Κολλητή είναι η αδελφή που ποτέ δεν είχαμε

Γράφει η Μαίρη Νταουξή

Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια και το άρωμά της μου υπενθυμίζει πως όσο θυμάμαι τον εαυτό μου έχω εσένα συνοδοιπόρο δίπλα μου. Κάθε πτυχή της ζωής μου είναι γεμάτη με την απεριόριστη αγάπη σου. Μια όμορφη καλοσυνάτη παρουσία που με κατανοεί, με ακούει και πάνω από όλα με ανέχεται.

Κολλήσαμε απ’ την πρώτη στιγμή. Τότε που ούτε καν γνωρίζαμε ποιες πραγματικά ήμασταν και τι ειλικρινά θέλαμε. Τα εφηβικά μου χρονιά είναι γεμάτα από νύχτες άπειρης σοκολάτας κι εμάς να υπεραναλύουμε οποιοδήποτε θέμα μας απασχολούσε τη δεδομένη περίοδο. Ακόμα και τις στιγμές που ήμουν κουρασμένη θα εξαντλούσα και την τελευταία μου αντοχή για να ακούσω την κάθε λέξη που είχες να μου πεις μέχρι να με πάρει πρώτη ο ύπνος.

Είσαι η αγκαλιά που ξέρω πως θα με τυλίξει ανιδιοτελώς όταν δε θα θέλω να αντικρίσω κανέναν. Όσα δάκρυα κι αν κυλήσουν, εσύ θα τα σκουπίσεις μέχρι να στεγνώσουν. Μιλάω για σένα που είσαι για μένα η αδερφή που δε μου δόθηκε απ την οικογένειά μου, μα αποτελείς πλέον μέλος της. Σε διάλεξα γιατί ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων που δε συναντάς στον κόσμο ακόμα κι αν τον φέρεις ανάποδα. Εκεί που όλοι γύρω μας μιλάνε για αναλώσιμες σχέσεις και πλαστικά συναισθήματα, έχω εσένα και μου θυμίζεις πως ο καθένας έχει κοντά του ό,τι πραγματικά του ταιριάζει.

Κι όσο σπάνιες και αν είναι οι πραγματικές φιλίες, άλλο τόσο τυχερή αισθάνομαι που σε έχω στο πλευρό μου. Γιατί όχι μόνο αντιπροσωπεύεις όλα όσα με χαρακτηρίζουν κι επειδή μοιάζουμε σαν δυο σταγόνες νερού, αλλά γιατί μας ενώνει ένας δεσμός χτισμένος σε χρόνια συνεχούς προσπάθειας και πολλών αλλαγών καθοριστικών και για τις δυο μας.

Πάντα είσαι εσύ το πρώτο πρόσωπο κι ίσως το μοναδικό που θέλω να μοιραστώ μαζί του οτιδήποτε μου έρθει στο μυαλό. Όσο χαζό κι ανούσιο μπορεί να είναι, δε θα διστάσω να στο ξεφουρνίσω με την πρώτη ευκαιρία. Και κάθε φορά πεθαίνω να βλέπω την αντίδρασή σου. Γιατί είσαι τρομερά εκδηλωτική κι αληθινή όταν εξωτερικεύεις τα συναισθήματά σου. Και να ξέρεις πως σημαίνει πολλά για μένα που είσαι εκείνη που ξέρω πως σε καμία περίπτωση δε θα με κατακρίνει κι ουδέποτε θα αποδοκιμάσει τα όνειρά μου.

Εσύ που με ξέρεις πιο πολύ από όλους στη ζωή μου. Κάθε λάθος μου ή σωστό μου, τις αδυναμίες και τα πάθη μου, τις πιο μεγάλες προσδοκίες, τι αγαπώ και τι πιστεύω. Γνωρίζεις τις ανασφάλειες και τους προβληματισμούς μου. Ξέρεις τι απεχθάνομαι και τι λατρεύω.

