Ο έρωτας αξίζει για την κάθε του απλή στιγμή.

Της Στεύης Τσούτση.

Παλιά πίστευες πως ο έρωτας αξίζει για εκείνες τις ιδιαίτερες στιγμές του.
Έλεγες πως είναι οι επέτειοι, τα ταξίδια, τα δώρα και οι εκπλήξεις που τον κάνουν μοναδικό. Θεωρούσες πως όλα αυτά τον βοηθούσαν να μη βαλτώσει. Κι ίσως και να γκρίνιαζες αν όλα αυτά που είχες μέσα στο ρομαντικό κεφαλάκι σου δεν έρχονταν όπως τα περίμενες.
Έναν έρωτα σαν τις ταινίες. Αυτόν θεωρούσες ιδανικό. Με πρωινό στο κρεβάτι, με σημειώματα αγάπης παντού και μικρές καθημερινές εκπλήξεις.
Πλέον σα να έχεις αλλάξει λίγο γνώμη.
Δεν είναι ότι έπαψαν όλα αυτά να σου αρέσουν. Ποια γυναίκα άλλωστε δε θέλει να ζήσει το παραμύθι της; Έτσι μεγαλώνουμε, άλλωστε, εν δυνάμει πριγκίπισσες…
Μόνο που σα να άλλαξες λίγο.
Μεγάλωσες; Έφαγες πέντε δέκα φορές τα μούτρα σου;
Έπαθες κι έμαθες;
Ίσως κάτι από όλα ή και όλα. Πάντως άλλαξες.
Σήμερα λες πως ο έρωτας δεν είναι μόνο τα ιδιαίτερα.
Λες πως κυρίως είναι τα καθημερινά. Είναι εκείνες οι απλές στιγμές με τον άνθρωπό σου.
Είναι τα ξεμαλλιασμένα ξυπνήματα στο κρεβάτι, με το λαιμό ξεραμένο από τον ύπνο και το μάγουλο το σημαδεμένο από το μαξιλάρι.
Είναι το μάζεμα της κουζίνας μετά από μια τηγανιά πατάτες που σκόρπισε λάδια σε όλο τον τόπο. Είναι η προσπάθεια ο ένας να μαζέψει τα τετζερέδια κι ο άλλος να πλύνει όπως όπως το χάος.
Είναι το καθάρισμα του σπιτιού και το σιδέρωμα των ρούχων. Εκεί που ο ένας πειράζει τον άλλο κι ο καθένας δείχνει να παρεξηγείται. Μόνο που δεν το κάνει.
Είναι οι βραδιές που στριμώχνεστε να δείτε στον υπολογιστή το νέο επεισόδιο του Game Of Thrones μαζί με λεμονάδες σπιτικές και καμμένη πίτσα. Κι είναι εκείνη η αγκαλιά που θα σου κάνει σαν τρομάξεις με εκείνες τις μεταμεσονύχτιεΤΟΥς παλαβομάρες που θέλει να δείτε μιας κι έχει αϋπνία. Κι ας κλείνουν εσένα τα μάτια σου.
Αυτά είναι έρωτας. Κι ας μη σου πάρει ποτέ δώρο επετείου. Ας θυμηθεί απλά ότι σου τελείωσε η κρέμα μαλλιών και την αγοράσει. Ακόμη κι ένα τέτοιο δώρο επετείου κι ας μην είναι ακριβό, έχει αξία.
Εσύ έχεις αξία. Κι αυτή δε φαίνεται σε γυαλιστερά μπιχλιμπίδια που μπορεί να χρειάζονται πέντε μήνες για να ξεχρεωθούν.
Φαίνεται στις πράξεις του, τις μικρές και καθημερινές. Φαίνεται σε όσα απλόχερα σου χαρίζει, από εκείνα τα ανεκτίμητα. Εκείνα που δεν είναι του εμπορίου αλλά της καρδιάς.
Μπορεί να σου πήρε καιρό, αλλά πια ξέρεις. Έμαθες να υπολογίζεις τι αξίζει και τι όχι στον έρωτα. Έμαθες να ζυγίζεις και να χαίρεσαι με αυτά που πρέπει. Εκείνος στα δίδαξε. Και στα μαθαίνει ακόμη.
Άμαθους μας βρίσκει ο έρωτας. Ή ακόμη χειρότερα ημιμαθείς.
Και μας διδάσκει. Κι είναι ο καλύτερος δάσκαλος καθώς ξέρει τι να μας δείξει και πότε.
Και δε σταματά ποτέ.
Κάθε απλή μέρα μας δείχνει κι έναν ακόμη λόγο για να ευγνωμονούμε για αυτό που μας δόθηκε.
Κάθε απλή μέρα μας δείχνει τη δύναμή του. Όχι αυτή που νομίζαμε ότι κρυβόταν στα περίεργα και ακριβά. Στα καθημερινά και ταπεινά, εκεί αποδεικνύεται.
Εκεί αναδεικνύεται…
Εκεί μεγαλουργεί…

διαφορετικό