Όταν η ξενόφερτη Gaga συνάντησε τους εγχώριους “γκαγκά”

Της Στεύης Τσούτση.

Εχθές το απόγευμα ο σταθμός του Συντάγματος ήταν κλειστός. Οι συρμοί του μετρό, διέρχονταν δίχως στάση. Ταλαιπωρήθηκα λίγο για να γυρίσω από τη δουλειά μου, αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα πως άξιζε τον κόπο. Βλέπετε ο σταθμός έκλεισε λόγω της διαδήλωσης για τον δολοφονημένο Παύλο Φύσσα. Έτσι είπαν τουλάχιστον. Αν κρίνω όμως από τα σημερινά δημοσιεύματα, δεν είμαι πλέον και τόσο σίγουρη.
Το Σύνταγμα χθες έκλεισε για τη Lady Gaga. Το έκλεισε η πιτσιρικαρία που πολιόρκησε το ξενοδοχείο της, αναμένοντας κι αποθεώνοντάς την. Αυτή την ώρα η Lady πήγε για φαί, αυτή έκανε μπάνιο, τώρα αφόδευσε.

Και μη χειρότερα να λέμε.

Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι με την περσόνα δεν έχω κάτι. Μια χαρά όνομα έχει χτίσει στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Αν της τη βαρέσει, εμφανίζεται Αφροδίτη ή Ερμής, ντυμένη ή τσίτσιδη, κρατά ανάποδα σημαίες και ξεσηκώνει τα πλήθηι.
Μου είναι αδιάφορο το πόσο καλή μπορεί να είναι σε αυτό που κάνει. Μουσική, performance ή ό,τι άλλο λέγεται. Μαγκιά της που γέμισε ένα ΟΑΚΑ χθες. Τόσες συναυλίες για φιλανθρωπικούς σκοπούς και δεν τα καταφέρνουν. Όχι αλήθεια, μπράβο της.
Σε μας όμως δεν μπορώ να πω μπράβο. Για μας τσατίζομαι.
Για ένα λαό που ενώ πεινάει, στήνεται στην ουρά για ένα εισιτήριο της τύπισσας κι αναμένει ξέπνοο το νέο i-phone.
Για ένα λαό που ενώ σκοτώνουν οι φασίστες τα παιδιά του, προτιμά να στήσει καρτέρι ως γνήσιος παπαράτσι αντί οδοφράγματα έξω από τη Βουλή.

Για ένα λαό που του στερούν κάθε δικαίωμα στην αποκτειθείσα με κόπο ιδιοκτησία του, με χαράτσια και κεφαλικούς φόρους κι αυτός μένει αδρανής.

Διαδηλώνει για τη Gaga στη Μ.Βρετανία κι όχι για τους “γκαγκά” που ψήφισε και τον κυβερνούν. Ενενήντα μοίρες απόσταση η μία διαδήλωση από την άλλη κι όμως η στροφή δεν έγινε ποτέ.

Η στροφή που θα μας κάνει από θύματα, συνειδητοποιημένους αγωνιστές.

Γιατί φταίμε. Αφήσαμε να μας πνίξουν σε λάθη. Λάθη που πάνω από όλα είναι δικά μας. Μιας κρίσης που πριν πλήξει την τσέπη, χτύπησε πρώτα τις αξίες μας. Κι αν δεν ανασυγκροτήσουμε τις αξίες, η τσέπη θα παραμείνει άδεια.

Γαμώτο! Με πιάνει το παράπονο.

Θέλω νέους, αγωνιστές.
Που θα λιώνουν τα malox στο πρόσωπο για να μην τους ενοχλούν τα δακρυγόνα.
Που θα διεκδικούν όσα τους ανήκουν. Τη δωρεάν εκπαίδευση, το δικαίωμα στην εργασία, στην ίδια τη ζωή. Με όρους βιώσιμους, ανθρώπινους.

Θέλω ανθρώπους που θα νοιάζονται για τον δίπλα κι όχι μόνο για την πάρτη τους. Που θα μαζεύουν ρούχα, παπούτσια,σχολικά είδη, τρόφιμα, φάρμακα. Που θα το κάνουν από την καρδιά τους, δίχως να είναι Χριστούγεννα ή Πάσχα, δίχως να έχουν κάποιο συγκεκριμένο αποδέκτη, δίχως να το διατυμπανίζουν. Η ανάγκη φέρνει τους ανθρώπους κοντά. Και η ένωση ήταν και θα είναι πάντα δύναμη.

Πότε βοηθήσαμε τελευταία φορά κάποιον που είχε την ανάγκη μας;

Πότε ξεφύγαμε από το καβούκι του φόβου που μας έχουν εγκλωβίσει κι απαιτήσαμε το δίκιο μας;

Πότε διαμαρτυρηθήκαμε για μια κατάφορη αδικία στα ανθρώπινα ή εργασιακά μας δικαιώματα;

Πότε διεκδικήσαμε το δικαίωμα μιας αξιοπρεπούς ζωής;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που διαδηλώσαμε στο Σύνταγμα;

Και πριν βιαστείτε να μου πείτε οτιδήποτε, να σας δηλώσω ότι πολιτικά δε χρωματίστηκα ποτέ. Δηλώνω ευαισθητοποιημένη κι ακομμάτιστη. Μα πάνω από όλα αχρωμάτιστη.

Τη ζωή μας, δε θα τη βελτιώσει κανείς Εθνοσωτήρας. Αυτό το είδος έχει εκλείψει οριστικά.
Τη ζωή μας, την ορίζουμε εμείς.
Την οραματιζόμαστε και την κυνηγάμε. Και μαζί μ’αυτή κι όσους μας μπαίνουν εμπόδιο, με συμφέροντα, ψέματα και λαϊκισμούς. Παίρνουμε την παλέτα με τα χρώματα και τη ζωγραφίζουμε φωτεινή, ελπιδοφόρα κι όχι μουντή και γκρίζα, όπως μας την επέβαλλαν.
Θέλει κότσια αλλά είναι αναγκαίο.
Αλλιώς αράζουμε στα γκρίζα σπίτια μας – για όσο έχουμε ακόμη να τα πληρώσουμε- , ζούμε την πλάνη μας πως όλα είναι καλά, πληρώνουμε τους κεφαλικούς μας φόρους, μόνο και μόνο επειδή κάναμε το λάθος να υπάρξουμε σε τούτο το σύμπαν και χρεώνουμε όσο πάει τις κάρτες μας αγοράζοντας gadget και εισιτήρια αντί για γάλα και ψωμί.
Μα πάνω από όλα αγοράζουμε επέκταση χρόνου. Όχι ομιλίας, όπως προφανώς θα φαινόταν χρήσιμο. Αλλά μιζέριας και κρίσης.
Εγώ αυτό δεν το θέλω. Ούτε για μένα μα ούτε και για σας. Τι λέτε να το αλλάξουμε;

διαφορετικό