Τελευταία μάλιστα έχω αρχίσει να πιστεύω πως διαβάζεις τη σκέψη μου. Τόσο που αντιλαμβάνεσαι απ’ το βλέμμα μου και μόνο τι αισθάνομαι. Απ’ τον τόνο της φωνής μου όταν σου μιλάω χωρίς να με κοιτάς. Γιατί από σένα δεν μπορώ να κρυφτώ. Πάντα με ένα κοίταγμά μου εκμαιεύεις τα πάντα. Με διαβάζεις σαν ανοιχτό βιβλίο. Μας συνδέει μια τηλεπάθεια που κανένας άλλος δεν μπορεί να εξηγήσει. Όταν μιλήσεις θα πεις ακριβώς αυτό που έχω σκεφτεί, πριν καν να ανοίξω το στόμα μου. Γιατί με αισθάνεσαι και με καταλαβαίνεις τις στιγμές που κι εγώ δεν μπορώ να αντιληφθώ τον εαυτό μου.

Λειτουργείς ως το ηρεμιστικό μου. Ό,τι κι αν συμβεί πάντα έχεις αυτό το μαγικό τρόπο να με κάνεις να αισθάνομαι καλύτερα. Η παρηγοριά σου είναι σαν βάλσαμο για μένα. Κι ακόμα και τις ώρες που δεν έχεις κάτι να μου πεις ή να  βρεις μια λύση, ακόμα κι ο τρόπος που θα με συμπονέσεις, με ακουμπάει στην ψυχή. Γιατί με σένα αισθάνομαι πως ο πόνος μου έχει μοιραστεί στα δύο τώρα κι έχεις πάρει το μισό φορτίο επάνω σου για να με ξαλαφρώσεις. Κι αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίσω. Όχι μόνο επειδή πίσω από κάθε κίνδυνο ξέρω πως  θα με προστατεύεις απλά, αλλά θα γίνεις η ασπίδα για να μην πληγωθώ τις στιγμές που δεν μπορώ εγώ να προστατεύσω τον εαυτό μου!

Και χαίρομαι για το πόσο αντικειμενική είσαι. Που ποτέ δε θα μου χαϊδέψεις τα αυτιά. Και θα μου πεις ευθέως αυτό που πιστεύεις χωρίς υπεκφυγές και θα το κάνεις γιατί ξέρω πως θέλεις το καλύτερο για μένα. Ακόμη κι αν η αλήθεια με πονέσει, θα είσαι η πρώτη που θα μου δείξει το δρόμο και το σωστό σε φάσεις που εγώ δεν μπορώ να δω καθαρά. Και μπορεί να τσαντιστώ αλλά να ξέρεις πως ποτέ δε σου θυμώνω πραγματικά. Δεν μπορώ να σου κρατήσω κακία για το παραμικρό. Γιατί ξέρω πως έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο που νοιάζεται, που ανησυχεί, που με υπολογίζει και που τις περισσότερες φορές βάζει τις επιθυμίες του σε δεύτερη μοίρα μπροστά στις δικές μου.

Τις στιγμές, λοιπόν, που νιώθω πως είμαι κακή φίλη κι έχω τύψεις γιατί μπορεί να μη σου δίνω όσα εσύ σε μένα, σκέφτομαι ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είναι τόσο σπάνιο αυτό που έχουμε εμείς οι δύο. Γιατί ανησυχείς έτσι μόνο όταν το δέσιμο κι η αγάπη είναι αληθινή. Αισθάνεσαι ανεπαρκής κι ανάξιος τις στιγμές που ξέρεις πως αυτό δεν ισχύει πραγματικά.

Μην απορείς, λοιπόν, που ο Θεός δε μου έδωσε την αδερφή που πάντα ήθελα. Στην πραγματικότητα την έστειλε κάποια χρόνια μετά για να την κρατήσω συνειδητά στη ζωή μου ως τη φίλη που θέλω πάντα να με στηρίζει. Και που θα να γεράσουμε παρέα ευτυχισμένες και χορτασμένες απ’ τα χρόνια που ζήσαμε τις πιο ωραίες μας εμπειρίες. Μαζί! Nα γελάμε όταν τα μαλλιά μας θα έχουν πια γκριζάρει, εξακολουθώντας να κρατάμε μια σοκολάτα στο χέρι.

Πηγή : pillowfights.gr