Μια αθλήτρια εξομολογείται και μας εμπνέει: «Πώς νίκησα τον καρκίνο στα… 30 μου»

«Στην οικογένειά μου, όποιος δεν πατήσει τα 90 λέμε, “πήγε νέος”. Και να μαι τώρα εγώ. Κλείνω τα 30 και μπαίνω για χειρουργείο στο στήθος. Δεν ξέχασα ποτέ εκείνα τα γενέθλια». Δέκα χρόνια πριν, η Γιούλη Γαβρίλη, πρώην αθλήτρια βόλεϊ και γυμνάστρια στην Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, έκανε επιθετικό σερβίς στον καρκίνο του μαστού.

Όλα ξεκίνησαν μια μέρα που ήμουν πολύ χαρούμενη. Μόλις είχαμε υπογράψει σύμβαση αορίστου στη δουλειά και θα κάναμε πάρτυ μετά το γραφείο. “Θα σας βρω μετά” τους είπα. Είχα ραντεβού για έναν προληπτικό υπέρηχο στο στήθος. Μόλις τελείωσα, ο γιατρός είπε ότι πρέπει να κάνουμε και μια μαστογραφία. “Ωχ”, είπα, “πεθαίνω”.

Εκείνη την περίοδο δούλευα σαν σκυλί. Παράλληλα με τη δουλειά μου στην ΓΓΑ, είχα αναλάβει την παρουσίαση ενός αθλητικού δελτίου σε συνδρομητικό κανάλι. Βαμμένη κάργα, με ταγιέρ κ από κάτω κολάν, φόρμα, επιγονατίδες και αθλητικά, έφευγα σφαίρα από την εκπομπή, γιατί είχα ματς στην Αγία Παρασκευή. Ξαφνικά μπήκε σε όλα pause.

Μέχρι τότε η μάνα μου, μου έλεγε δε θα παντρευτείς; Μετά έγινε η ιδανική μάνα. “Δε θες να παντρευτείς παιδί μου; Ε σιγά, δεν είναι όλοι για γάμο”, “Δε θες παιδιά; Δεν πειράζει”, “Στο Θηβέτ θες να πας; Να πας”.

Με ψηλάφιση έπιανα κάτι εδώ και χρόνια, οι γυναικολόγοι μου έλεγαν να μην ανησυχώ αλλά μου είχε καρφωθεί στο μυαλό, να το ψάξω κι άλλο γιατί ένιωθα ότι το σχήμα είχε κάπως αλλάξει. Η μαστογραφία ήταν ξεκάθαρη. Έδειχνε αποτιτανώσεις- ούτε που ήξερα τί είναι. “Μην αγχωθείς αλλά πρέπει να βγει μέσα στον μήνα για να γίνει βιοψία” μου είπε ο γιατρός. “Ποιον μήνα; Αύριο!” του απάντησα. Τρίτη πρωί μπήκα στο χειρουργείο.

Συνερχόμουν από την πρώτη νάρκωση, της ταχείας βιοψίας και είχα πλήρη διαύγεια. Ακουγα τις νοσοκόμες να λένε “το καημένο το κορίτσι”, “Πόσο είναι; Είναι 30 χρονών;”.

“Είναι θετικό είναι καρκίνος του μαστού” μου είπε ο γιατρός. Νεύρα. Καθόλου κλάμα, μόνο νεύρα. Ήθελα να σκοτώσω τον γιατρό που μου έλεγε ότι θα πάνε όλα καλά και μια ψυχολόγο που είχε έρθει για να με καθησυχάσει. Μου έφταιγαν όλοι. “Δεν έχει καλή εικόνα η μασχάλη. Μπορεί να χρειαστεί μαστεκτομή” μου είπε ο γιατρός. “Κόβε αλύπητα” του λέω.

