Βγαίνω με έναν άντρα εδώ και πάνω από ένα χρόνο. Όταν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά, μου είπε, ότι δεν πολυέβγαινε έξω, ότι δεν του πολυάρεσε ο κόσμος, η βαβούρα, η τσιγαρίλα και γενικά όλη αυτή η φασαρία. Σκέφτηκα, ότι καλύτερος δεν θα μπορούσε να μου τύχει (πού να ‘ξερα;) μιας και εγώ δεν είμαι και το πρώτο party animal και προτιμώ άλλες δραστηριότητες, όπως το σινεμά, φαγητό έξω, ψώνια, ήρεμες εκδρομούλες κλπ. Αυτό, που δεν συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή είναι, ότι αυτός ο άνδρας (είναι 28, εγώ 27), όταν είπε, ότι δεν πολυβγαίνει, εννοούσε, ότι δεν βγαίνει καθόλου! Γενικά δεν κάνει τίποτα.
Τον πρώτο καιρό, που βγαίναμε, πηγαίναμε κανένα σινεμαδάκι, για φαγητό, όχι τίποτα ιδιαίτερο, μέχρι εκεί. Τον έκοψα λίγο τσιγκουνάκο με τα χρήματα. Δεν ήξερα, αν ήταν όντως τσιγκούνης ή απλά κάπως οικονόμος, αλλά σεβάστηκα τα θέλω του και δεν τον επιβάρυνα. Φρόντιζα να κάνουμε δραστηριότητες, που δεν θα του κόστιζαν μία.
Μετά τις διακοπές του καλοκαιριού απομακρύνθηκε και δεν ήθελε να κάνουμε τίποτα μαζί. Την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου μου είπε, ότι θα με πήγαινε για δείπνο σε ένα μέρος, που του είχε συστήσει ένας συνάδελφός του. Χαρά εγώ. Δεν είχα φάει ποτέ εκεί πριν και πίστευα, ότι θα ήταν τέλεια. Του ζήτησα να μου πει τη διεύθυνση, για να το βρω στο GPS και δεν μου την είπε. Λοιπόν, για να μακρηγορώ, το μέρος δεν το βρήκαμε ποτέ (ο Θεός και η ψυχή του, αν όντως υπήρχε). Σκέφτηκα να τηλεφωνήσω σε ένα φίλο μου, που ήξερε καλά την περιοχή να μου συστήσει κανένα άλλο καλό μέρος για φαγητό. Μόλις του το είπα, πάνιασε. Ούτε να του σκότωνα τη μάνα. «Όχι», μου λέει, «Μη τον πάρεις. Πάμε κάπου αλλού». Μπα, σκέφτηκα. Κανένας φούρνος θα γκρεμίστηκε. Σκέφτηκα να τον πάω για αστακομακαρονάδες, να πληρώσει τα μαλλιοκέφαλά του να γελάω μια βδομάδα, αλλά άστον, λέω από μέσα μου, είναι και πάνω στο άνθος του, μην πάθει τίποτα χρονιάρα μέρα. Τελικά αυτό το «κάπου αλλού» ήταν στα Goody’s για μπέργκερ. Τί ρομαντικό!
Όταν φτάσαμε εκεί, άρχισε τα παλαβά του, ότι καταλήξαμε εκεί εξαιτίας μου και κάτι τέτοια και ότι έπρεπε να κάτσει σπίτι του να δει τηλεόραση. Η καρμιριά σε όλο της το μεγαλείο. Του είπα να σηκωθούμε να φύγουμε. Δεν φτάνει, που θα την έβγαζε τζαμπέ, μιλάει κιόλας. Τελικά μείναμε, φάγαμε και την κάναμε ταράτσα με μόλις 13 ευρώ. Ήταν αποφασισμένος να με κεράσει εκείνο το βράδυ και το έκανε…μη χ@σω (μωρέ αυτές οι αστακομακαρονάδες εδώ μου κάτσανε. Άλλη φορά θα στον φτιάξω καλά).
