Oι προφητείες του Σωκράτη για τον ερχομο του Ιησού Χριστού!

Οι συγκλονιστικές προρρήσεις του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου για τον Ιησού και ο προβληματισμός της ανθρωπότητας στο πέρασμα των αιώνων για τις μεγάλες αποκαλύψεις του Αθηναίου διδασκάλου απέναντι στον άλλο Διδάσκαλο, τον απεσταλμένο του Θεού, Ιησού Χριστό!…

Σωκράτης (αριστερά): «…τον λοιπόν βίον καθεύδοντες διατελοίτε αν ει μη τινα άλλον ο θεός υμίν επιπέμψειε κηδόμενος υμών»!.. Κι αυτός ο θεός δεν ήταν άλλος από τον Ιησού Χριστό (δεξιά), για τον οποίον ο Πλάτων προφήτεψε: «γυμνωτέος δη πάντων πλην δικαιοσύνης… μηδέ γαρ αδικών, δόξαν εχέτω την μεγίστην αδικίας, ίνα η βεβασανισμένος εις δικαιοσύνην… αλλ’ ίτω αμετάστατος μέχρι θανάτου, δοκών μεν είναι άδικος δια βίου, ων δε δίκαιος… Ούτω διακείμενος ο δίκαιος μαστιγώσεται, στρεβλώσεται, δεδήσεται, εκκαυθήσεται τωφθαλμώ, τελευτών πάντα κακά παθών ανασχινδυλευθήσεται». [Πλάτωνος, Πολιτεία Β΄, IV-V (361 C-361 D)]..

ΟΠΟΙΟΣ διαβάσει την ιστορική πραγματεία μας «Οι Προφητείες του Ελληνισμού» το πρώτο πράγμα που θα τον εντυπωσιάσει δεν είναι τόσο οι προφητείες της Σίβυλλας για τον ερχομό του Χριστού, αλλά οι προφητείες του Σωκράτους για την Έλευση του Θεανθρώπου πάνω στη γη!]

Κι όχι μόνον εκεί…

Μέσα στο βιβλίο μας «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός», έχουμε κάνει αναφορά στο θέμα αυτό. Πιο συγκεκριμένα λέμε τα εξής:

«Υπάρχει, όμως, και ο Σωκράτης, ο οποίος προέβαλε κατά θαυμαστόν τρόπον την θεανθρωπικήν προσδοκίαν, αφού η προσεχής κάθοδος του Θεού εις τους ανθρώπους είναι τόσον αναγκαία, ώστε να προσδοκάται μετ’ ανεπιφυλάκτου βεβαιότητος. Τοιουτοτρόπως εις την Απολογίαν του φέρεται ο Σωκράτης υπό του Πλάτωνος να λέγη προς τους δικαστές:

«…τον λοιπόν βίον καθεύδοντες διατελοίτε αν ει μη τινα άλλον ο θεός υμίν επιπέμψειε κηδόμενος υμών».

Σε άλλο σημείο δε του παραπάνω βιβλίου μας λέμε τα εξής:

«Καταπληκτική για το θέμα είναι και η μεταξύ Σωκράτους και Αλκιβιάδου στιχομυθία εις το έργο του Πλάτωνος: Αλκιβιάδης ΙΙ (ΧΙΙΙ, XIV 150 και εξ.) που αφορά το θέμα της προσευχής.

Εις την ως άνω συζήτησιν ο Σωκράτης συνάγει το συμπέρασμα ότι εις τον άνθρωπον δεν υπολείπεται τίποτε άλλο, παρά να περιμένη μέχρις ότου φθάσει ο καιρός να διδαχθή παρά τινος πως πρέπει να διάκειται προς θεούς και ανθρώπους:

«αναγκαίο ουν έστι περιμένειν, έως αν τις μάθη ως δει προς θεούς και προς ανθρώπους διακείσθαι» (1)

Εν πάση περιπτώσει, όταν ο Αλκιβιάδης – συμφωνούντος και του Σωκράτους – εζήτησε να αναβάλουν την προσφοράν θυσίας μέχρι του χρόνου αφίξεως του Αναμενόμενου διδασκάλου, συνειδητοποιεί ότι εκείνη η ημέρα δεν θα είναι μακρινή!… («τοις θεοίς δε και στεφάνους και τ’ άλλα πάντα τα νομιζόμενα τότε δώσομε, όταν εκείνη την ημέραν ελθούσαν ίδω ήξει δ’ ου δια μακρού τούτων θελόντων») (2).

Αλλά και μέσα στην Απολογία του Σωκράτους, που μας διασώζει ο Πλάτων, ο Σωκράτης προφητεύει την Έλευση ενός άλλου θεού, λέγοντας επί λέξει τα εξής:
«διατελοίτε αν, ει μή τινα άλλον ο θεός υμίν επιπέμψειεν κηδόμενος υμών» (3)

(Αναμείνατε μέχρι την ώρα που ο θεός θα σας στείλει κάποιον άλλον για να ενδιαφερθεί για σας»).

