Ο γιος της γεννήθηκε με βλάβη στον εγκέφαλο και οι γιατροί επέμεναν να μην τον αφήσουν να ζήσει. Εκείνη ακολούθησε το μητρικό της ένστικτο και συνέβη το θαύμα.

Η Trisha Bell, μητέρα δύο παιδιών είχε να πάρει την πιο δύσκολη απόφαση μόλις γέννησε τον γιο της Ezrah. Όταν γεννήθηκε ο Ezrah, δεν είχε σφυγμό και ο εγκέφαλός του δεν έπαιρνε οξυγόνο.

Έντεκα λεπτά μετά την ανάνηψη που κατάφεραν οι γιατροί, το παιδί διαγνώστηκε με μόνιμη εγκεφαλική βλάβη και οι γιατροί πρότειναν στη μητέρα να το αποσυνδέσει από τα μηχανήματα.

Εκείνη σαν τελευταία λύση επέμεινε να θηλάσει το παιδί της και ως εκ θαύματος…14 μήνες μετά το παιδί είναι καλά και αναρρώνει!

 

I always thought the hardest part about Ezrah’s birthday would be that he was turning 1, that he was now a toddler, a whole year older… But man was I wrong.. My PTSD has been by far the worst part. The memories. The emotions. The drive to the hospital. The c section. The pain. Hearing the words “he’s not breathing, over and over in my head.” The “he’s not gonna make it.” The fear. The unknown.. I don’t know how I got through the past year, the way that I have because yesterday I spent more hours crying, than celebrating. All Honesty, I think I cried more yesterday, than I ever have.. It’s like my body is finally giving myself the time to really FEEL the emotions, I should have been feeling since day one of Ezrah’s journey.. I felt so incredibly guilty for feeling this way on the one day, I know I should be feeling the exact opposite.. but I’ve realized these feelings are out of my control… This week is a tough one for me and I know I just need to get past Friday (the day we found out about his brain injury) and then I can only pray that after that I’ll finally be past these emotions because they are draining me to the core.. The waiting game with Ezrah still isn’t over because now we have a whole different list of things to watch for and to wait out, but now I feel like I know I can cope the healthy way. I know I no longer have to fear of losing Ezrah. I know he is mobile. I know he is healthy. I know he is happy. My sweet boy is so special to me. I would go through everything a million times over for him. He is everything and more, I ever wished he would be.

Μια φωτογραφία που δημοσίευσε ο χρήστης Trisha Bell (@trisha.bell) στις Οκτ 25, 2016, 7:40μμ PDT

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

I wrote this post on Ezrah’s birthday, but struggled with deciding if I wanted or should, share these very personal details of that very first day.. but tonight something led me back to this post and for some reason, I feel the need to share it.. “One whole year later. That’s 365 days. 8,765 hours. 525,949 minutes. What’s crazy to me, is that it still feels just like yesterday.. Last month I got copies of Ezrah’s hospital papers that explain that first month of his life in complete detail. I want to share with you the very first hour of his life. Ezrah was born, October 24th at 2:05pm. At 30 seconds of life, it was confirmed by 3 nurses that Ezrah had no respiratory effort and no heart rate. He was gray and pale and was immediately put on a ventilator. At 50 seconds of life compressions were started and “code blue” was called. At 2:09 his heart rate was at 0. Chest compressions were continued. At 2:11 he finally had a heart rate of 40 and thready. By 2:14 he was given 2 rounds of epi. At 2:15 his heart rate was noted to be 147 but He continued to have no movement. At 2:29 he made his very first cry. At 2:39 he was given 2 blood transfusions. At 3:02 life flight arrived to prep him for the move… I still don’t have the notes from life flight, but this gives you a glimpse of what Ezrah went through. For 7 minutes (that we know of) my baby had no heartbeat, but even then he didn’t have a strong enough heartbeat until 11 minutes of life.. 11 minutes. That’s a really long time. That’s a mile run. That’s a load of laundry to fold. That’s the length of a long shower.. He fought so hard. He succeeded. He’s proof that miracles happen. I remind myself often, How lucky are we to be able to witness something so incredibly amazing. Although I don’t understand why we were given these challenges, I know without a doubt that our Ezrah has a gigantic purpose on earth. This boy has only begun moving mountains.”

