Πάρε πίσω τη ζωή σου κι άσε το κινητό σου.

Είναι η εποχή που όλοι φαντάζουν τόσο κοντά και την ίδια στιγμή είναι τόσο μακριά.

Είναι η εποχή που ο αφανισμός της μοναξιάς απέχει μόνο ένα γραπτό μήνυμα και την ίδια στιγμή με αυτό το ίδιο έχει εξασφαλιστεί η διόγκωσή της.

Είναι η εποχή μας.

Μία αόρατη ρουφήχτρα με τον μανδύα της δήθεν επικοινωνίας ρουφά την ζωή των ανθρώπων. Εκείνοι είναι ακόμα και στους δρόμους, κοιτούν τα κινητά τους. Που βρίσκονται άραγε; Πώς να οριστεί αυτός ο χρόνος που μέσα του πεθαίνει το τώρα;

Πώς να οριστεί αυτός ο τόπος που το έδαφός του είναι ηλεκτρονικό και τα βήματα πάνω του χτυπήματα στο πληκτρολόγιο; Αυτόν τον τόπο τείνουμε να τον ξέρουμε καλύτερα και από τον δικό μας, μιας και δεν ξοδέψαμε μία ματιά μας για να τον κοιτάξουμε.

Το κεφάλι μας χαμήλωσε στο ύψος του κινητού και χάθηκε μέσα στον πιο ασφαλή και ταυτόχρονα επικίνδυνο κόσμο, αυτόν μίας ηλεκτρονικής αντίφασης, που σου υπόσχεται εκείνο που κλέβει μέσα από τα χέρια σου.

Φίλους, επικοινωνία, ελευθερία.

Θέλεις επαφή με ανθρώπους, αλλά εκεί μέσα κλάπηκε η φωνή τους. Προσθέτεις αυτήν που θέλεις στα μηνύματα τους, τον τόνο που φαντάζεσαι και επινοείς. Τι διαφέρεις στ’ αλήθεια από έναν τρελό που συνομιλεί με τον τοίχο;

Ίσως αυτός να έμαθε κάτι παραπάνω για τον εαυτό του. Δεν υπάρχουν ιδιαιτερότητες σε αυτόν που συνομιλείς εκεί μέσα. Απούσες οι εκφράσεις τους, οι χρωματισμοί της φωνής του.

Είναι ένα μάτσο γράμματα άψυχα σε σειρά.

Χάνουν κάτι από την ψυχή τους οι άνθρωποι εκεί πέρα. Δεν έχεις ψυχή και εσύ σπαταλώντας την εκεί. Δεν ζεις στο τώρα, δεν ζεις στον αληθινό κόσμο. Εθισμένος με έναν κόσμο που δεν υπάρχει, απορώ αν η πιο όμορφη συζήτηση που είχες εδώ και καιρό ήταν αυτή με την οθόνη. Λιγότερο μόνος από ποτέ και περισσότερο από ποτέ. Πιο δημοφιλής και πιο εσωστρεφής από ποτέ. Να καταντάς να φοβάσαι να δώσεις τον εαυτό σου με ήχους, εκφράσεις, μυρωδιές και αγγίγματα. Να χάνεσαι πίσω από το κινητό όπως ο ήλιος χάνεται πίσω από το βουνό χωρίς να τον αντικρίσεις. Με το βιβλίο να λιώνει στο γραφείο ακόμη ένα βράδυ χωρίς να το αγγίξεις, με την βραδιά να περιμένει να την αρπάξεις και να μην το κάνεις, με τους δρόμους να καρτερούν την εμφάνισή σου και να τους την στερείς, με την ζωή να ζητά ένα σημάδι σου και να την αφήνεις ανέγγιχτη ξανά.

Το τώρα πέρασε και δεν το κοίταξες. Κοιτούσες μία οθόνη.

Ο φίλος σου σου μίλησε και δεν τον άκουσες. Αυτός ο ζωντανός μπροστά σου όχι ο άλλος.

Όμως εσύ έσκυψες στο κινητό σου και απάντησες στον άλλον, τον φανταστικό, τον χωρίς φωνή και ψυχή.

Ο δεύτερος μονάχα όταν έρθετε πρόσωπο με πρόσωπο θα απαλλαχθεί από τα μέτρα σου, και ίσως να σου μοιάσει ξένος, γιατί είναι.

Δεν τον γνώρισες. Γνώρισες ένα ολόγραμμα, που μάλλον έφερε την δική σου φωνή.

Μες την ηλεκτρονική εποχή αυτή, ο χρόνος περνά χωρίς νόημα και η μοναξιά διογκώνεται, γιατί πραγματικά την νιώθεις όταν δεν έχεις κοντά σου εσένα. Μη ζώντας στο παρόν, μην αξιοποιώντας τον χρόνο σου κάνοντας πράγματα ουσιαστικά , απομακρύνεσαι από εκείνον κάθε μέρα και πιο πολύ.

Πάρε πίσω τη ζωή σου. Άσε το κινητό σου. Δεν υπάρχει τίποτα εκεί για σένα. Χάνεις το τώρα, με ακούς;

Ζήσε. Ζήσε και έχε αναμνήσεις από την φύση, την θέρμη των ανθρώπων και έρωτες με σάρκα και οστά και όχι φαντάσματα σε ατέλειωτες συνομιλίες χωρίς πρόσωπο.

Χτίζεις σε έναν κόσμο τεχνητό, εσύ ο φυσικός άνθρωπος.

Ξεχνάς ποιος ήσουν.

Χτίσε εδώ γιατί εδώ ανήκεις, αν στ’ αλήθεια θες να ζεις.

Της Ανθής Κατερίνη.

Πηγή