Ο έρωτας που ήρθε από μακριά…

Της Στεύης Τσούτση.

Είναι κι εκείνοι οι έρωτες που γεννήθηκαν για τα δύσκολα.
Δε ρώτησαν κανέναν όταν γεννήθηκαν, δεν κοίταξαν προαπαιτούμενα και προϋποθέσεις, βολέματα κι αποστάσεις.
Ήταν εκείνο το φλογερό «κλικ» που καθήλωσε δύο ανθρώπους. Εκείνη η αίσθηση πως πλέον δεν ανήκαν πουθενά αλλού παρά ο ένας στον άλλο.
Κι ύστερα έμαθαν. Αλλά ήταν πλέον πολύ αργά. Δεν μπορούσε να αλλάξει τίποτα.
Γιατί τη λογική πολλοί εμίσησαν μα τον έρωτα ουδείς.
Κι όποιος είπε πως κατάφερε να του πάει κόντρα, τότε μάλλον δεν τον είχε γνωρίσει εξ αρχής. Είχε κάτι άλλο, που ονόμαζε «έρωτα» μα δεν ήταν.
Και αυτό δεν είναι απλά τα λόγια ενός αθεράπευτα ρομαντικού, μα η αλήθεια της ζωής. Όταν το μέσα μας  μιλά μπορεί και να του πάμε κόντρα. Όταν, όμως, κελαηδά, κανείς δεν μπορεί να του αντισταθεί. Καμία ώριμη αντίπαλη σκέψη νίκησε ποτέ κι ούτε και πρόκειται.
Γιατί ο έρωτας γεννήθηκε μαχητής και πάντα αναζητά να είναι τροπαιούχος. Κι όταν είναι αληθινός, το καταφέρνει κιόλας. Αν δεν είναι, δε μας αφορά.
Εμείς τα ειλικρινή θέλουμε, άλλωστε. Τα ψεύτικα, τα δήθεν δε μας συγκίνησαν ποτέ.
Είναι, λοιπόν, εκείνοι οι έρωτες που πρώτα γεννήθηκαν κι ύστερα έμαθαν τη δυσκολία τους. Έμαθαν πως δεν μπορούν να είναι συνέχεια μαζί.
 Έμαθαν πως πρέπει να ζουν με απόσταση.
Λόγω δουλειάς, συνθηκών, καταγωγής ή άλλων δαιμονίων; Αδιάφορο. Το αποτέλεσμα είναι ένα: απόσταση. Κι ευθύς με τη γνώση ξεκίνησε κι ο αγώνας.
Ένα ατέλειωτο ταξίδι ο έρωτας με τις αποστάσεις να μοιράζονται. Χιλιάδες χιλιόμετρα μετρημένα χρόνο το χρόνο, αγκαλιά την αγκαλιά, φιλί το φιλί. Και οι ώρες της μοναξιάς να νικούν κατά κράτος εκείνες της παρέας. Μα εκείνοι, εκεί, πεισματωμένοι και δυνατοί.
Και πόση δύναμη, αλήθεια, απαιτείται για κάτι τέτοιο;
Για να δεχτείς πως θα ξυπνήσεις με το μαξιλάρι δίπλα σου κενό;
Πως θα γίνει το τηλέφωνο και ο υπολογιστής συνέχεια σου;
Πως θα έρθουν να αντικαταστήσουν μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι;
Πως δε θα έχεις όταν θελήσεις μια βόλτα, μια επαφή;
Οι σχέσεις από απόσταση είναι οι πιο βασανιστικές.
Γιατί χάνουν τη μαγεία του καθημερινού. Την ομορφιά που ακόμη και η ρουτίνα ή η απομυθοποίηση μπορούν να έχουν.
Χάνουν στιγμές που γίνονται αργότερα φλογερό mail ή ένα μακρόσυρτο τηλεφώνημα. Πολλές κουβέντες που έρχονται να καλύψουν  το κενό. Που προσπαθούν να βάλουν τον άλλο στην πραγματικότητα σου, στην καθημερινότητα, στη ζωή σου.
Ο έρωτας από απόσταση είναι έρωτας από βαθιά επιλογή. Όχι είμαστε για να’μαστε.
Δεν είναι μαζοχισμός ή ανασφάλεια αλλά βαθύ συναίσθημα.
Αυτοί οι άνθρωποι ζουν με μια βαλίτσα μισογεμάτη, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να κλείσει και να ξεκινήσει το ταξίδι της. Και δεν τους νοιάζει. Δε σκέφτηκαν ποτέ πόσο βολικό θα ήταν να έχουν κάποιον άλλο. Κάποιον που θα μπορούσαν να βλέπουν συχνότερα, να ζηλεύουν λιγότερο και να αγκαλιάζουν περισσότερο.
Γιατί είναι ζόρι να μην ξέρεις που είναι ο άνθρωπος σου. Απαιτεί απόλυτη εμπιστοσύνη για να μην τρελαθείς από σενάρια ενός ερωτευμένου κι ανασφαλούς μυαλού.
Οι έρωτες από απόσταση είναι μια διαρκής πρόκληση. Φωνάζουν ολοένα «Μείνε αν τολμάς» κι ο καθένας κρίνει τα αισθήματα του και πράττει ανάλογα. Κι όταν μένει, το κάνει συνειδητά. Και το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί. Με στόχο να μειώσει μέρα τη μέρα, χρόνο το χρόνο, αυτή την απόσταση. Με στόχο να έρθει εκείνη η ευλογημένη μέρα που η βαλίτσα θα παραμείνει πεισματικά αδειανή και το κρεβάτι υπέροχα γεμάτο.
Γι’ αυτή τη μέρα ζουν κι ονειρεύονται αυτοί οι έρωτες. Τη μέρα που τα προβλήματα τους θα λυθούν και η απόσταση θα γίνει παρελθόν. Τη μέρα που το «εγώ» και το «εσύ» με τα χιλιόμετρα στη μέση θα γίνουν ένα τρανταχτό «εμείς» που η μόνη απόσταση που θα έχουν να διανύσουν για να φτάσει ο ένας στον άλλο, θα είναι αυτή που χωρίζει την κουζίνα από το σαλόνι.
Για εκείνη τη μέρα στερούνται πράγματα, κάνουν υποχωρήσεις και παλεύουν.
Έμαθαν από πρώτο χέρι πως το αληθινό χάδι δεν ακουμπά πάνω σε μια κρύα οθόνη υπολογιστή αλλά σε κορμί αγαπημένο…
Κι αυτοί πάλεψαν όσο κανείς γι’αυτό το χάδι…Και το δικαιούνται…
Ποιο Σύμπαν, λοιπόν, είναι ικανό να τους το στερήσει;

διαφορετικό