Εξυπακούεται ότι ο Σωκράτης προβλέπει την Έλευση του Θεανθρώπου στη γη, πράγμα το οποίο επιβεβαιώθηκε λίγους αιώνες αργότερα (4-6 π.Χ.)!

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι πολλές χριστιανικές εκκλησίες -και μάλιστα ορθόδοξες- έχουν απεικονίσει τον Σωκράτη ως πρόδρομο του Χριστιανισμού στις διάφορες τοιχογραφίες, όπως για παράδειγμα η Ιερά Μονή Φιλανθρωπηνών στα Ιωάννινα, ενώ πολλές φορές πανεπιστημιακοί διδάσκαλοι, όπως ο μεγάλος Έλλην θεολόγος Λεωνίδας Ι. Φιλιππίδης, μέσα στο περίφημο και ογκωδέστατο έργο του «Ιστορία της Εποχής της Καινής Διαθήκης εξ Απόψεως Παγκοσμίου και Πανθρησκειακής», που εκδόθηκε το 1958 στην Αθήνα, κάνει ειδική αναφορά όχι μόνον στην δίκη του Σωκράτους και την προφητεία αυτού περί Ιησού, αλλά και για την ίδια την Δίκη του Χριστού, αφιερώνοντας πάνω από 100 σελίδες βιβλίου!

ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΠΛΑΤΩΝ, Ο ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ;

Επειδή, ως γνωστόν, ο Πλάτων, που υπήρξε μαθητής του Σωκράτους, δεν μπορούσε παρά να είχε διδαχθεί πολλά και να επηρεάστηκε από τις διδασκαλίες του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου, δράττομαι της ευκαιρίας να καταχωρίσω στις σελίδες που ακολουθούν ένα άρθρο το οποίο είχα προδημοσιεύσει στην εφημερίδα «Άλφα Ένα» και, ασφαλώς, στον πρώτο τόμο του βιβλίου μας «Οι Προφητείες του Ελληνσιμού» με τον υπότιτλο: «Λάλον Ύδωρ».

Αξίζει, λοιπόν, τον κόπο να διαμνημονεύσουμε μερικά από τα επιχειρήματα που είχαμε χρησιμοποιήσει στο ως άνω άρθρο, που έφερε τον τίλον: «Πλάτων: Ο Προφήτης του Χριστού!…» και είμεθα βέβαιοι ότι ο αναγνώστης θα δικαιώσει τον γράφοντα.

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΠΛΑΤΩΝ

Ο Πλάτων, σύμφωνα με τους ιστορικούς, γεννήθηκε το 427 π.Χ. στην Αθήνα ή, σύμφωνα με κάποια πληροφορία, στην Αίγινα. Ο πατέρας του Αρίστωνας καταγόταν από άσημη γενιά της Αιγηίδας φυλής. Αντίθετα η μητέρα του Περικτιόνη ανήκε σε μια από τις επιφανέστερες οικογένειες της Αθήνας” ήταν αδελφή του Χαρμίδη, ενός από τους δέκα άρχοντες που τοποθέτησαν οι Τριάκοντα στον Πειραιά, και εξαδέλφη του Κριτία, του πιο γνωστού από τους Τριάκοντα. Σύμφωνα μάλιστα με πληροφορίες που μας δίνει ο ίδιος ο Πλάτωνας, η μητέρα του καταγόταν από τον Σόλωνα.

Να μη λησμονήσουμε να πούμε, ότι στα έργα του δεν αναφέρεται ποτέ στην πατρική του γενιά, πιθανώς γιατί κανένα μέλος της δεν έπαιξε σημαντικό ρόλο στο Αθηναϊκό κράτος. Για το γένος της μητέρας του όμως πολύ συχνά επαίρεται αναφέροντας τους εξέχοντες συγγενείς της. Επίσης στην «Πολιτεία» παρουσιάζει τα αδέλφια του, Αδείμαντο και Γλαύκωνα, ως συνομιλητές του Σωκράτη θέλοντας να εξάρει την φιλομάθεια, την ανδρεία και τις ηθικές αρχές τους.

Λένε ότι στην εξαιρετική προσωπικότητα του Πλάτωνα οφείλονται διάφοροι μύθοι και αναφορές μεταγενέστερων συγγραφέων, όπως του Πλούταρχου, που αποδίδουν την καταγωγή του στον θεό Απόλλωνα. Για την παιδική και εφηβική ζωή του φιλόσοφου καθώς και για την ανατροφή και την μόρφωση του μας παραδόθηκαν ελάχιστες πληροφορίες. Ως δάσκαλοι του φέρονται: ο Γραμματικός Διονύσιος, δάσκαλος των γραμμάτων και της ποίησης” ο Πλούταρχος έλεγε πως τον Πλάτωνα δίδαξε μουσική ο Δράκοντας και γυμναστική ο Αρίστωνας ο Αργείος, ο οποίος μάλιστα του έδωσε το προσωνύμιο Πλάτων, επειδή είχε πλατύ στέρνο και μέτωπο (αρχικά λένε ότι ονομαζόταν Αριστοκλής από τον ομώνυμο παππού του)’ τέλος ο Αριστοτέλης αναφέρει ότι, πριν μαθητεύσει δίπλα στον Σωκράτη, μυήθηκε από τον Κρατύλο στη φιλοσοφία του Ηράκλειτου.

