Όταν ο έρωτας μετριέται με like και comments

της Στεύης Τσούτση

Όταν το Facebook πρωτομπήκε στη ζωή μας, οι αντιδράσεις ήταν έντονες. Πράγμα βέβαια απόλυτα φυσιολογικό, όπως αναμένεται άλλωστε για κάθε τι πρωτοποριακό. Ένα άτυπο κυνήγι μαγισσών είχε ξεκινήσει, για το κατά πόσο μπορούμε να εμπιστευτούμε σ’ ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης, την προσωπική μας ζωή.

Μερικά χρόνια αργότερα, οι περισσότεροι από μας, έχουμε έναν ακόμη συγκάτοικο στο σπίτι. Μιλάμε προφανώς για εκείνο το μπλε εικονιδιάκι, που έχουμε εγκαταστήσει σε κινητά, υπολογιστές και tablets κι ανοίγουμε όσο συχνότερα μπορούμε. Το Facebook είναι ο νέος μας συγκάτοικος. Ο κολλητός μας.

Προσωπικές μας σκέψεις, έρωτες και χωρισμοί, φωτογραφίες και βίντεο, άπλυτα και πλυμένα της ζωής μας, όλα σε ένα profile.

Παλιότερα, το χρονικό των σχέσεων καταγραφόταν σε μυρωδάτα ημερολόγια κι άλμπουμ φωτογραφιών, πνιγμένα σε αυτοκόλλητα κι αναμνηστικά.

Πλέον αρκεί μια αναδρομή στο διαδικτυακό μας τοίχο.

Κάντε μια απλή περιήγηση στις ανακοινώσεις των “φίλων” σας. Πόσος έρωτας υπάρχει διάσπαρτος; Πόσες φωτογραφίες με καρδούλες και λουλούδια, πόσα τρυφερά λόγια ανταλλασσόμενα από τον ένα σύντροφο στον άλλο, δημόσια;

Άδικα αναρωτιόμαστε που πήγε η αγάπη και δεν τη βρίσκουμε; Υπάρχει όπως φαίνεται κι κυκλοφορεί μέσα στο διαδίκτυο. Σε shares, tags και λογής δημοσιεύσεις.

Έτσι λένε, αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρη.

Έχω ζήσει ζευγάρια, που οι τοίχοι τους κολλάνε από τα μέλια κι όμως από κοντά τραβούν μαχαίρια. Κι άλλους πάλι, που βιώνουν μια υπέροχη σχέση, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα.

Τελικά τι ισχύει;

Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος;

Ή για τα μάτια του κόσμου, σου τα ποστάρω όλα αυτά φως μου;

Η αλήθεια είναι πάντα κάπου στη μέση.

Υπάρχουν άνθρωποι ανασφαλείς. Άνθρωποι ζηλιάρηδες και κτητικοί. Άνθρωποι που ζουν για την προβολή. Το facebook γι’αυτούς είναι εργαλείο. Ένα εργαλείο που το χρησιμοποιούν για να διαφυλάξουν όσα θεωρούν ότι τους ανήκουν.

Στην προκειμένη περίπτωση ένα σύντροφο.

Ποστάροντας ένα σωρό φωτογραφίες με καρδούλες και φιλάκια, σφιχταγκαλιασμένοι με το έτερον ήμισυ, θεωρούν ότι οριοθετούν την περιοχή τους. Σου λέει, τούτο εδώ το παιδί (σερνικό ή θηλυκό), έχει ταμπελίτσα ιδιοκτησίας, άρον τα κουβαδάκια σου και σε άλλη παραλία. Από την άλλη, καλό είναι να προκαλείς και λίγο το δημόσιο αίσθημα, με αναρτήσεις που βροντοφωνάζουν “κοίτα τι κυκλοφορώ εγώ”, “πόση ευτυχία κουβαλώ” και τα τοιαύτα.

Μα σε μια σχέση είναι ουτοπικό να είναι όλα ρόδινα. Υπάρχουν καλές και κακές στιγμές.

Βέβαια στις καλές ποστάρουμε μέχρι τελικής πτώσεως. Στις κακές, κάνουμε απλά την πάπια.

Ανασφάλειες θα μου πεις, αλλά δείξε μου και κάποιον που δεν έχει.

Έρωτας υπάρχει, ίσως λιγότερο ενθουσιώδης από όσο θέλουν να τον εμφανίζουν, αλλά υπάρχει. Μονάχα που θέλει λίγο μέτρο. Μέτρο στην προβολή. Μέτρο σε όσα μοιραζόμαστε με τρίτους, που δεν αποκλείεται να είναι και τελείως άγνωστοι.

Είναι υπερβολή να βλέπεις ολόκληρο δημόσιο διάλογο ζευγαριού, πνιγμένο στα ερωτόλογα. Διάλογο που αναπτύσσεται με τους δύο τους να έχουν τα κινητά ανά χείρας και να κάθονται στον ίδιο καναπέ.

Άσε το κινητό κάτω, κοίτα τον στα μάτια και πες του τα.

Μάθαμε να εκτιμάμε τα αισθήματα βάσει των comments και των like.

Στιγμές είναι μάτια μου, που δεν εξαρτώνται από κανένα ηλεκτρονικό μηχανάκι. Στιγμές, που οφείλεις να τις ζήσεις μακριά από την οθόνη σου.

Κάν’το και δε θα χάσεις. Κι όταν έρθει η ώρα, η φωτογραφία με τον έρωτά σου, selfie ή μη, θα βγει αβίαστα και θα’ναι τέλεια. Τότε θ’αξίζει τον κόπο.

Τότε να τη δημοσιεύσεις και σου υπόσχομαι ότι θα σαρώσει από likes. Μέχρι κι εγώ θα σου κάνω. Υπόσχομαι!

διαφορετικό