, περνά.
Παράλληλα τελειώνει και η περίοδος χάριτος της πριγκήπισσας. Κι ο τροπαιούχος πολιορκητής, αποδεικνύεται αργά αλλά σταθερά γκαβός πολιορκημένος.
Πότε αλήθεια αρχίζουν οι πρώτες γκρίζες συννεφιές στο κάστρο;
Πότε αρχίζουν να πληθαίνουν τα τηλέφωνα, ν’αυξάνουν οι κοινές υποχρεώσεις που ακυρώνουν γήπεδα και φιλικές αντροσυναντήσεις;
Πότε έμαθε όλο της το σόι; Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έχασε το ματς για τα γενέθλια του ανηψιού της; Από πότε έχει να δει τους κολλητούς;
Από πότε το κινητό του βρίσκεται σε άλλη θέση από αυτή που το άφησε; Γιατί θυμάται καθαρά ότι το είχε ακουμπήσει αλλού.
Πότε το σεξ έγινε διεκπεραιωτικό και κοινότυπο; Πάνω, κάτω, τελειώσαμε;
Η αλλαγή σημειώνεται βαθμιαία και μεθοδευμένα. Δεν το καταλαβαίνει καν.
Σταγόνα τη σταγόνα, ο καθαρός αέρας του ζωτικού του χώρου ποτίζει από το άρωμά της. Και στην αρχή είναι ανεπαίσθητο. Ολοένα όμως και δυναμώνει. Ώσπου ο αέρας γίνεται πνιγηρός, λιγωτικός, ανυπόφορος.
Παντού μαζί, σιαμαίοι. Γκρίνια και μουρμούρα για πράγματα που μέχρι εκείνη την ώρα όχι απλά δεν την ενοχλούσαν, αλλά τα επικροτούσε κιόλας. Ζήλια για το παραμικρό.
Το εγώ και το εσύ, να γίνεται ένα πληθωρικό, καταπιεστικό εμείς. Καμία σχέση με το χαλαρό που του έταξε στην αρχή.
Τον είχε κακομάθει, το παραδέχεται. Τώρα; Βοήθειά μας.
Υπάρχουν άνθρωποι μάτια μου, που μεταλλάσσονται στους κόμβους της ζωής. Είτε ο κόμβος λέγεται οικογένεια, δουλειά, φιλία ή έρωτας. Γίνονται υποχωρητικοί, γίνονται οι τέλειοι.
Μας ενθουσιάζουν κακομαθαίνοντάς μας. Και μετά, εντελώς ξαφνικά, μας τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια. Μας γκρεμίζουν από το βάθρο που οι ίδιοι μας ανέβασαν, δίχως να το ζητήσουμε.
Εμείς απλά, δηλώσαμε τι μας αρέσει, τι προτιμάμε.
Κι αυτοί πιο εύπλαστοι κι από ζυμάρι, προσαρμόστηκαν για να μας ταιριάξουν γάντι. Δεν άλλαξαν, δε μεταλλάχθηκαν. Απλά προσαρμόστηκαν. Αλλά για πόσο;
Πόσο μπορείς να μην είσαι ο εαυτός σου για έναν έρωτα;
Κι είναι στ’αλήθεια έρωτας αυτό ή κάτι άλλο; Ανάγκη; Ανασφάλεια; Φόβος;
Πόσα μπορεί να φορτώσει στην πλάτη η μοναξιά κι ο φόβος της;
Πόσες συνθηκολογήσεις μπορεί να επιβάλλει;
Όταν ο πρώτος ενθουσιασμός καταλαγιάσει, όταν το κόκκινο της καψούρας ξεθωριάσει σε ροζ, πριγκηπικό μεν αλλά πάντα ροζ, εκείνοι επανέρχονται.
Γίνονται οι εαυτοί τους. Που δεν είναι απαραίτητα κακοί, αλλά δεν είναι αυτοί που μας πρωτοσυστήθηκαν. Είναι ξένοι, που ενδεχομένως να μη μας ταιριάζουν και καθόλου.
Και τότε σε πιάνει το γαμώτο. Το γαμώτο του ήρωα, που εκτοξεύθηκε εκτός των σελίδων του παραμυθιού, ταλαίπωρος κι αδικημένος.
Του ιππότη που είδε την πριγκήπισσά του να αλλάζει κι έχασε το “έζησαν αυτοί καλά”.
Τώρα πνίγει τα σεκλέτια στα τσίπουρα κι μονολογεί αναρωτώμενος:
Πότε έγινες βατράχι πριγκίπισσά μου;
Μήτε απάντηση, μήτε κοασμός. Και το φιλί έπαψε πια να κουβαλά ελπίδες. Τη φιλήσει, δεν τη φιλήσει, βατράχι θα παραμείνει.
Γι’αυτό την πανοπλία του στην πλάτη και σε άλλο παραμύθι, όσο προλαβαίνει.

διαφορετικό