Ο Παράδεισος είναι υπόθεση καθαρά προσωπική.

Της Στεύης Τσούτση.

Ο Παράδεισος, ήταν πάντα μια έννοια καθαρά υποκειμενική. Μόνοι μας παίρνουμε την παλέτα με τα χρώματα και χρωματίζουμε τον λευκό του καμβά, όπως ποθεί η καρδιά μας. Στα χρώματα που εκείνη τον ονειρεύτηκε και διεκδίκησε.
Στο γύρισμα του τροχού της ζωής, όμως, τίποτα δε μένει ίδιο.
Κι αυτός ο Παράδεισος που λατρέψαμε, μπορεί να χαθεί.
Μια στροφή αρκεί να τον κάνει θύμηση. Παρελθόν.
Κι όμως. Ακόμη κι αν κάποτε χάσουμε αυτό που με κόπο αποκτήσαμε, μένει η ελπίδα. Εκείνη που ατσαλώνει τη θέληση να διεκδικήσουμε όσα χάθηκαν. Να τα κερδίσουμε ξανά, έστω και παραλλαγμένα.
Γιατί  ο Παράδεισος ήταν πάντα μια έννοια καθαρά δυναμική. Μεταλλασσόμενη.
Αλλάζει μαζί μας, παλλόμενος στους εκάστοτε χτύπους της καρδιάς μας.

«Πέρασαν ώρες, πέρασαν μέρες, πέρασαν εβδομάδες, πέρασαν μήνες από τότε που ο Σαμπάοθ οργίστηκε και έδιωξε μέσα από τον παράδεισο το ζευγάρι των πρωτόπλαστων ανθρώπων.
Νέους κόσμους έφτιαξε, παλιούς κόσμους χαλούσε, να χορτάσει τη χαρά της δημιουργίας ο ωκεάνιος νους του και η φλογερή του καρδιά.
Ήθελε να τους ξεχάσει τους δυο καταραμένους, έκανε κιόλας πως δεν τους συλλογιόταν πια, πως δεν τον έμελλε το πού βρίσκονται και πώς τα περνούν.
Όμως ο νους του, ολοένα και πετούσε κατά κείνους.
Πατέρας!

Ο Σαμπάοθ είπε επίσημα :

– Ευλογημένη να είναι ετούτη η μέρα της συγχώρεσης, η μέρα του γυρισμού, να λογαριαστεί σαν ακόμη μια μέρα από τις 7 της δημιουργίας, γιατί σήμερα δημιούργησα την συγχώρεση.
Σηκώνω την αμαρτία από πάνω σας, θα σας κάνω πάλι αγνούς κι ανήξερους σαν τα πουλιά, θα σας κάνω άγιους σαν τους αγγέλους, αθώους όπως ήσασταν πριν δαγκώσετε το μήλο της αμαρτίας και δείτε την γύμνια σας.
– Όχι αυτό, έλεος πατέρα, βόγκησαν οι δυο άνθρωποι.
Αν αληθινά απόμεινε μέσα στην καρδιά σου λίγο έλεος για μας, άφησε μας να φύγουμε πίσω Πανάγαθε. Άφησέ μας στο αμάρτημα που έγινε ο πλούτος της ζωής μας.
Άφησέ μας στην νόηση του καλού και του κακού που έγινε η πικρή σοφία μας.
Άφησέ μας στην γύμνια μας που έλυσε την μοναξιά του κορμιού μας.
Συμπάθησε μας Κύριε που κάναμε έναν νέο παράδεισο την κατάρα σου. Βρήκαμε την νέα μας Εδέμ στον έρωτα και τη δημιουργική δουλειά. Μέσα στα δολερά λόγια του φιδιού ήταν μια νέα αλήθεια.
– Κι ο θάνατος τρελά παιδιά; Τον λησμονήσατε τον θάνατο που σέρνεται σαν φίδι πίσω από τα βήματά σας από τότε που χάσατε τον παράδεισο.
– Με τον έρωτα τον νικήσαμε και το θάνατο Κύριε.
Κι η Εύα σήκωσε στα δυο της χέρια το δέμα που σφιχτά κρατούσε πάνω της τόση ώρα. Πάνω στο στήθος της. Μέσα στην αρκουδοπροβιά σάλεψε το μικρό τριανταφυλλί σωματάκι ενός παιδιού.
– Μέσα από το πρόσωπό του χαμογελούσαν όλοι οι άγγελοι του χαμένου παραδείσου
Ευλόγησέ το πατέρα.

Ήταν το πρώτο παιδί της γης…»
Στρατής Μυριβήλης

Υπάρχουν κάποια λάθη που πρέπει να γίνονται.
Αν δεν χάναμε τον παράδεισο θα χάναμε την ελπίδα να τον ξανακερδίσουμε.
Κι ακόμα κι αν κάποιο λάθος δεν το ξεχάσεις ποτέ και δεν το αφήσεις ποτέ να σε ξεπεράσει.
Υπάρχει πάντα η ελπίδα πως με το χρόνο, θα το καταλάβεις, και θα το συγχωρήσεις…

διαφορετικό