«Mετά από 7 αποτυχημένες προσπάθειες, υιοθετήσαμε το μωρό μας»

«Το ταξίδι για τη πατρότητα ξεκίνησε το 2004, τη χρονιά των μεγάλων επιτυχιών, Ολυμπιακοί Αγώνες, Euro 2004, Eurovision.  Μετά από 3 χρόνια γάμου αποφασίσαμε να κάνουμε τη δική μας οικογένεια, να βάλουμε μπρος για παιδί (παρεμπιπτόντως τη σιχαίνομαι αυτή τη φράση).

Ακούγαμε από φίλους και γνωστούς τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σήμερα τα ζευγάρια και έτσι βρεθήκαμε να κάνουμε τις εξετάσεις για να διαπιστώσουμε αν είμαστε ιατρικά εντάξει για να γίνουμε γονείς.  Οι εξετάσεις, όπως στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έδειξαν να υπάρχει πρόβλημα, τα συνηθισμένα δηλαδή…

Η πρώτη εγκυμοσύνη ήρθε τρεις μήνες μετά την απόφασή μας.  Πόσο τυχεροί είμαστε σκέφτηκα, τόσο γρήγορα…συνήθως τα ζευγάρια προσπαθούν ένα με δύο χρόνια.

Όταν πήγαμε στο γιατρό, μας επιβεβαίωσε την εγκυμοσύνη, λίγες μέρες μετά, όταν ξαναπήγαμε διαπιστώθηκε εξωμήτριος κύηση.  Τι είναι αυτό αναρωτήθηκα, μέχρι τότε δεν ήξερα τίποτα.  Ρωτήστε με όμως σήμερα, θα μπορούσα να πάρω πτυχίο γυναικολόγου με όλα αυτά που έμαθα όλα αυτά τα χρόνια, μακάρι να μην ήξερα τίποτα. Στεναχώρια και πίκρα αλλά όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα σκεφτήκαμε, μάλιστα κάποιοι «φίλοι» μας είπαν, τι περιμένατε με την πρώτη να γίνεται γονείς!!  Ευτυχώς οι περισσότεροι φίλοι μας έδειξαν με πιο θετικό τρόπο τη συμπαράστασή τους.  Δεν χρειάστηκε να γίνει κάποια επέμβαση, απορροφήθηκε (άλλο και τούτου).

Η δεύτερη εγκυμοσύνη δεν άργησε να έρθει, ήρθε το Σεπτέμβριο, χαρές και αισιοδοξία ήταν τα συναισθήματα. Επιτέλους θα γινόμασταν γονείς, μετά από μια συνηθισμένη αποτυχία.  Η χαρά κράτησε για 2 μήνες, η διάγνωση παλίνδρομος κύηση.  Το έμαθα και αυτό.

Στη τρίτη εγκυμοσύνη, η αγωνία τεράστια, κάθε μέρα ξεκινούσε με την ερώτηση, σήμερα θα είναι εκεί, θα πάει καλά?  Στους δύο μήνες πάλι διαπιστώθηκε ότι το χάσαμε, παρ όλη την προσοχή (κρεβάτι καθ’ όλη τη διάρκεια).  Τι να έφταιγε αυτή τη φορά;  Ποτέ δεν πήραμε απάντηση παρά τις ατέλειωτες εξετάσεις και χρήματα που ξοδέψαμε.  Ο κάθε γιατρός (γιατί αλλάξαμε τρεις – τέσσερις) είχε τη δική του θεωρία.  Εκεί όμως που είναι η μεγάλη παγίδα είναι αυτά τα περίφημα ΝΚ (Natural killers) αντισώματα.  Τι λεφτά δώσαμε!!!

Η τέταρτη εγκυμοσύνη, μετά από δύο χρόνια προσπάθειας έγινε με εξωσωματική.  Φυσικά έπιασε με τη πρώτη, αλλά ήταν εξωμήτριο (καλά υπάρχει τέτοια περίπτωση) αναρωτήθηκα, και όμως υπάρχει.  Αφαίρεση μιας σάλπιγγας το αποτέλεσμα.

Τη πέμπτη εγκυμοσύνη δεν τη καταλάβαμε, η αποβολή έγινε άμεσα.

Στην έκτη η αγωνία πάλι τεράστια, καθημερινή.  Στους δύο μήνες διαπιστώθηκε εξωμήτριος κύηση και εδώ χρειάστηκε να αφαιρεθεί και η δεύτερη σάλπιγγα.

Η έβδομη φυσικά έγινε με εξωσωματική, ακούσαμε τη καρδιά του, αλλά στους δύο μήνες και πάλι τα ίδια, το χάσαμε.

Οχτώ χρόνια προσπάθειας, οχτώ χρόνια μόνιμης κατάθλιψης…Γιατί σε εμάς, γιατί  εμείς δεν μπορούμε να γίνουμε γονείς;  Δεν το αξίζουμε; Ένοιωθα λίγος, μειονεκτικά.  Χρειάστηκε πολύ αυτογνωσία, για να τα ξεπεράσω όλα αυτά.  Εναλλακτικές φιλοσοφίες, διαλογισμούς και επαφή με την εκκλησία.  Όλα αυτά έπαιξαν το ρόλο τους.  Ήταν ένα ταξίδι που έπρεπε να γίνει…

Για υιοθεσία δεν το συζητούσα, είχα τις επιφυλάξεις μου.  Θα μου μοιάζει, θα είναι υγιές και εάν έχει κάποια πάθηση που δεν μπορεί να διαπιστωθεί στις εξετάσεις;  Όλα αυτά στριφογύριζαν στο μυαλό μου.  Η άλλη λύση, παρένθετη μητέρα, το παιδί θα ήταν από το δικό μας γενετικό υλικό.  Το ψάξαμε και αυτό, στη Κρήτη μάθαμε ότι υπάρχουν τέτοια κέντρα.  Τα λεφτά όμως υπερβολικά και έτσι απορρίφθηκε αυτή η εναλλακτική.

Η υιοθεσία ξαναήρθε στο προσκήνιο, αυτή τη φορά με λιγότερες αναστολές αλλά και πάλι χωρίς να είμαι 100% σίγουρος, μέχρι που κάποιος φίλος με ξεμπλόκαρε και έτσι ξεπέρασα τις αναστολές μου, όταν μου είπε, «γιατί πιστεύεις ότι το βιολογικό σου παιδί δεν θα έχει κάτι από αυτά που φοβάσαι, ποιος μπορεί να στο εγγυηθεί». Αυτό ήταν.  Σαν κάποιος να με ταρακούνησε.

Έτσι ξεκινήσαμε να το ψάχνουμε, ιδιωτικά, γιατί μέσω ιδρύματος μας είπαν ότι θέλει τουλάχιστον πέντε χρόνια.  Αρχίσαμε να το λέμε σε φίλους και γνωστούς και έτσι βρήκαμε τη γυναίκα που γέννησε την κόρη μας.  Την πήραμε όταν ήταν 40 ημερών, έγινε τόσο γρήγορα…. γιατί έτσι ήταν γραφτό να γίνει.  Το πιστεύω αυτός ήταν ο προορισμός μας.  Οι δυσκολίες που περάσαμε είναι πια μια μακρινή ανάμνηση.  Σήμερα η κόρη μας είναι τεσσάρων μηνών μεγαλώνει με απίστευτη αγάπη από όλους μας και εγώ είμαι πατέρας της».

[all4mama.gr]