Ποιος θα φορέσει το νυφικό, ο Μήτσος ή ο Μπάμπης;

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Αδέρφια, έχουμε σοβαρά προβλήματα να συζητήσουμε κι άστε τις αηδίες για την ανεργία, την ανάπτυξη ή τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Εδώ έχουμε μέγιστα άλυτα εθνικά ζητήματα.

Ποιος θα φορέσει το νυφικό; Ο Μήτσος ή ο Μπάμπης; Πρέπει να υιοθετούν παιδιά κι αν ναι, ποιος θα κάνει τη μάνα; Σερί ή εναλλάξ; Κι αφού θα παντρεύονται και θα γίνονται πατερομανάδες, γιατί να μην διορθωθούν κι άλλες αδικίες; Πχ  στο Γυμνάσιο και το Λύκειο να παίρνουν απαλλαγή από την γυμναστική τις «δύσκολες μέρες» και τα ευαίσθητα αγόρια. Πως θα ορίσουμε τις δύσκολες μέρες τους; Ε, κάτι θα σκεφτούν οι βαριοί πνευματικώς αριστεροί αναλυτές εκ του προχείρου.

Για να μιλήσουμε σοβαρά.

Ποτέ δεν αρνήθηκα την ψήφο μου, την φιλία μου, την εκτίμηση μου σε κάποιον, γιατί ήταν ομοφυλόφιλος ή γυναίκα. Στην κοινωνική ζωή και τον εν γένει δημόσιο βίο κρίνω τους ανθρώπους από την φιλοπατρία τους, την ευθύτητα τους, τα ταλέντα και την γενναιότητα τους, την τιμιότητα τους. Ούτε από τον σεξουαλικό προσανατολισμό, ούτε από το φύλο. Έχω υποστηρίξει γυναίκες που είχαν πιο πολλά κάκαλα από άντρες, εκτιμώ και θαύμασα gay που έχουν ταλέντο και φιλοπατρία κι έχω απορρίψει πολιτικά αρειμάνιους straight, που αποδείχθηκαν πολιτικές νούλες ή ανίκανοι τσαρλατάνοι.

Στο περιβάλλον μου, όπως κι όλων σας, υπάρχει ένα ποσοστό ομοφυλοφίλων. Πόσο; 10, 15% ; Δεν έκανα και στατιστική έρευνα αλλά όλοι έχουμε κάποιους συναδέλφους στη δουλειά, στην πολιτική, στην παρέα ή την ευρύτερη οικογένεια που έχουν άλλα γούστα.

Κουμάντο στο κρεβάτι άλλων δεν κάνω. Εδώ με το ζόρι ορίζουμε το δικό μας, θα μπλέξουμε και με ξένα, περίεργα νιτερέσα;

Αισθάνομαι όμως περιφρόνηση για όσους μας τρίβουν στα μούτρα την ιδιαιτερότητα τους, όσους κάνουν καριέρα ή πολιτική με αυτήν. Μπορούν να κάνουν ότι θέλουν ιδιωτικώς, εφόσον είναι ενήλικες κι υπάρχει συναίνεση αλλά δεν είμαι υποχρεωμένος να δεχθώ ότι είναι και αρετή.

Δεν είμαι υποχρεωμένος να δεχτώ την διακωμώδηση του θεσμού της οικογένειας και την παράλογη απαίτηση να μεγαλώνει ένα παιδί με δυο «μανάδες» ή δυο «μπαμπάδες». Ένα παιδί, που με μάτια κι αυτιά ορθάνοιχτα, αναζητά γονεϊκά πρότυπα για την πορεία του στη ζωή, ένα παιδί που πιθανότατα δεν έχει τον σεξουαλικό προσανατολισμό των θετών ομοφυλόφιλων γονέων του. Και ξέρετε, τα παιδάκια βλέπουν εφιάλτες ή στη ζούλα κανά θρίλερ και σηκώνονται φοβισμένα την νύχτα, όπως έκαναν οι κόρες μου, και έρχονται να κοιμηθούν ανάμεσα στους γονείς τους. Για σκεφτείτε…

Δεν είναι φυσιολογική μια οικογένεια με δυο «μπαμπάδες» ή δυο «μανάδες», πώς να το κάνουμε. Μπορούν να ζήσουν μαζί, ζουν, ποιος τους ή τις εμποδίζει; Στην δε Τέχνη, ειδικά στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση υπάρχει ρατσισμός αλλά αντίστροφος. Μια απίστευτη κλίκα αλληλοπροωθείται και υπερεκπροσωπείται ή μήπως δεν το ξέρετε; Με γεια τους με χαρά τους, αφού τους περνάει. Κάνουν λαμπρές καριέρες, απολαμβάνουν τιμές κι επιτυχίες, πλούτο.