Λίγο πριν το χειρουργείο πήρα τηλέφωνο στη μαμά μου στην Πελοπόννησο και της είπα ότι θα βγάλω μια κύστη. Όταν ξύπνησα ήταν όλοι εκεί: μπαμπάς, μαμά, αδερφός, ο θείος με τα ξαδέρφια. Αθάνατη ελληνική οικογένεια. Με κοίταζαν με κάτι μάτια τόσα, σαν γιαπωνέζικα manga. Δεν μπορούσαν να χωνέψουν τη διάγνωση. Καρκίνο η Γιούλη;

Από το κανάλι έφυγα νύχτα. Μου έληξαν τη σύμβαση ενώ ήμουν στο νοσοκομείο με αναρρωτική άδεια. Το διαπίστωσα οταν δεν πληρώθηκα τελος του μηνα- ουτε καν με ειδοποιησαν. Καμία κατανόηση, αν και η επικεφαλής του αθλητικού τμήματος τοτε ήταν γυναίκα. Όλοι μου έλεγαν “πήγαινε στα δικαστήρια θα τους παρεις τα σωβρακα” αλλα που να βρω κουράγιο. 

Πολλές φορές σκεφτόμουν ότι η ζωή είναι άδικη. Έλεγα, καλά την γλιτώνει ο άλλος που είναι παχύσαρκος και πίνει και δέρνει τη γυναίκα του και το παθαίνω εγώ που γυμνάζομαι, κάνω τόσα χρόνια διατροφή, δεν μου αρέσουν οι καταχρήσεις, κάνω προληπτικά εξετάσεις; Γιατί ρε γαμώτο; Από πού; Μετά λες, δεν υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει τίποτα. Αει σιχτίρι.

Όσο περίμενα την ιστολογική, έλεγα σιγά μην τη βγάλω καθαρή. Μετά σκεφτόμουν, ό,τι και να είναι, πέντε χρονάκια δε θα ζήσω; Θα έχω πέντε καλοκαίρια- χλιδή. Αν δεν είναι επιθετικός μπορεί να ζήσω και δέκα χρόνια. Τελικά δεν ήταν. Ευτυχώς.

Όταν ανοίγει η πόρτα της χημειοθεραπείας είσαι μόνος. Εσύ και οι πόνοι σου. Κι αυτό το ελαστικό σκουφί που παγώνει το κεφάλι, μπας και γλιτώσεις το μαλλί. Παγώνεις και πονάς. Ωσπου το έβγαλα και είπα, ας πέσουν. 

Φώναξα τον Αγγελο, τον ξάδερφό μου που είναι κομμωτής. “Ξύρισέ τα” του είπα. Δεν άντεχα να λούζομαι και να μου μένει στο χέρι. Τότε έκλαψα. Με πήρε λίγο από κάτω.

Η περούκα με βόλεψε πολύ. Πήγαινα στη δουλειά, με ένα ωραιότατο καρέ. Μια μέρα, οδηγούσα και πέρασε μία από δίπλα μου ξυστά και βριστήκαμε, λέω θα πιαστούμε μαλλί με μαλλί και θα της μείνει το δικό μου στο χέρι.

Έχω μια ψυχραιμία περίεργη. Στην οικογένεια, εγώ είμαι αυτή που δίνει κατευθύνσεις που τους οργανώνει όλους και τους τρέχει στους γιατρούς. Μου έσπαγαν τα νεύρα οι σύλλογοι, τα σωματεία, αυτοί που έλεγαν “πάμε γερά να νικήσουμε το θηρίο”.

Ξαφνικά τα μηδενίζεις όλα. Έλεγε μια φίλη μου ότι πονάει η μέση της και εγώ της έλεγα “άσε μας χρυσή μου εδώ έχουμε προβλήματα”. Δεν είναι έτσι. Του άλλου μπορεί το πρόβλημά του να είναι ο πόνος στην παρανυχίδα. Δεν είσαι το κέντρο του κόσμου επειδή έχεις έναν καρκίνο.

Ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες στο τέλος Μαρτίου του 2004. Ήταν το εξάμηνο που μου είχε δοθεί μια φοβερή ευκαιρία. Μου είχαν προτείνει να αναλάβω την αναμετάδοση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στη σάλα γυναικών του beach volley. Με πέτυχε, στο πικ της καριέρας μου.

Μετά τη θεραπεία οδηγούσα μόνη στο σπίτι. Όταν έφτανα άρχιζαν οι παρενέργειες. Συνεχής τάση για εμετό και αδυναμία για τέσσερα 24ωρα. Αυτό το εξάμηνο ούτε στο Χίτλερ δεν θα το ευχόμουν. Εχασα δέκα κιλά, ενώ όλες παίρνουν, δεν μπορούσα να φάω τίποτα. Περνούσαν μέρες ολόκληρες με ένα ποτήρι γάλα.

