Μουσουλμάνος ασπάστηκε στην Τουρκία δημόσια τον Χριστιανισμό.

Γράφω ¨στη σημερινή Τουρκία”, γιατί ύστερα από ενενηντατέσσερα χρόνια που με πρωτοβουλία του Ατατούρκ εκούσια ή και ακούσια ασπαζόταν ο λαός της σε μια μεγάλη αναλογία το δημοκρατικό καθεστώς με όλες τις σχετικές μεταρρυθμίσεις και προχωρούσε βαθμηδόν, έστω και με αργό  ρυθμό, να κάνει κτήμα του τις δημοκρατικές αρχές, τα δημοκρατικά ιδεώδη, τις αλλαγές αυτές, υποχρεώνεται τώρα να βάλει την όπισθεν για μια ξέφρενη οπισθοδρόμηση, εξαιρέσει του οικονομικού, σε όλους τους άλλους τομείς.

Ο λόγος σήμερα για τον Μεχμέτ Ακίφ Κουμ, έναν άνθρωπο καλοσυνάτο, όπως τον βλέπω σε φωτογραφίες του στo διαδίκτυο που εδώ και χρόνια έδινε ενεργά το παρόν του σε πολλούς και διάφορους τομείς ακόμη και στον πολιτικό. Χαμογελαστός, μια πολιτισμένη ευγενική μορφή, χριστιανική θα έγραφα, που βρήκε το θάρρος, την ώρα που οργιάζει στη χώρα του η θρησκευτική κατήχηση και ο καθείς θέλει να φαίνεται πιο ακραίος του άλλου ακραίου, άλλος για να περισώσει τη θέση του στο δημόσιο, άλλος να προφυλάξει την περιουσία του και άλλος να εξασφαλίσει μια καλύτερη θέση, να δηλώσει αυτός και μάλιστα δημόσια ότι αποφάσισε ύστερα από ενδελεχή μελέτη χρόνων να ασπασθεί τον Χριστιανισμό και αντί του Μωάμεθ να προσεύχεται ενώπιον του Ιησού Χριστού.

Σέβομαι πάντοτε το “πιστεύω” του καθενός ούτε και εγκρίνω την τακτική του προσηλυτισμού ιδίως όταν στρέφεται προς πλήθη μορφωμένα τα οποία λειτουργούν υποτίθεται εν γνώσει του τι κάνουν και γνωρίζουν σε ποιόν και γιατί προσεύχονται. Αν βεβαίως πράγματι πιστεύουν και αν βεβαίως προσεύχονται. Και υπ΄αυτά τα δεδομένα άξιο προσοχής θεωρώ το συγκεκριμένο φαινόμενο, γιατί δεν πρόκειται για έναν άνθρωπο του όχλου αλλά το αντίθετο για ένα άτομο με πλούσιο βιογραφικό σημείωμα και με διακρίσεις που αξίζουν υπογράμμισης. Πανεπιστημιακή η μόρφωση του, η όλη δε περίπτωση του, καθίσταται ακόμη πιο ενδιαφέρουσα, αν λάβουμε υπόψη ότι ήδη έχει διαπρέψει ως οικονομολόγος συνεργασθείς με την Bloomberg και την Mia Consultancy στην εκπαίδευση επιχειρηματιών και βιομηχάνων με συμμετοχή στα σεμινάρια του χιλίων περίπου διακεκριμένων παραγόντων επαρχιακών μεγαλουπόλεων με έδρα και επίκεντρο της δράσης του την μεγαλούπολη της Καισσάρειας. Αλλά και ως πολιτικός έχει διαπρέψει ο Μεχμέτ Ακίφ Κούμ, εφόσον διετέλεσε αντιπρόεδρος της κομματικής οργάνωσης Καισάρειας και μάλιστα του κυβερνώντος Κόμματος.

Και εμπρός του, το παραδέχονται όλοι, διάπλατα άνοιγε η πύλη μιας λαμπρής πολιτικής σταδιοδρομίας. Ούτε θα αναφερθώ σε αυτούς που εξισλαμίσθηκαν δια της βίας, ομογενείς και Αρμενίους, που για έναν αιώνα τώρα, οι περισσότεροι, προσποιούνται, σταυροκοπούνται δε στα κρυφά και προσεύχονται εμπρός στο εικονοστάσι που φυλάσσουν κάπου κρυμμένο. Αναφέρομαι όμως στην περίπτωση του Ακίφ γιατί είναι εντελώς διαφορετική και όσο και αν η είδηση πέρασε σήμερα στα ψιλά, αμφιβολία καμία, θα τον κυνηγά σε όλο του τον υπόλοιπο βίο η λέξη “γκιαβούρ” που ασφαλώς θα αποτελεί και το προσωνύμιο του. Άλλο ένα σημείο που μου κέντρισε την προσοχή είναι η δήλωση του ότι ο χριστιανισμός είναι καλύτερος της αθείας. Αυτό μας έλειπε!!!

Σημείο όμως ενδεχομένως και να χρησιμοποίησε αφ΄ενός για να δικαιολογηθεί στους ομόθρησκους του και αφ΄ετέρου να αποκαλύψει αλλά και να πείσει να ασπασθούν τον Χριστιανισμό όσοι παραμένουν φαινομενικά Μουσουλμάνοι και κατά βάθος άθεοι. Πολλά τα σχετικά κεφάλαια στην ιστορία. Σε πολλές χιλιάδες ανέρχονται οι βαπτισμένοι Μουσουλμάνοι τόσο όμως στα Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας όσο και στα συγγράμματα επιφανών ξένων συγγραφέων κανείς όταν αναφέρεται σε ανάλογα θέματα κάνει λόγο για άσκηση βίας, σε πλήρη αντίθεση με τους εξισλαμισθέντες Χριστιανούς πολλοί από τους οποίους ακόμη και μαρτύρησαν για να μην αλλαξοπιστήσουν.

Και τη σφραγίδα στις παραπάνω θέσεις βάζει ο διακεκριμένος ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης όχι μόνο με το αξιόλογο ερευνητικό του ενδιαφέρον, αλλά και τα αναμφισβήτητα πορίσματα του που χαρακτηρίζουν ιστορικά βεβαιωμένο εκτός των πολλών χιλιάδων Ποντίων κρυπτοχριστιανών μεγάλο μέρος των λεγομένων τουρκοκρητικών να είναι ελληνικής καταγωγής. Και ενώ κάθε χρόνο τα καλοκαίρια χιλιάδες Μουσουλμάνων ανεβαίνουν πεζή στον Άγιο Γεώργιο τον Κουδουνά για να προσευχηθούν και κάθε πρωτομηνιά τρέχουν οικογενειακώς σε πολλά αγιάσματα μας στην Πόλη να προσκυνήσουν και να πάρουν αγίασμα, και ουδέν πέραν τούτου διατηρώ την περιέργεια μου – και ασφαλώς με αυτήν θα παραμείνω- να πληροφορηθώ σε μια περίοδο της σύγχρονης ιστορίας που απειλείται με επιστροφή στις θρησκευτικές ακρότητες του 16ου αιώνα, με επιτιθέμενο το Μουσουλμανικό στοιχείο, τι ώθησε τον προαναφερθέντα Μουσουλμάνο να ασπασθεί δημοσίως τον Χριστιανισμό. Απάντηση που έλαβε ή θα λάβει ασφαλώς ο πρώτος εξομολόγος του.