Κατά τη νεανική του ηλικία ασχολήθηκε αρχικά με την επική ποίηση (έγραψε μάλιστα κάποια επικά ποιήματα) και στη συνέχεια με τη δραματική συνθέτοντας μία τετραλογία. Όταν όμως άκουσε την διδασκαλία του Σωκράτη, γύρω στα 407 π.Χ., αφοσιώθηκε στη φιλοσοφία.

Μετά τον θάνατο του Σωκράτη πήγε στα Μέγαρα στον Ευκλείδη, ιδρυτή της Μεγαρικής σχολής. Από εκεί ταξίδεψε στην Αίγυπτο, την Κυρήνη, την Μ. Ασία και κατέληξε στην Μεγάλη Ελλάδα και τη Σικελία. Στις Συρακούσες γνώρισε τον τύραννο τους Διονύσιο τον Πρεσβύτερο και έγινε στενός φίλος του γαμπρού του, Δίωνα.

Είναι πλέον γνωστό, ότι στη συνέχεια ίδρυσε την περίφημη φιλοσοφική του σχολή την Ακαδημία ή Ακαδήμεια, που ονομάστηκε έτσι γιατί χτίστηκε σε περιοχή αφιερωμένη στον ήρωα Ακάδημο. Εκεί δίδαξε συνεχώς 42 χρόνια αποτραβηγμένος από τα δημόσια πράγματα. Έφυγε δυο φορές από την Αθήνα και πήγε στη Σικελία στον τύραννο Διονύσιο τον Νεότερο, την πρώτη φορά για να τον πείσει να ενστερνιστεί το ιδεώδες της πολιτικής του θεωρίας και τη δεύτερη για να τον συμφιλιώσει με τον Δίωνα.

Πέθανε στην Αθήνα το 347 π.Χ. και ενταφιάστηκε στον Κεραμεικό, κοντά στην Ακαδημία, ενώ ο τάφος του σωζόταν μέχρι την εποχή του Παυσανία, που ως γνωστόν έζησε μετά Χριστόν!..

Η ΠΡΟΦΗΙΚΗ ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ

Όποιος διαβάσει το βιβλίο μας «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός», που ορισμένοι δεν το δείχνουν πλέον στην τηλεόραση, θα δούμε κάτι που είμαι βέβαιος ότι θα εντυπωσιάση τον κόσμο, αφού μέσα σ’ αυτό θα διαβάσουμε ορισμένα σχόλια του μεγάλου και αειμνήστου πανεπιστημιακού διδασκάλου Λεωνίδα Ι, Φιλιππίδη, Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος, θέλοντας ν’ αποδείξη την προφητικήν δύναμιν του Πλάτωνος θα μας θυμίση ένα χωρίον του που (εκ των πραγμάτων) ομιλεί για την Σταύρωσιν του Χριστού:

«γυμνωτέος δη πάντων πλην δικαιοσύνης… μηδέ γαρ αδικών, δόξαν εχέτω την μεγίστην αδικίας, ίνα η βεβασανισμένος εις δικαιοσύνην… αλλ’ ίτω αμετάστατος μέχρι θανάτου, δοκών μεν είναι άδικος δια βίου, ων δε δίκαιος… Ούτω διακείμενος ο δίκαιος μαστιγώσεται, στρεβλώσεται, δεδήσεται, εκκαυθήσεται τωφθαλμώ, τελευτών πάντα κακά παθών ανασχινδυλευθήσεται». [Πλάτωνος, Πολιτεία Β΄, IV-V (361 C-361 D)].

Θέλετε τώρα το σχόλια-ερμηνεία του ως άνω Καθηγητού; Διαβάστε:

«Καίτοι ο προσδοκώμενος θεόπεμπτος ούτος, όστις θα εγκαινίση εις τον κόσμον περίοδον αφυπνίσεως και εγρηγόρσεως, θα είναι δικαιότατος και άχρι θανάτου αμετάστατος εν τη δικαιοσύνη, όμως θα θεωρηθή υπό των ανθρώπων άδικος και θα υποστή ταπεινώσεις, εξευτελισμούς και μαρτυρικόν θάνατον δι’ ανασκαλοπισμού, ήτοι δια καθηλώσεως επί σκόλοπος, επί υψηλού ξύλου»!..

Τι άλλο πρέπει να διαβάσουμε, λοιπόν, για να πεισθούμε περί της προφητικής δυναμικής ή διορατικότητος των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων;

Τι άλλο;

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Πλάτωνος, Αλκιβιάδης 2, 150d 1.
2. Πλάτωνος, Αλκιβιάδης 2, 150d 7.
3. Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους 31a 6

Πηγή