Μια εντυπωσιακή αποκατάσταση αρχοντικού στο Πήλιο του 1897

Πέτρινοι τοίχοι, που αναδεικνύουν μέσω της υλικότητάς τους “μνήμες ζωής” και συμμετέχουν σ’ ένα δημιουργικό διάλογο με τα στοιχεία της σύγχρονης κατασκευής, διεκδικώντας τη συνέχεια της ύπαρξής τους. Ένας δημιουργικός επαναπροσδιορισμός της έννοιας του κατοικείν, έχοντας ως αφετηρία το “κουφάρι” ενός αρχοντικού μίας άλλης εποχής, πολύ διαφορετικών απαιτήσεων και αναγκών, το οποίο καλούμαστε να το μπολιάσουμε με σύγχρονα μέσα και τεχνικές δόμησης. Πρωταρχικό στόχο της σχεδιαστικής επεξεργασίας αποτέλεσε ο σεβασμός και η ανάδειξη των ήδη υπαρχόντων υλικών και δομικών στοιχείων με το ελάχιστο της αλλοίωσης τους καθώς και η αρμονική ένταξή τους σε ένα σύγχρονο περιβάλλον άνεσης, λειτουργικότητας και δημιουργικής αξιοποίησης του φυσικού τοπίου.

Σε ένα μεγάλο επικλινές, εντός σχεδίου, οικόπεδο στη θέση Αγ. Κυριακή στην Τσαγκαράδα Πηλίου, ένα υπάρχον οικιστικό συγκρότημα με κυρίαρχο ένα καμένο αρχοντικό του 1897 και νεότερα παράσπιτα συγκροτούν το αφετηριακό σύνολο, με σκοπό τη δημιουργία ενός σύγχρονου συγκροτήματος διακοπών. Με κεντρικό πυρήνα τους υπαίθριους χώρους διημέρευσης και την ανοιχτή κολυμβητική δεξαμενή συγκροτείται ένα νέο σενάριο χρήσης, με έμφαση στο στοιχείο της ιδιωτικότητας των επιμέρους κατασκευών.

Στο παλιό “αρχοντικό”, από τα απομεινάρια της διώροφης πέτρας, αναδύεται η νέα κατασκευή, ενισχύοντας την υπάρχουσα λιθοδομή και χρησιμοποιώντας φυσικά και χειροποίητα υλικά με σεβασμό στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική της περιοχής και στο περιβάλλον του βόρειου Πηλίου.

Στους κάτω ορόφους καθώς και στα παράσπιτα υπάρχουν δωμάτια – σουίτες με αποκλειστικά μπάνια, τα οποία και διαδέχονται καθ’ ύψος, χώροι ανάπαυσης και διημέρευσης  με τα χαρακτηριστικά “τζαμωτά” προσανατολισμένα νοτιοανατολικά με άπλετη θέα στο Αιγαίο.

Κατασκευαστικές λεπτομέρειες που αναβιώνουν τη σοφία και την αισθητική μιας παλαιότερης εποχής σε συνδυασμό με σύγχρονα υλικά στο εσωτερικό της κατοικίας ολοκληρώνουν ένα αρμονικό σύνολο.

Ανιχνεύοντας κανείς τις κρυφές “χρονικές” συμβιώσεις, οι συνδέσεις γίνονται αυτόματα, με μάρτυρά τους τα μεγάλα δέντρα του περιβάλλοντα χώρου, χαρακτηριστικά τοπόσημα της περιοχής, τα οποία ιχνηλατούν τη συνέχεια και τη διαδοχή. Ο περιβάλλων χώρος διαμορφώνεται πλήρως, εκμεταλλευόμενος την κλίση του εδάφους, με μονοπάτια, υπόσκαφα περάσματα, ημιυπαίθριους χώρους και νέες φυτεύσεις που δημιουργούν το ιδανικό τοπίο για την ανάδειξη της διαχρονικής αίγλης ενός παλαιού αρχοντικού.
Η κατασκευαστική αρμονία δημιουργεί ένα σύνολο ζεστό και ζωογόνο, ταιριαστό με τις λεπτομέρειες του φυσικού περιβάλλοντος σε συνθήκες διακοπών.

Κείμενο: Δημήτρης Φιλιππιτζής

[womantoc]