Όταν έφευγαν οι παρενέργειες, φορούσα τα skinny παντελόνια και έβγαινα. “Τί κάνεις εδώ; Φύγε, πήγαινε πιες καφέ, πήγαινε για ψώνια” μου έλεγε η διευθύντριά μου στη δουλειά. Εγώ εκεί. Εκεί ήταν η δεύτερη οικογένειά μου. Καθε μερα στο γραφείο ηταν ευλογία. Είναι η αγάπη που πήρα από τους συναδέλφους, από τη σχέση μου, από τους φίλους και την οικογένεια που μου έδινε δύναμη. Η μάνα μου δεν έκλεινε μάτι.

Θυμάμαι τη λύσσα για ζωή. Να χορεύω σε έναν γάμο χοροπηδηχτά νησιώτικα, με κάτι ολοκαίνουργιες ψηλές, ροζ γόβες με φιόγκο-  οι παρενέργειες μάλλον είχαν επηρεάσει και το γούστο μου. Σήμερα δε μου χωράνε. Η χημιοθεραπεία σου μουδιάζει τα πόδια. Είτε τσόκαρα φοράς, είτε κάρβουνα πατάς, είναι ένα και το αυτό. Όταν τις πήρα, είχα βγει από το χειρουργείο- χάλασα πάνω από 1000 ευρώ για δύο ζευγάρια γόβες. Λέω, “παιδιά πεθαίνουμε τώρα, ας ξοδέψουμε”.

Θυμάμαι τον Αλέξανδρο. Τον είχα δει στο τελευταίο στάδιο της θεραπείας, όταν έκανα ακτινοβολίες- ένα παιδάκι μικρό με καρκίνο στο κεφάλι. Τον έβλεπα και σκεφτόμουν ότι εγώ είχα τραβήξει το τζόκερ. Περπατούσα και έλεγα είμαι τυχερή. Ευτυχώς και αυτός ιάθηκε.

Σεπτέμβριο έκανα ακτινοβολίες, Νοέμβριο είχα μαλλί… τούμπανο. Κοντό, σγουρό, παρθενογένεση. Σιγά σιγά, έβγαλα την περούκα. Πήγα στο Μιλάνο στο Σαν Σιρο, για να δω Ίντερ-Γιουβεντους και έπεσα σε συμπλοκές των τιφοζι, δακρυγόνα πέτρες καραμπινιέρι κ σια. “Όχι ρε φίλε, τη γλιτωσα απο καρκίνο και θα παω ακλαφτη στην Ιταλία” σκεφτόμουν.

Στην Αμερική, στο ιατρικό παράρτημα του Χάρβαρντ όπου πήγα για να δω αν ήταν καλή η αγωγή που ακολούθησα, γνώρισα την dr Chen, μια μικροσκοπική Βιετναμοκινέζα. Με τόσα PhD η δική της συμβουλή ήταν “μπρόκολο, σουσάμι και πράσινο τσάι”. Στην πορεία ξαναπήγα, με απέτρεψε από οποιαδήποτε εξωσωματική. Μόνο φυσιολογικά στα 40, σαν τις celebrities. Είναι σαν να βάζεις σφαίρα σε πιστόλι, να βαράς και να λες τη γλίτωσα- έτσι μου είχε πει.

Το αύριο δεν είναι δεδομένο για κανέναν. Ήθελα να ασχοληθώ με κάτι δημιουργικό και έφτιαξα το “workshopofwings”. Κάνω κατασκευές, διοργανώνω εκδηλώσεις, γάμους, βαφτίσια, γενέθλια. Θέλω να μένουν αξέχαστες οι χαρούμενες στιγμές. Κάθε φορά που κανω τσεκ-απ και αξονικές μαστογραφίες, παντα σκέφτομαι “λες;”.

Όταν ολα ειναι οκ κάνω ενα μίνι παρτυ. Έτσι ξεκίνησα skydiving. Δεν αναβάλλω πια τίποτα για αύριο.

Πηγή