Πάντα θα θυμόμαστε την πενταήμερη

Εφηβεία. Ήταν εκείνη η περίοδος της ζωής μας που η μετάβαση από το στάδιο των μικρών που έπαυαν να είναι πια μικροί γινόταν με μία μόνο εκδρομή. Πόσο χαίρομαι που δεν είχε βρεθεί κανείς να μου πει «λέγεται πενθήμερη» και ορμώμενη από αυτό το αίσθημα ευτυχίας θα πάω το ρολόι λίγο πίσω. Βασικά το ημερολόγιο λίγο πίσω, γιατί με το ρολόι θα μου πάρει όλη την εβδομάδα. Όλα ξεκίνησαν μερικά χρόνια πριν. Η εκδρομή αυτή σηματοδοτούσε το πέρασμα στην ενηλικίωση. Δεν ήταν μια οποιαδήποτε εκδρομή όπως οι υπόλοιπες εκδρομές που ζήσαμε.

Ακολουθούσε διαδικασία ιεροτελεστίας όσον αφορά τον προγραμματισμό της. Οι προετοιμασίες άρχιζαν πυρετωδώς μήνες πριν -και τώρα όταν ταξιδεύουμε, τη βαλίτσα μας την ετοιμάζουμε την προηγούμενη ημέρα. Μεγάλη η προσμονή για το ταξίδι, κάτι που έκανε τον προορισμό ξεχωριστό.

Η πενταήμερη δεν είναι μια εκδρομή. Ποτέ δε θα γίνει μια απλή εκδρομή. Μιλάμε για ένα μαθητικό θεσμό. Μια μαθητική φαντασίωση. Βέβαια «αγκάθι» για τους γονείς και τονωτική «ένεση» για τον τουρισμό. Είναι μια εκδρομή που δικαιούται ένας Έλληνας να πάει έστω μια φορά στη ζωή του.

Μεγαλώνοντας πάμε εκδρομές με φίλους, με γονείς, διακοπές, γαμήλιο ταξίδι. Όμως δε συμβαίνει συχνά μια τέτοια εκδρομή. Είναι η εκδρομή που θα ερχόταν την πιο πιεστική περίοδο της ζωής ενός έφηβου. Ήταν το βάλσαμο και την περιμέναμε από την αρχή της σχολικής χρονιάς. Τίποτα από αυτά δε συγκρίνεται με τις αναμνήσεις που αφήνει πίσω της που δύσκολα ξεθωριάζουν. Άλλωστε τι να πρωτοξεθωριάσει;

Το πρώτο μας μεθύσι; Που απαγορευόταν η κατανάλωση οινοπνευματώδη ποτών, όπως χαρακτηριστικά μας έλεγαν οι καθηγητές. Kάτι που ποτέ δε γινόταν πράξη. Που αντιθέτως αδειάζαμε τα μπουκαλάκια του νερού και τα γεμίζαμε με βότκα. Τα ατελείωτα τηλεφωνήματα μεταξύ των δωματίων ανάμεσα στους μαθητές που ήταν επιρρεπείς στο αλκοόλ.

Και κλασικά το τελευταίο βράδυ στο ρεμπετάδικο που οι μισοί ήταν ημιλιπόθυμοι και άλλοι μισοί τραγουδούσαν το «σ’αγαπώ γιατί εισ’ ωραία». Και παράλληλα έπρεπε να φροντίσεις να μαζέψεις και όλα σου τα πράγματα. Μην τυχόν και αφήσεις τίποτα πίσω σου και ποιος ακούει μετά την Ελληνίδα μάνα. Ότι να ‘ναι δηλαδή. Αλλά what happens in πενταήμερη, stays in πενταήμερη.

Τον πρώτο υπνάκο που πήραμε από κοινού με το έτερον ήμισυ. Ξεροσταλιάζοντας μέχρι να κοιμηθούν οι καθηγητές ώστε να πάμε από δωμάτιο σε δωμάτιο. Μαζευόμασταν και παίζαμε μπουκάλα και μαξιλαροπόλεμο μέχρι τελικής πτώσης, έχοντας τη μουσική στη διαπασών. Και όπως κάθε flash-back που σέβεται τον εαυτό του, το συνοδεύει και ένα soundtrack και δε θα μπορούσε να είναι άλλο από την τρανς να τρυπάει τα αυτιά μας, γεγονός που αναστάτωνε τους υπόλοιπους ένοικους του ξενοδοχείου. Δε νιώθω περηφάνια για τα μουσικά γούστα των συμμαθητών μου. Και μόλις έφτανε στα αυτιά των καθηγητών, κρυβόμασταν μέσα σε ντουλάπες και κάτω από τα κρεβάτια.

Δεν είναι εύκολο να ξεχαστεί η πρώτη σου βραδινή βουτιά σε πισίνα φορώντας πιτζάμες. Ούτε και η εικόνα κονσέρβας χταποδιού να επιπλέει στην πισίνα κάτι που προκαλούσε αμηχανία στους περαστικούς.

Όπως δεν είναι εύκολο να ξεχάσεις τους καθηγητές να χορεύουν παρέα μαζί με τους μαθητές στα κλαμπ. Μπεκροπίνοντας όλοι μαζί. Ήταν κάτι που έκανε την παιδική φαντασία μας να οργιάζει. Λατρεμένες οι απογευματινές προετοιμασίες για τη βραδινή έξοδο, κάτι που τότε δημιουργούσε τις καλύτερες παρέες.

Επίσης τα δύσκολα και βάρβαρα πρωινά ξυπνήματα για επισκέψεις σε μουσεία και ιερούς χώρους. Γιατί ας μην ξεχνάμε πως η πενταήμερη είχε παιδαγωγικό χαρακτήρα αν μη τι άλλο. Κάτι που την έκανε κουραστική πέρα από μια όμορφη εμπειρία. Οι ώρες του ύπνου ήταν περιορισμένες. άλλωστε δεν πηγαίναμε εκεί για να κοιμηθούμε, αλλά για να μορφωθούμε και γέλασαν μέχρι και οι πέτρες.

Αξέχαστη εμπειρία να αφήνεις τα σωθικά σου έξω από την πύλη ενός μνημείου. Δεν είναι το πιο πρωτότυπο πράγμα στον κόσμο πόσο μάλλον σε μια πενταήμερη. Προσπαθώντας να συγκρατήσεις τα γέλια έβαζες και ένα χεράκι βοήθειας. Οι πλάκες πολλές. Συντονίζαμε τα ρολόγια μας και την καθορισμένη ώρα τραβούσαμε το καζανάκι με αποτέλεσμα να μπλοκάρει η αποχέτευση.

Με αποτέλεσμα κορυφαίο να μην απουσιάζουν οι αποβολές από μια τέτοια εκδρομή. Αντιθέτως μοιραζόντουσαν γενναιόδωρα σχεδόν σε όλους. Και γνωρίζοντας αυτό το τέλος, κοιτούσαμε να διασκεδάσουμε γιατί οι μέρες περνούσαν γρήγορα. Και η εκδρομή τελείωνε. Όπως όλα τα όμορφα πράγματα.

Ήταν η τελευταία μας σχολική εκδρομή. Μετά από αυτή θα γινόμασταν φοιτητές. Και αργότερα θα βγαίναμε στην αγορά εργασίας. Ήταν οι τελευταίες ξέγνοιαστες διακοπές. Πενταήμερες διακοπές για πάντα.

Συντάκτης: Κατερίνα Καριοφύλλη

Πηγή