Ο δικός μου καλός άνθρωπος…

Της Στεύης Τσούτση.

Λένε πως καλοί άνθρωποι υπάρχουν πολλοί.
Λένε πως έχουν καρδιά τόσο μεγάλη που χωράει όλο τον κόσμο.
Λένε πως οι πράξεις τους δεν κρύβουν υστεροβουλία και πως η αγάπη τους για το διπλανό τους μπορεί ακόμη και να ξεπεράσει την αγάπη για τον εαυτό τους.
Μιλούν ακόμη για ειλικρίνεια, τιμιότητα, προθυμία κι ευγένεια.
Ναι, υπάρχουν καλοί άνθρωποι ακόμη κι αν ο κόσμος μας γέμισε κακία.
Κι είναι πολλοί κι ας αρνούνται πολλοί την ύπαρξή τους, ας αμφισβητούν τις προθέσεις τους.
Είναι οι καλοί άνθρωποι αυτού του κόσμου και χαίρομαι που υπάρχουν.
Πιο πολύ όμως, χαίρομαι για έναν.
Χαίρομαι για εκείνο τον ένα και μοναδικό, το δικό μου καλό άνθρωπο.
Βλέπεις μέσα στην απεραντοσύνη αυτού του κόσμου είναι ευλογία να μπορείς να ομολογήσεις πως η καρδιά σου είναι γεμάτη από εκείνον.
Ο δικός μου καλός άνθρωπος έχει αγκαλιά μεγάλη. Είναι το απάνεμο λιμάνι που ξέρει να με μαλώνει στα στραβά μου και να με κανακεύει στα στενόχωρα.
Είναι εκείνος που θα με στηρίξει στα όνειρά μου και θα αναπτερώσει τις ελπίδες μου.
Ο δικός μου καλός άνθρωπος έχει ανάσα γαληνεμένη στον ύπνο του.
Βλέπει πολύχρωμα όνειρα και χαμογελά. Κι εκεί, μες τη λήθη τα χέρια του με ψάχνουν και με κλείνουν γύρω τους. Κι αυτόματα ηρεμώ. Αυτόματα ονειρεύομαι κι εγώ φωτεινά πράγματα. Και δε φοβάμαι. Τίποτα δε φοβάμαι…
Ο δικός μου καλός άνθρωπος χαμογελά πάντα.
Ακόμη κι όταν πονά. Ακόμη κι όταν δεν πάνε όλα καλά. Γιατί ξέρει πως στη ζωή μόνο ο θάνατος δεν παλεύεται. Όλα τα άλλα θέλουν αγώνα και πίστη.
Κι αυτός πιστεύει. Κι αγωνίζεται. Και μαζί του έμαθα να αγωνίζομαι κι εγώ. Γιατί αξίζει…
Ο δικός μου καλός άνθρωπος έμαθε στην καλοσύνη γνωρίζοντας τη σκληρότητα του κόσμου.
Κι έφαγε τα μούτρα του. Κι έφτασε σε σταυροδρόμι. Μα δεν άλλαξε το μέσα του. Η στόφα του ήταν φωτεινή και καλοκάμωτη. Κι αυτή την πλευρά της φύσης του δεν την αρνήθηκε ποτέ. Κι ας ούρλιαζαν συμφέροντα, ας δελέαζαν διακρίσεις.
Ο δικός μου καλός άνθρωπος ξέρει να αγαπά και να νοιάζεται. Είναι φιλότιμος και σκέφτεται πάντα τους άλλους. Και πράττει γι’αυτούς.
Μέσα σε όλα τα σκοτάδια του κόσμου είναι ο φάρος μου. Κι είναι η αγάπη και το νοιάξιμό του το πιο πολύτιμο δώρο που μου χαρίστηκε ποτέ.
Κι είναι η καλοσύνη του η επιβεβαίωσή μου πως τούτος ο κόσμος που ολοένα βουλιάζει έχει ελπίδα να σωθεί.
Γιατί σαν τον δικό μου καλό άνθρωπο, τον πολύτιμό μου, υπάρχουν κι άλλοι. Άνθρωποι που ξέρουν πως η αγάπη είναι το φάρμακο για το κάθε τι. Και η καλοσύνη η κινητήριος δύναμη των πάντων.
Κι εσύ που διαβάζεις τούτες τις αράδες κι ίσως να αναρωτιέσαι τι λέει αυτή η αλαφροΐσκιωτη, αυτό να εύχεσαι.
Μη ζητάς λεφτά ή επιτυχία. Μη ζητάς σπίτια κι αυτοκίνητα. Όλα αυτά πάνε κι έρχονται. Κι αν θέλουν μένουν κιόλας.
Να εύχεσαι να έχεις πάντα δίπλα σου καλοσύνη.
Και να ζητάς να αξιωθείς το δικό σου καλό άνθρωπο.
Γιατί χωρίς αυτόν η ζωή είναι λειψή…

διαφορετικό