Όταν χάνεις ένα φίλο

Από την πρώτη μέρα που αποφασίσαμε με το τέως αγόρι μου και νυν άνδρα μου να ζήσουμε μαζί, με έβαλε να του υποσχεθώ ότι θα πάρουμε με την πρώτη ευκαιρία, ένα λαμπραντόρ.

Δεν είμαστε κολλημένοι με τις ράτσες, όμως αυτό το σκυλί ήταν πάντα το όνειρό του. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα και πολύ να πάρουμε σκύλο, αν και τα λατρεύω τα σκυλιά, γιατί ήξερα καλά πόσο μεγάλη ευθύνη είναι και φοβόμουν ότι θα έπεφτε όλη η φροντίδα του πάνω μου. Άλλωστε υπήρχε και η Λόρα, που αν και την είχαν κρατήσει οι γονείς μου, πέρναγε αρκετό χρόνο μαζί μου. Παρόλα αυτά, όταν μας πήρε ο κτηνίατρος να μας πει ότι χαρίζουν ένα λαμπραντοράκι δυο μηνών, δεν μπόρεσα να του το αρνηθώ και έτρεξα μαζί του να πάμε να το δούμε.

Φυσικά μόλις την αντικρίσαμε καταλάβαμε ότι ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά! Το πιο όμορφο κουτάβι που είχα δει… ένα θηλυκό κατεργάρικο μουσούδι, που για να μας πείσει να την πάρουμε, λες και το ήξερε, έβαλε το λουράκι της στο στόμα και με κουνιστή ουρά σαν κουρδιστό, άρχισε να τρέχει κατά πάνω μας. “Το έκαναν δώρο στον αδερφό μου” είπε ο τύπος που την είχε, “και εκείνος το έδεσε σε ένα βαρέλι και το παράτησε εκεί. Είναι κρίμα τέτοιο σκυλί… εγώ δεν μπορώ να το κρατήσω”.

Ότι και να μας πεις τώρα και συ…η μικρούλα ήταν ήδη στην αγκαλιά του άνδρα μου και απολάμβανε τα χάδια του. Χωρίς δεύτερη σκέψη, την αρπάξαμε και φύγαμε. Πήγαμε επιτόπου στον πρώτο κτηνίατρο που βρήκαμε ανοιχτό για αποπαρασίτωση, γιατί ήταν γεμάτη ψύλλους, και την πήγαμε σπίτι. Εκείνο το βράδυ, ένα νέο μέλος μπήκε στη μικρή μας οικογένεια και ήταν αξιολάτρευτο.

Η Μάγια 3 μηνών

Ο καιρός πέρναγε γρήγορα, και η Μάγια μεγαλώνοντας γινόταν ένα πανέμορφο και έξυπνο πλάσμα. Στην κοινή μας ζωή, μας μάθαινε και τη μαθαίναμε, προσπαθώντας να της διαμορφώσουμε έναν καλό χαρακτήρα, αλλά εκείνη ήταν από μόνη της ένα πολύ καλό σκυλί. Λέγαμε πως στο λεξικό δίπλα από τη λέξη “λαμπραντόρ” υπάρχει η φωτογραφία της. Ένα χαζοχαρούμενο μικρό παιδί… αυτό ήταν η Μάγια μας. Και ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι που την είχαμε. Κάναμε τα πάντα μαζί της, κοιμόμασταν και ξυπνάγαμε παρέα και στις δύσκολες στιγμές μας ήταν η παρηγοριά μας και η συντροφιά μας.

Όταν πια έφτασε ενός χρονών, αποφασίσαμε να της κάνουμε και το εμβόλιο για τη λεϊσμανίαση. Δυστυχώς τα γεγονότα μας πρόλαβαν και στον έλεγχο πριν την εμβολιάσουμε διαπιστώσαμε ότι το κοριτσάκι μας νοσούσε ήδη από αυτήν την καταραμένη αρρώστια.

