Όταν σταματήσεις να ψάχνεις wifi θα συνδεθείς με την πραγματική ζωή

Οι άνθρωποι έτειναν, τείνουν και θα τείνουν να ενώνονται με αόρατες δυνάμεις μεταξύ τους. Όταν όμως αναφερόμαστε στον εικοστό πρώτο αιώνα, μιλάμε για μια δύναμη που υπερβαίνει όλες τις υπόλοιπες και τις προηγούμενες με τρόπο ισχυρότερο του μεταφυσικού. Δεν είναι κακή ούτε καλή, είναι παγκόσμια κι είναι ιντερνετική.

Η δύναμη αυτή την ίδια στιγμή που μπορεί να σε πάρει απ’ το χέρι και να σε ταξιδέψει ανέξοδα στην άλλη άκρη του πλανήτη για να δεις ή να ακούσεις αυτούς που αγαπάς, την ίδια στιγμή μπορεί να σου δώσει μια σφαλιάρα που θα σε οδηγήσει σε μια άνιση μάχη μαζί της.

Αν η δύναμη αυτή ήταν μαγνητική, τότε δε θα είχε θετικό κι αρνητικό πόλο γιατί κάθε όψη της είναι εξίσου θελκτική σε οποιοδήποτε αντικείμενο, το οποίο όχι μόνο δεν απωθείται, αλλά αντίθετα έλκεται ακατάπαυστα και κυρίως πολλαπλασιαστικά.

Αυτή την έλξη μπορεί εύκολα να την αναγνωρίσει κανείς στην καθημερινότητά του, αν σκεφτεί ότι η ανάγκη του να παραμείνει συνδεδεμένος στο ίντερνετ είναι πιο ισχυρή απ’ το να φάει φαγητό, δεδομένου ότι είτε μπορεί να ξεχαστεί επί ώρες μπροστά σε μια οθόνη είτε γιατί μπορεί να ψιλοτρώει με το κινητό στο χέρι.

Το ίδιο μπορεί να πάθει κανείς, βέβαια, όταν γνωρίσει έναν νέο κι ενδιαφέροντα άνθρωπο· μπορεί να σαγηνευτεί τόσο πολύ απ’ τον χαρακτήρα του που να κρέμεται απ’ τα λόγια του και να αδημονεί για την επόμενη συνάντησή τους. Στην περίπτωση του ανθρώπινου παράγοντα, όμως, η πιθανότητα του να υπάρξει κορεσμός ή ξενέρωμα είναι πιο πιθανή από αυτή του διαδικτύου.

Το ίντερνετ δεν το βαριέσαι ποτέ, γιατί πάντα έχει να σου προσφέρει κάτι καινούργιο, κάτι πιο συναρπαστικό απ’ το προηγούμενο και κάτι πιο όμορφο από μια άσχημη πραγματικότητα. Έχει αυτό το κάτι που το κάνει το κάτι άλλο.

Ορισμένοι μπορεί να γελούσαν ή να ανησυχούσαν κάποτε με την ανάγκη κάποιων παιδιών να δημιουργούν φανταστικούς φίλους που μοιράζονταν μαζί τους την καθημερινότητά τους, φαντάσου τώρα πώς βλέπουν τα παιδιά αυτούς που που χαμογελούν ή μιλούν σε μια κατασκευή που ονόμασαν τηλεφωνική συσκευή!

Αδιάφορο, θα σκεφτείς, γιατί είτε θα πρόκειται για παιδιά άλλων είτε γιατί ποια παιδιά στο κάτω-κάτω δε γνωρίζουν τι θα πει κινητή τηλεφωνεία και ίντερνετ;

Κι αφού, λοιπόν, μικροί μεγάλοι έχουν γνώση αυτής της νέας πραγματικότητας γιατί κάποιες φορές φαντάζει τόσο δυσδιαχείριστη ή ακόμη χειρότερα κι απελπιστική; Γιατί όση πρόοδο κι αν φέρει σε κάποιους τομείς τις ζωής μας άλλη τόση οπισθοχώρηση προκαλεί σε κάποιους άλλους.

Πώς αλλιώς να χαρακτηριστεί, αν όχι οπισθοχώρηση όταν η ύπαρξη μιας δύναμης αποδυναμώνει την ουσία της ανθρώπινης επαφής;

Όταν αυτή η δύναμη δεν ενισχύει την οπτική επαφή, όταν τα στόματα σωπαίνουν και τα δάχτυλα ρολάρουν άσκοπα ή πληκτρολογούν αδιάκοπα, όταν οι άνθρωποι είναι δίπλα και συνάμα χιλιόμετρα μακριά, δε μιλάμε για επαφή, δε μιλάμε για πρόοδο, γιατί απλά δε μιλάμε.

Αντίθετα μιλάει η εικόνα από μόνη της. Μια χούφτα άνθρωποι γύρω από ένα τραπέζι μουγκοί κι όμως συνάμα φωτισμένοι απ’ το φως των κινητών τους. Μια χούφτα άνθρωποι αναζητούν άλλους ανθρώπους και δε σηκώνουν τα μάτια τους να δουν ότι κάθονται δίπλα τους.

Συντάκτης: Τζούλια Ρακογιάννη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή: pillowfights.gr