Μόνη μαμά θα πει να μην το βάζεις κάτω

Ο αείμνηστος πατέρας μου ήταν ένας από τους πιο σοφούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ. Μέσα στα αμέτρητα ψήγματα γνώσης και σοφίας, είχε την ικανότητά του να με συμβουλεύει.

Όταν του τηλεφωνούσα και του έλεγα για ένα πρόβλημα που είχα, μου έδινε συμβουλές με συγκεκριμένο τρόπο, αλλά ένα πράγμα που συμπεριλάμβανε πάντα στις σοφιστίες του ήταν «Αντιμετώπισέ το».

Μερικές φορές έλεγε τα πράγματα όπως: «Αντιμετώπισέ το, όπως μόνο ένας δήμιος θα το έκανε», ή «Μπορείς να το αντιμετωπίσεις, πιστεύω σε σένα», ή «Η απάντηση για το πώς να το αντιμετωπίσεις θα σου’ ρθει, κοινή λογική θέλει».

Έτσι, όταν είδα αυτό το απόσπασμα στο διαδίκτυο, με έπιασαν τα κλάματα:

«Οι γυναίκες που αγαπώ και θαυμάζω για τη δύναμή τους και τη χάρη τους, παλεύουν μέσα στα σκ@τ@. Πήραν αυτό το δρόμο, γιατί κάτι πήγε στραβά και το αντιμετώπισαν. Το αντιμετώπισαν με χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους σε χίλιες διαφορετικές ημέρες, αλλά το αντιμετώπισαν. Οι γυναίκες αυτές είναι οι ηρωίδες μου».

Άρχισα να κλαίω, γιατί μου έλειπε πάρα πολύ ο πατέρας μου, αλλά, επίσης, επειδή η χρονική στιγμή δεν θα μπορούσε να ήταν χειρότερη. Είχα μόλις γυρίσει σπίτι μετά από μια απαίσια μέρα, ενώ σε ολόκληρο το γυρισμό με το αμάξι, λυπόμουν τον εαυτό μου και βυθιζόμουν σε αρνητικές σκέψεις για το ότι ποτέ δεν θέλησα αυτή τη ζωή και πώς έκανα όλα αυτά τα λάθη στο παρελθόν, και είμαι κουρασμένη. Απλά κουρασμένη.

Κουράστηκα να είμαι μόνη μαμά. Κουράστηκα να είμαι σκληρή. Κουράστηκα από τον αμείλικτο χρόνο και κουράστηκα να εργάζομαι κάθε λεπτό και να περιμένω μια πληρωμή, που δεν έρχεται ποτέ όταν πρέπει. Ένιωσα εξαντλημένη.

Αυτό το είδος αυτολύπησης και προσωρινής κατάθλιψης δεν μου συμβαίνει συχνά. Ίσως, ήταν ορμονικό. Ή ίσως απλά έπρεπε να κλάψω, επειδή ο μπαμπάς μου δεν ήταν εδώ, για να με καθησυχάσει, ότι όλα θα πάνε καλά.

Πρόσφατα διάβασα αυτή την ανάρτηση στο Facebook από μια πρόσφατα διαζευγμένη μητέρα και πρέπει να πω ότι, παρόλο που έχει περάσει σχεδόν μια δεκαετία από το διαζύγιό μου, θυμάμαι να νιώθω αρκετά συχνά έτσι, τις πρώτες μέρες.

«Μερικές φορές η ζωή σου πετάει λεμόνια και το μόνο που θέλεις να κάνεις είναι να τα πετάξεις πίσω. Καμία όρεξη για λεμονάδα. Έτσι νιώθω. Τόσο κουρασμένη. Κουρασμένη από τον πρώην μου, κουρασμένη από το να είμαι δυνατή, κουρασμένη από χρονοβόρες ημερομηνίες και προθεσμίες, ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ…».

Αν κοιτάξεις αυτές τις γυναίκες – καλοντυμένες, χαμογελαστές, φαινομενικά ανέμελες, φαίνεται σαν να μην έχουν καμία έγνοια στον κόσμο, και ότι όλα πηγαίνουν ρολόι. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ισχύει.

Κάθε μία από αυτές τις γυναίκες υπέφερε. Η κάθε μία είχε πολλά προβλήματα. Αλλά, όπως έλεγε ο μπαμπάς μου, το αντιμετώπισαν. Σκληραγωγήθηκαν, σκούπισαν τα δάκρυα τους, κρατήθηκαν, διατήρησαν την αξιοπρέπειά τους, δούλεψαν σκληρά, προσευχόντουσαν, ήλπιζαν, βρήκαν τί θα τις έκανε ευτυχισμένες και όρμησαν. Είχαν τα κότσια. Και όπως έλεγε και το απόσπασμα, είναι πραγματικά ηρωίδες.

Έτσι λοιπόν σκέφτηκα, ότι ίσως και εγώ είμαι ηρωίδα. Παλεύω μέσα στα σκ@τ@. Αυτό κάνω. Κάθε μέρα της ζωής μου. Αυτό κάνουν όλοι. Η διαφορά ανάμεσα στους ευτυχισμένους, υγιείς ανθρώπους και σε εκείνους που χωρίζουν, είναι ο τρόπος που επιλέγουν να το χειριστούν. Πίστεψέ με, εκείνη τη νύχτα, το μόνο που ήθελα ήταν να πάω να τα πιω και να συνεχίσω να λυπάμαι τον εαυτό μου και να σέρνομαι στο κρεβάτι για λίγες μέρες. Αλλά αντ ‘αυτού, έφτιαξα φαγητό για τα παιδιά μου, πήγαινα πέρα-δώθε ευτυχισμένη, πήγα στον αγώνα μπάσκετ του γιου μου και βρήκα την ευτυχία ανάμεσα στα ευτυχισμένα, υγιή παιδιά. Αυτό είναι το παράδειγμα ενός ήρωα.

Έτσι, εάν νιώθεις κουρασμένη και λυπημένη, αν τα πράγματα στη ζωή σου είναι γεμάτα απελπισία, και πιστεύεις πως δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξουν, κάτσε και σκέψου τί θέλεις να είσαι: Αξιολύπητη ή ηρωίδα;

Πηγή: divorcedgirlsmiling.com