Ξεκινήσαμε άμεσα θεραπεία με Zylapoor και βιταμίνες και ο κτηνίατρος μας είπε ότι οχτώ μήνες μετά θα κάναμε έναν επανέλεγχο για να δούμε την πορεία της. Και έτσι όταν ήρθε ο καιρός, επαναλάβαμε τις εξετάσεις της και με χαρά μας ανακοινώθηκε ότι ο τίτλος αντισωμάτων της ήταν πολύ χαμηλός. Η Μάγια τα είχε καταφέρει! Στη φάση αυτή ο γιατρός μας έκοψε τα χάπια και μας συνέστησε επανέλεγχο σε έξι μήνες. Και ‘κει είναι που χάσαμε το παιχνίδι. Μέχρι τα Χριστούγεννα είχαν αρχίσει και τα πρώτα συμπτώματα.

Η λεϊσμανίαση είχε προχωρήσει και της είχε πειράξει τα νεφρά. Όλοι μου είπαν ότι ήταν μεγάλο λάθος του γιατρού που της έκοψε το χάπι. Επί τρεις μήνες προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι γίνεται και ενώ αρχίσαμε πάλι τη θεραπεία η κατάστασή της χειροτέρευε. Δε θα μιλήσω για τη δύσκολη αυτή φάση που πέρασε, δε θα το κάνω τώρα σε αυτό το κείμενο, γιατί αυτή είναι η μικρή ιστορία της και η ίδια δε θα ήθελε ούτε εγώ να τα θυμάμαι ούτε και εσείς που την γνωρίζετε τώρα να τα μάθετε… το μόνο που θα πω είναι ότι μέχρι και το τελευταίο της βράδυ προσπαθούσε να μας κάνει να χαμογελάμε και να μας θυμίζει ότι θα είναι πάντα ένα χαζοχαρούμενο μικρό παιδί!

Προσπαθώ πολύ καιρό να γράψω για εκείνη όχι για να μην στεναχωρηθώ, αλλά από φόβο μήπως δεν μπορέσουν τα λόγια μου να φανούν αντάξια των συναισθημάτων μου. Μήπως δεν μπορέσω να περιγράψω αρκετά καλά, το πόσο δυνατά την αγάπησα και πόνεσα όταν την έχασα. Και ύστερα το ξανασκέφτηκα… φυσικά και δεν μπορώ να  εκφράσω με λόγια αυτά που νοιώθω. Δεν υπάρχουν λόγια!

Δεν υπάρχουν λέξεις! Δεν μπορώ να σας πω πόσο μου λείπει! Αλλά δε χρειάζεται να σας το πω, γιατί εσείς που με διαβάζετε και έχετε αισθανθεί το ίδιο για το δικό σας φίλο, ξέρετε ακριβώς πως αισθάνομαι, δε χρειάζεται να σας το περιγράψω! Και εσείς που με καταλαβαίνετε είστε ο λόγος που τελικά έγραψα για τη μικρή μου Μάγια. Εσείς ξέρετε και αυτό μου φτάνει…

Κάπου εδώ τελειώνει η ιστορία μας, κάποια άλλη στιγμή θα σας μιλήσω για τη λεϊσμανίαση. Ότι διάβασα και ότι έμαθα από την εμπειρία μου. Θα κλείσω κάνοντάς σας μόνο μια μικρή παράκληση… Κάποιοι από σας που πονέσατε πολύ από την απώλεια του σκύλου σας, είπατε “Τέλος τα σκυλιά για μένα. Δε θα το ξαναπεράσω αυτό”. Ή νοιώθετε τύψεις να βάλετε ένα άλλο σκυλί στο σπίτι σας και στην καρδιά σας.

Ένοιωσα το ίδιο και άργησα να το καταλάβω, αλλά μόνο όταν υιοθέτησα τη Νέλλη συνειδητοποίησα ότι τίποτα, μα τίποτα δε θα σβήσει από το μυαλό μου τη Μάγια. Ύστερα ένοιωσα τόσο καλά που βοήθησα μια αδέσποτη ψυχούλα, και σκεφτόμουν πως και η Μάγια αυτό θα ήθελε. Όλοι οι φιλόζωοι έχουμε πολύ αγάπη να δώσουμε στα ζώα, και αυτό μας το έργο πρέπει να το συνεχίσουμε. Γιατί δεν είμαστε πολλοί, και πρέπει να συνεχίσουμε να είμαστε εκεί, κοντά τους γιατί οι μικροί μας φίλοι μας χρειάζονται…

Πηγή: pinezes.com