Μετά από εκείνη τη μέρα, ξέρεις, πότε ξαναβγήκαμε; Τον Ιούλιο και μετά το Σεπτέμβρη.
Πείστηκε να βγούμε μόλις του είπα, ότι θα πληρώσω εγώ. Σαν Θεό του με έβλεπε. Και να πω, ότι ζητούσα τίποτα εξωπραγματικό, ξέφρενες βραδιές γεμάτες αλκοόλ, λούσα, εστιατόρια ακριβά και τέτοια, πάει στα κομμάτια. Του πρότεινα να πάμε για πικνίκ, σε δωρεάν συναυλίες ή οτιδήποτε άλλο, για να αλλάξουμε λίγο παραστάσεις και πάντα αρνιόταν και μου έλεγε να βγω με τις φίλες μου. Μια μέρα μου είπε ότι αν ήθελα να βγω με κάποιον, μπορούσα να πάρω τηλέφωνο έναν πρώην μου. Ντιπ για ντιπ.
Είναι τόσο παράξενος ώρες ώρες. Δεν είναι μόνο η γυφτιά, που τον χαρακτηρίζει, αλλά και πολλά άλλα. Τις προάλλες και αφού τον έκανα χρυσό να βγούμε για ένα καφεδάκι, με πήρε τηλέφωνο τελευταία στιγμή να μου πει, αν γίνεται να μη βγούμε, για να πάει σε ένα φίλο του να δει αγώνα. Στην πορεία ανακάλυψα, ότι ο φίλος του ο Μάκης λεγόταν τελικά….Φρόσω. Είναι η πρώην του, που έκανε πάρτι με το νέο της γκόμενο και φυσικά, αφού θα ήταν και ο γκόμενος στην παρέα, δεν υπήρχε λόγος να ανησυχώ! Δεν μπορούσα να καταλάβω. Γιατί να μου πει ψέματα και να μη με πάρει μαζί του; Το τελευταίο χτύπημα ήρθε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, που προτίμησε να πάει σε ένα στριπτιτζάδικο, αντί να με καλέσει σπίτι του, που είχαμε να βρεθούμε κάτι χρόνια. Κατόπιν πιέσεως, τελικά μου αποκάλυψε, ότι χρειαζόταν λίγο χρόνο μόνος, αλλά δεν μου το έλεγε, για να μη με αναστατώσει. Να μη με αναστατώσει; Το έκανε, όταν δήλωσε, ότι προτιμάει να ξοδέψει τα πολύτιμα λεφτουδάκια του στις ξεβράκωτες, αντί να με δει (που του ήταν και ανέξοδο). Είμαι σημαντική μόνο, όταν τον βγάζω έξω και πληρώνω μάλλον. Και τί ζήτησα; Μόνο λίγο απ’ το χρόνο του, όχι τα χρήματά του.
Έχω φτάσει στο αμήν πια. Θυμάμαι τη θεία μου, που κάποτε, που επισκέφτηκε έναν ψυχολόγο, το πρώτο πράγμα, που τη ρώτησε ήταν, αν ο άντρας της είναι τσιγκούνης. Τότε μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, αλλά τώρα πια βλέπω από κοντά, πόσο μεγάλα προβλήματα μπορεί να προκαλέσει σε ένα ζευγάρι. Και να ήταν μόνο η απίστευτη γυφτιά του; (Είχε φτάσει σε σημείο να φοράει τρύπια ρούχα, μη σου πω και σώβρακα. Εκεί καταντήσαμε!). Αρχίσαμε και τα ψεματάκια και τα τσιλιμπουρδίσματα και τα στριπτιζάδικα. Και είχε το θράσος κιόλας να μου το πει κατάμουτρα. Οι φίλοι μου απορούν, τί κάνω ακόμα μαζί του. Συμφωνώ, ότι είναι εγωιστής, αλλά έχει και τα καλά του. Είναι λάθος, που ελπίζω, ότι μπορεί να αλλάξει;
Μάνια