Όλοι διαβάζουμε εξαιρετικά βιβλία, βλέπουμε ταινίες ή θεατρικά έργα, θαυμάζουμε πίνακες, γλυπτά ή ακούμε μουσική, που είναι έργα και ομοφυλοφίλων. Η πλειοψηφία δεν απορρίπτει το έργο αυτής της υπαρκτής μειοψηφίας μόνο και μόνο γιατί ο δημιουργός είναι «αδερφή».

Όμως, από πού κι ως που η μειοψηφία θα επιβάλλει τους νταλκάδες της στην πλειοψηφία και δη θεσμικά; Δεν γεννήθηκες γυναίκα και πρέπει με το ζόρι να φτιάξουμε θεσμούς για να ντυθείς νύφη ή να γίνεις μάνα; Επειδή μικρός έπαιζες τις κουμπάρες και στη ζούλα έκανες τη σύζυγο – μητέρα με τις κούκλες ή επειδή δεν γεννήθηκες άντρας αλλά θα ‘θελες να ζήσεις σαν τέτοιος, πρέπει έστω θεσμικά να σου ικανοποιήσει η Πολιτεία το όνειρο; Όχι.

Αυτό δεν είναι «διάκριση». Απλά είναι άρνηση της φασιστικής επιβολής του παράλογου.

Το όλο ζήτημα είναι ένα ψευδοπρόβλημα. Στην σύγχρονη εποχή πια, η συντριπτική πλειοψηφία, ακόμη και στην μικρή βαλκανική Ελλάδα με τα τόσα προβλήματα, η ζωή των ομοφυλοφίλων δεν έχει καμμία σχέση με παλιά. Όταν έχουν ικανότητες και ταλέντα, μια χαρά διαπρέπουν στην εργασία, στην επιστήμη, στις τέχνες, στην πολιτική. Κι όταν δεν έχουν κι είναι απλοί εργαζόμενοι άνθρωποι, πάλι ζουν όπως θέλουν και με όποιους θέλουν. Κι αν έχουν ενοχές δεν θα τους τις λύσει η Πολιτεία με νόμο.

Η διακωμώδηση όμως του θεσμού της οικογένειας, της πατρότητας και της μητρότητας, δεν είναι δημοκρατική κατάκτηση. Δεν είναι πρόοδος η διακυνδύνευση της υγιούς ψυχοσωματικής ανάπτυξης ενός ανύποπτου υιοθετημένου παιδιού. Είναι απλά μια επικίνδυνη γελοιότητα για την «επίλυση» ανύπαρκτου προβλήματος, που θα δημιουργήσει άλλα, σοβαρότερα, προβλήματα.

Βαφτείτε λοιπόν ροζ ή φούξια, βγείτε με καραμούζες και φτερά, μαζί με τις «κρυφές» που βρίσκουν ευκαιρία, τάχα μου για συμπαράσταση, κάντε όση φασαρία θέλετε αλλά το «πρόβλημα» παραμένει μια «πολιτικά ορθή» μπούρδα. Ως συνήθως πεδίον δόξης λαμπρόν για την ανακυκλωμένη αριστεράντζα και την μπατιρημένη «διανόηση» Εξαρχείων και Κολωνακίου.

Την Δευτέρα, που θα ξεβαφτείτε και θα βγάλετε τις πούλιες, κι αφού θα έχετε μοιράσει  κραυγές για τάχατες απωθημένα, σε όσους κριτικάρουν όλο αυτό το ανόητο θέατρο, θα εξακολουθήσετε να ζείτε μια χαρά, σε μια κοινωνία που δεν έχει έλλειμμα ελευθερίας αλλά περίσσευμα ασυδοσίας…

antinews.gr