Μια φωτογραφία που δημοσίευσε ο χρήστης Trisha Bell (@trisha.bell) στις Νοέ 13, 2016, 9:07μμ PST

Thank you all so much for the sweet birthday wishes to our Ezrah. I read every comment I could to him and he had nothing but smiles and giggles. We are so thankful for all the love and support from you all. It hasn’t been the easiest week for me, but reading your comments have truly helped so much! Tomorrow we are celebrating Ezrah’s birthday, I know so many of you have messaged me wishing you could be at his party but since you all can’t, we decided we are going to try and go “Live” on facebook for as much as we can during his party. If you’re interested in tuning in, feel free to add me on facebook “Trisha Long Bell”. We love you all ❤️

Μια φωτογραφία που δημοσίευσε ο χρήστης Trisha Bell (@trisha.bell) στις Οκτ 27, 2016, 6:39μμ PDT

For those of you asking about Ezrah who are new to our page, he honestly couldn’t be doing any better given his circumstances. He just graduated from Occupational therapy and is now seeing a developmental specialist monthly.. He is still pretty wobbly but he’s WALKING completely by himself! He can go at least 10-15 steps before falling over. Mentally he seems to be very aware about everything. He’s a little behind on a few things, by nothing like I was told he would be.. technically, by looking at his brain scans, he is not the same baby (which is a HUGE blessing). We’ve said this from the very beginning, whatever comes our way good or bad, we are beyond thankful we have him in our arms.. He is the happiest baby I know and he is so very loved. Jason and I couldn’t be more proud of him! If you’d like to read his birth story, go to the link in my Bio.

Μια φωτογραφία που δημοσίευσε ο χρήστης Trisha Bell (@trisha.bell) στις Ιαν 9, 2017, 6:41μμ PST

Αυτό ήταν το συγκινητικό μήνυμα της μητέρας στο facebook…

“Το μωρό μου γεννήθηκε νεκρό. Δεν είχε παλμό. Ο εγκέφαλός του δεν οξυγονωνόταν. Τον επανέφεραν στη ζωή μετά από 11 λεπτά που φαίνονταν αιώνας. Διαγνώστηκε με σοβαρή εγκεφαλική βλάβη. Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες όταν μου είπαν ότι δεν θα υπήρχε καμία ποιότητα ζωής για το μωρό μου και μου είπαν απλά να τον αποσυνδέσω από τα μηχανήματα. Με θυμάμαι να κάθομαι στο νοσοκομείο, να προσεύχομαι, να ελπίζω, να κλαίω. Με θυμάμαι να θέλω να τον κάνω καλά. Με θυμάμαι να νιώθω τόσο άχρηστη που το σώμα μου είχε απογοητεύσει το παιδί μου. Ένιωθα να καταρρέω. Καθώς καθόμουν δίπλα του στο κρεβάτι, προσπαθώντας να σκεφτώ τί θα μπορούσα να κάνω για να τον βοηθήσω, κατάλαβα τελικά ότι υπήρχε κάτι που θα μπορούσα να κάνω. Σαν μητέρα του, ήξερα ότι υπήρχε το πιο σημαντικό πράγμα που μόνο εγώ θα μπορούσα να του προσφέρω και κανένας άλλος. Το γάλα μου!
Δεν είχα θηλάσει τον μεγαλύτερο γιο μου, τον Urijah, για περισσότερο από 3 μήνες. Έτσι, με τον Ezrah ήξερα ότι αυτό ήταν που έπρεπε να κάνω, όσο δύσκολο κι αν ήταν. Πάλευε για τη ζωή του κι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος που θα μπορούσα να του δώσω ό,τι είχα και δεν είχα!!! Δεν ήξερα αν το γάλα μου θα μπορούσε να βοηθήσει στο πρόβλημά του, αλλά ένιωθα τόση πίστη μέσα μου ότι θα μπορούσε. Δεν είχα ιδέα πόσο γρήγορα θα γινόμουν μάρτυρας της δύναμης που έχει το γάλα μιας μητέρας. Είναι απλά, αγνή ΜΑΓΕΙΑ. Και τώρα 14 μήνες αργότερα, ξέρω ότι το γάλα μου έχει παίξει τεράστιο ρόλο στην εγκεφαλική βλάβη του παιδιού μου. Το ξέρω. Το σώμα μιας γυναίκας είναι τόσο απίστευτο! Ο τρόπος που είμαστε τόσο συνδεδεμένες με τα παιδιά μας. Ο τρόπος με τον οποίο το σώμα μας ξέρει τί να κάνει μετά τη γέννα. Ο τρόπος που θεραπευόμαστε…και έπειτα, διαλέγουμε να το κάνουμε ξανά και ξανά. Είναι απίστευτα όμορφο!
Αυτή η εικόνα δείχνει πώς το γάλα μου γιάτρεψε τον μικρό εγκέφαλό του. Μια εικόνα που θα είναι πάντα τόσο κοντά στην καρδιά μου.”

διαφορετικό