Παραμέρισε τους φόβους της καρδιάς σου και τόλμα. Η ζωή σε θέλει μαχητή!

Της Στεύης Τσούτση.

Καρδιά και μυαλό.
Τα δύο ζωτικά σημεία της ανθρώπινης ύπαρξης. Τα αρχηγεία των επιθυμιών, των ονείρων, των φόβων και των ελπίδων μας.
Πολλές φορές έρχονται σε σύγκρουση. Είναι εκείνες οι στιγμές που η καρδιά προστάζει να κάνεις ένα βήμα μπροστά και το μυαλό πέντε πίσω. Ή και το αντίθετο.
Είναι ελάχιστες, άλλωστε, οι περιπτώσεις που κατάφεραν να συνεννοηθούν για να ζητήσουν το ίδιο πράγμα.
Συνήθως, βέβαια, τροπαιοφόρος νικητής είναι η καρδιά.
Άσχετο αν τρώει τα μούτρα της συχνά πυκνά και τότε εύχεσαι να ήταν το μυαλό πιο δυνατό. Ικανότερο να σου επιβληθεί.
Δύσκολο, όμως. Βλέπεις τα πιο όμορφα, τα πιο θαρραλέα όνειρα, είναι η καρδιά που τα στηρίζει.
Αρωγός και υποκινητής, πρωτοστάτης κι εξομολογητής. Σύντροφος αχώριστος, που σε κάθε του χτύπο έρχεται και πιο κοντά μας.
Κι όμως, είναι φορές που και αυτή φοβάται.
Απογοητευμένη από προδοσίες κι απατημένα όνειρα. Από ανθρώπους που έδειχναν οικείοι κι αποδείχτηκαν ξένοι. Από όνειρα που έμειναν μισά κι ελπίδες που ναυάγησαν.
Έτσι είναι, όμως, η ζωή. Έτσι ο έρωτας, έτσι και οι ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα.
Μια διαρκής ανατροπή.
Κι εμείς το ξέρουμε και το περιμένουμε. Εκείνο το απροσδόκητο που ή θα μας διαλύσει ή θα συνθέσει τα κομμάτια μας.
Ή στο χώμα ή στον ουρανό, ο άνθρωπος πρέπει να ξέρει να διαχειρίζεται τις καταστάσεις. Να ξέρει να απλώσει τα φτερά και να πετάξει ή να τα μαζέψει και να προσγειωθεί.
Είναι θέμα αυτοπροστασίας. Είναι ζήτημα επιβίωσης. Μα πάνω από όλα θέλησης για ζωή.
Θέλει τόλμη. Θέλει να μην κρύβεσαι στα λαγούμια που σου σκάβει ο φόβος. Εκείνος ο μαύρος δαίμονας που σε θέλει μοναχό και να τρέμεις τις σκιές.  Να μη φοβάσαι να πονέσεις. Γιατί ο φόβος του πόνου, είναι πάντα χειρότερος κι από τον ίδιο τον πόνο…
Έτσι έγραψε ο Coelho στον «Αλχημιστή» του κι έτσι είναι.

«Το αγόρι εξακολουθούσε ν’ ακούει την καρδιά του, ενώ προχωρούσαν στην έρημο. Σιγά σιγά έμαθε τις πονηριές και τα κόλπα της, έμαθε να τη δέχεται όπως ήταν. Τότε το αγόρι έπαψε να φοβάται, γιατί ένα απόγευμα η καρδιά του είπε ότι ήταν ευχαριστημένη.

–Μπορεί να διαμαρτύρομαι μερικές φορές, έλεγε η καρδιά του ,
επειδή είμαι μια καρδιά ανθρώπου και οι καρδιές των ανθρώπων είναι έτσι.
Φοβούνται να πραγματοποιήσουν τα μεγαλύτερα τους όνειρα επειδή νομίζουν ότι δεν το αξίζουν ή ότι δεν θα τα καταφέρουν.
Εμείς οι καρδιές πεθαίνουμε από το φόβο μόνο και μόνο που σκεφτόμαστε αγάπες που έφυγαν για πάντα, στιγμές που θα μπορούσαν να είναι καλές και δεν ήταν, θησαυρούς που θα μπορούσαν να είχαν ανακαλυφθεί κ’ όμως έμειναν για πάντα θαμμένοι στην άμμο.
Γιατί όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει, στο τέλος υποφέρουμε πολύ.

-Η καρδιά μου φοβάται τον πόνο, είπε το αγόρι

-Πες της ότι ο φόβος του πόνου είναι χειρότερος και από τον ίδιο τον πόνο.
Και ότι καμία καρδιά δεν υπέφερε ποτέ όταν ξεκίνησε να αναζητήσει τα όνειρα της, γιατί κάθε στιγμή αναζήτησης είναι μια στιγμή συνάντησης με την αιωνιότητα.»

Η ζωή θέλει τόλμη. Θέλει να την πιάσεις από τα μαλλιά και να κρατηθείς γερά. Να αυξήσεις τους χτύπους της καρδιάς σου, μέχρι που να την ακούσεις να χτυπά στα μηνίγγια σου.
Όχι, όμως, από φόβο. Αλλά από έξαψη, από αναμονή, από αποφασιστικότητα.
Από όνειρα που πλησιάζουν κι ελπίδες που ξαναγεννιούνται από τη στάχτη τους.
Γιατί ο άνθρωπος γεννήθηκε μαχητής.
Κι αν η καρδιά του πάει κάποια φορά να το ξεχάσει, εκείνος πρέπει να της το θυμίζει…

διαφορετικό