Ο γάιδαρος που νόμιζες πως «έδεσες», ίσως να μην μπορεί να φύγει. Μπορεί όμως να ψοφήσει!

Αυτή την υπέροχη ατάκα έγραψε σε στάτους της στο facebook η φίλη μου η Μήδεια και μου’ φυγε ο καφές από τη μύτη! Κι αφού μάζεψα τον καφέ από ποντίκια πληκτρολόγια, κινητά, σταθερά και διάφορα άλλα γκατζετάκια διάσπαρτα στο γραφείο, σκέφτηκα που ήμουν πέρσι και που φέτος. Πόσο δεδομένα θεωρούμε κάποια πράγματα που μπορεί να μην υπάρχουν στη ζωή μας, όχι απλά την άλλη μέρα, αλλά το άλλο δευτερόλεπτο. Ένα κουμπί υπόθεση είναι όλα. Μπλόκ το λένε. Λαϊκιστί, βίδα!

Το περσινό Πάσχα ήταν το χειρότερο της ζωής μου για πολλούς και διάφορους λόγους. Πέρασα μια Ανάσταση χειρότερη κι από Μ. Παρασκευή, να στεκόμαστε στο προαύλιο της εκκλησίας τσακωμένοι, ο ένας στη μια πλευρά και ο άλλος στην άλλη, με το παιδί στη μέση. Με το «Χριστός Ανέστη» παρακαλούσα μέσα μου να γυρίσουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα για να πάνε για ύπνο κι εγώ να κάτσω στον υπολογιστή να εργαστώ. Δεν είχα δουλειά, αλλά κάτι θα έβρισκα. Κάτι έπρεπε να βρίσκω πάντα, για να μην υπάρχω μέσα στο σπίτι. Την επομένη ήρθαν κάποιοι συγγενείς του, που κατάλαβαν αμέσως τη τεταμένη ατμόσφαιρα, χωρίς να έχει γίνει κάτι μπροστά τους. Μέχρι που βγήκαμε στη βεράντα με μια ξαδέρφη του, που όταν με ρώτησε πώς τα πάμε, της απάντησα «Σκ@τά». Εκείνος που έτυχε να περνάει απ’ το σημείο, το άκουσε και μ’ έβρισε μπροστά της, επιβεβαιώνοντας έστω κι έτσι την απάντησή μου.

Το καλοκαίρι που ακολούθησε, αποφάσισα να δω σύμβουλο γάμου. Και λέω «να δω», γιατί αυτός, όσο κι αν τον παρακάλεσα δεν ήθελε να έρθει. Πήγα λοιπόν μόνη μου με τη προοπτική να σώσω τον γάμο μου αλλά από τη πρώτη συνεδρία κατάλαβα πως τελικά δεν είχα πάει για να τον σώσω, αλλά για να τον τελειώσω. Προσπαθούσα να βρω τρόπο, βοήθεια και προπάντων δύναμη να του πω ένα μεγαλοπρεπές «άντε και γ@μήσου» και να τον ξεριζώσω απ’ τη ζωή μου. Τα κατάφερα με πολύ κόπο και χωρίς σύμβουλο, μερικούς μήνες μετά. Μοναδικός μου σύμβουλος, οι βρισιές κι οι προσβολές του, που-ενώ ήξερε ότι είχαμε πρόβλημα- συνεχίζονταν ακάθεκτες. Ήταν προφανές ότι «αυτοκτονούσε» και δεν το ήξερε. Ή το ήξερε κι έλεγε από μέσα του το κλασσικό «Έλα μωρέ θα θυμώσει, θα βριστούμε, θα είμαστε έτσι κανα μήνα και μετά όλα μέλι γάλα». Μουχαχα!

Αυτά θυμάμαι όταν βλέπω «ευτυχισμένα» ζευγάρια, σε «ευτυχισμένες» στιγμές, «ευτυχισμένες» πόζες και προπάντων «ευτυχισμένα» στάτους που λένε ότι τρώνε-κατουράνε-πάνε για μπάνιο μαζί, χρησιμοποιώντας μάλιστα κοινό προφίλ ως «πειστήριο» της χαράς τους. Και για να μην παρεξηγηθώ, φυσικά και υπάρχουν πραγματικά ευτυχισμένα ζευγάρια. Μόνο που αυτά συνήθως είναι πολύ απασχολημένα με την ευτυχία τους, για να ασχολούνται με το facebook και κυρίως, δεν νιώθουν συνέχεια την ανάγκη να το φωνάξουν ή να το μοιραστούν.

Όταν φωνάζεις κάτι συνεχώς, μάλλον το κάνεις για να το πιστέψεις πρώτα ο ίδιος!  Κι όταν φωνάζεις για να το πιστέψεις πρώτα ο ίδιος, είναι λογικό να σου’ρχεται κεραμίδα τη μέρα που ο άλλος μαζεύει τα μπογαλάκια του και σε χαιρετά. Γιατί τόσο καιρό, αντί να δεις τη πραγματικότητα και να προσπαθήσεις να την αλλάξεις, διάλεξες να βγάλεις τον τελάλη. Και τον έβγαλες τόσο δυνατά, που όταν ο άλλος έφυγε, εσύ δεν είχες πια φωνή να του φωνάξεις να γυρίσει. Είχες ήδη κουραστεί να «προσπαθείς»!

Τίποτα σ’ αυτή τη ζωή δεν είναι δεδομένο. Κι όπου ακούτε φράσεις τύπου «Χωρίσαμε ξαφνικά» ή «Έφυγε ξαφνικά από το σπίτι» να ξέρετε πως κατά 99% δεν είναι αλήθεια. Όχι γιατί δεν είναι ειλικρινής μαζί σας, αυτός που σας τη λέει, αλλά γιατί αυτή την αλήθεια αρνήθηκε καιρό να δει ο ίδιος κι έτσι το «ξαφνικά» μοιάζει η πιο λογική εξήγηση για εκείνον. Τίποτα δεν γίνεται ξαφνικά. Όλα θέλουν το χρόνο τους και όλα υποβόσκουν.

Γι’ αυτό να ζείτε τη κάθε στιγμή σαν να΄ναι η τελευταία.

Να αγαπάτε τους ανθρώπους σας, σαν να είναι έτοιμοι να φύγουν.

Να τους φροντίζετε και να τους κανακεύετε, σαν μόλις να τους έχετε γνωρίσει.

Αλλιώς θα φύγουν «ξαφνικά» και τότε δεν θα φταίει ο γάιδαρος που «δέσατε».

Θα φταίει που δεν υπολογίσατε ότι ο δεμένος γάιδαρος ίσως να μην μπορεί να φύγει.

Μπορεί όμως να ψοφήσει!

Πηγή